Ο νεαρός δημοσιογράφος Τεν Τεν (Τζέιμι Μπελ) έχει μόλις αγοράσει ένα από τα τρία, μόλις, αντίγραφα-μινιατούρες του διάσημου πλοίου “Μονόκερος” που ο θρύλος το ήθελε να είχε εξαφανιστεί κάπου στ' ανοιχτά των νήσων Μπαρμπάντος. Απ' ότι φαίνεται όμως, υπάρχει κάποιος που θέλει και τις τρεις μινιατούρες κι έτσι ο Τεν Τεν βρίσκεται “φιλοξενούμενος” του μυστηριώδους Ιβάνοβιτς Σακάριν (Ντάνιελ Κρεγκ) σ' ένα πλοίο, όπου ο καπετάνιος, δηλαδή ο μεθύστακας Χάντοκ (Άντι Σέρκις), τελεί επίσης υπό την άτυπη “φιλοξενία” του Σακάριν. Τα πράγματα μοιάζουν δύσκολα, όμως ο νεαρός έχει λύσει μέρος του γρίφου και με τη βοήθεια του Χάντοκ και των βέλγων αστυνομικών Ντιπόν και Ντιπόν θα επιχειρήσει να φτάσει στο παραμυθένιο τέλος πριν απ' τον σατανικό απαγωγέα του...
Η κριτική
Ο Σπίλμπεργκ έκανε πολύ καλά όταν προσέλαβε μια τριάδα ικανών σεναριογράφων για να αναλάβουν μέρος του νέου του οράματος. Ο Στίβεν Μόφατ, ο Έντγκαρ Ράιτ και ο Τζο Κόρνις συνεργάστηκαν άψογα και έστησαν μια περιπέτεια που διαθέτει όλα όσα αγαπήσαμε στη σειρά των “Indiana Jones” συνδυασμένα άψογα με τα στοιχεία που έκαναν τον Τεν Τεν τόσο αγαπητό στο κοινό των κόμικς. Το σενάριό τους είναι φτιαγμένο για μυημένους και αμύητους, μπαίνουν γρήγορα στο ψητό, μας εισάγουν πολύ φυσικά στους χαρακτήρες, δίνουν ξεκάθαρα κάθε εξέλιξη στην πλοκή και το φουλάρουν με το παλιομοδίτικο χιούμορ του Ερζέ και με αναφορές στο έργο του για να το χαρούν ακόμη περισσότερο οι καμμένοι.
Η σκηνοθεσία του δάσκαλου Σπίλμπεργκ είναι ότι καλύτερο μπορούσε να περιμένει κανείς, αφού ο τύπος, όποτε θέλει, μπορεί να βήξει και να βγει μια καλή ταινία. Ο ρυθμός είναι καταιγιστικός, αλλά ποτέ εξουθενωτικός, τα οπτικά γκαγκς έρχονται κατά ριπάς, αλλά με τρομερό τάιμινγκ και η δράση κόβει την ανάσα, αλλά προκαλεί εξίσου και το γέλιο με τα ευρήματα των δημιουργών και τις καρτουνίστικες υπερβολές τους.
Ίσως το μοναδικό μειονέκτημα, να είναι το τελικό αποτέλεσμα της τεχνικής που χρησιμοποιεί ο Σπίλμπεργκ, αποτυπώνοντας σε ψηφιακό μέσο τις ερμηνείες των πραγματικών ηθοποιών και μεταφέροντάς τες στο περιβάλλον των κινουμένων σχεδίων για να πλάσει επάνω τους τα μοντέλα, τις κινήσεις και τις εκφράσεις των χαρακτήρων. Είναι συχνά εμφανές το πόσο καλύτερα θα μπορούσε να αποδώσει την αντίστοιχη έκφραση ένας ολοζώντανος Τζέιμι Μπελ ή Άντι Σέρκις ή Ντάνιελ Κρεγκ. Απ' την άλλη πλευρά, βέβαια, αν ήταν έτσι δε θα ήταν ο Τεν Τεν ή ο Χάντοκ ή ο Σακάριν που θα ζούσαν όλ' αυτά τα παράλογα μπροστά στα μάτια μας αλλά κάποιοι ήρωες που φέρουν τα ονόματά τους. Με την τεχνική αυτή, την όχι ακόμη τελειοποιημένη, το κόμικ ζωντανεύει πραγματικά λες και πετάγονται οι χαρακτήρες μέσα απ' τις σελίδες του.
Το “The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn” είναι μια πολύ καλή ταινία δράσης κι ένας άκρως διασκεδαστικός φόρος τιμής σ' έναν αγαπημένο χάρτινο ήρωα. Ανοίγει δε την όρεξη και για περισσότερες περιπέτειες του μικρού κοκκινοτρίχη.
Βγαίνουν ακόμη:
- Η καλή κωμωδία δράσης του Μπρετ Ράτνερ “Tower Heist” με τους Μπεν Στίλερ και Έντι Μέρφι, η μετριότατη μεταφορά στο σινεμά του ομώνυμου μπεστ-σέλερ “We Need to Talk About Kevin ”, η κακή βιογραφική ταινία δράσης και κοινωνικής ευαισθησίας “Machine Gun Preacher”, “Η Ανταρσία της Κόκκινης Μαρίας” του Κώστα Ζάππα και το ντοκιμαντέρ “The Black Power Mixtape 1967-1975”.
