Point Blank: Αστυνομικό θρίλερ α λα γαλλικά

Εξαιρετικές ερμηνείες, καταιγιστικοί ρυθμοί, σεναριακές υπερβολές που καλύπτονται από την σκηνοθεσία. Το αστυνομικό θρίλερ του Γάλλου Φρεντ Καβαγιέ φαντάζει σαν κινηματογραφική όαση στην καρδιά ενός άνυδρου καλοκαιριού.
Point Blank: Αστυνομικό θρίλερ α λα γαλλικά
του Λουκά Τσουκνίδα 

Μέσα στη μετριότητα και του φετινού καλοκαιριού, που δε σώζεται φυσικά από τις επανεκδόσεις και τις δευτεράντζες που περίσσεψαν απ' τον χειμώνα, το “Point Blank” του Φρεντ Καβαγιέ φαντάζει πραγματικό αριστούργημα. Ένα γαλλικό αστυνομικό θρίλερ, γραμμένο, γυρισμένο και μονταρισμένο με αμερικάνικη συνταγή, που εκπληρώνει στην εντέλεια τον σκοπό του, να μεταδώσει την αγωνία του ήρωα και να ψυχαγωγήσει τον θεατή με τρόπο αμιγώς κινηματογραφικό.

Η Υπόθεση
Ο Σαμουέλ Πιερέ (Ζιλ Λελούς) είναι ένας εκπαιδευόμενος νοσοκόμος, παντρεμένος και με τη γυναίκα του να περιμένει το πρώτο τους παιδί. Ένα βράδυ, κατά τη διάρκεια της βάρδιάς του, γλιτώνει έναν βαριά τραυματισμένο ασθενή από κάποιον εισβολέα. Ενόσω όμως, η ομάδα της αστυνόμου Φαμπρ ψάχνει στοιχεία για τον άγνωστο και τη σχέση του με τον φρέσκο φόνο ενός μεγιστάνα, κάποιος απαγάγει τη γυναίκα του Πιερέ ζητώντας απ' αυτόν να του παραδόσει τον ασθενή, που δεν είναι άλλος απ' τον σεσημασμένο κακοποιό Ούγκο Σαρτέ (Ροσντί Ζεμ). Όταν η Φαμπρ ανακαλύπτει την ταυτότητα του άγνωστου είναι πολύ αργά. Ο Πιερέ τον εχει βγάλει απ' το νοσοκομείο και, προσπαθώντας να σώσει τη γυναίκα του, έχει μπλέξει σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια απλή περίπτωση ανταλλαγής. Όταν ειδοποιεί τη Φαμπρ για να γλιτώσει τα χειρότερα, τα πράγματα παίρνουν μια εντελώς απρόβλεπτη τροπή...



Η κριτική
Το στόρι του Καβαγιέ δε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος, βρίσκεται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και μπλέκει χωρίς να το καταλάβει με τον υπόκοσμο της πόλης όπου ζει. Μόνο που ο κακοποιός που αρχικά είναι εχθρός του, αποδεικνύεται στην πορεία ο μόνος του σύμμαχος κι έτσι οι δυο τους τα βάζουν, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, με έναν μεγαλύτερο, πιο αδίστακτο κακό.

Ο Σαμουέλ Πιερέ είναι ο δικός μας σύνδεσμος με τα τεκταινόμενα, ο χαρακτήρας που μπορούμε να συμπονέσουμε και να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του. Ο Ούγκο Σαρτέ είναι ο άνθρωπος που δρα στον υπόκοσμο και εντός του κώδικά του, αλλά δεν μπαίνει στα χωράφια μας. Μέχρι, τουλάχιστον, αυτό να γίνει εκβιαστικά, μέσω εκείνων που θέλουν να δρουν και να αλωνίζουν και στους δυο κόσμους. Οι δυο τους είναι το ζευγάρι που σχηματίζεται από ανάγκη και προχωρά την πλοκή προς πιο απρόβλεπτες κατευθύνσεις, δύο αταίριαστοι άνθρωποι που πρέπει να συνεργαστούν για να επιβιώσουν. Κλασικό και δοκιμασμένο.

Με καταιγιστικό ρυθμό, υπέροχα ανθρωποκυνηγητά εντός και εκτός των πολύβουων κτιρίων και στιγμές όπου η σύγκρουση αποφεύγεται παρά τρίχα, ο σκηνοθέτης μας βάζει μέσα στην αφήγηση και στα παπούτσια του ήρωα που, ως ο παράταιρος χαρακτήρας, ζει τα πάντα αγωνιώντας και αγκομαχώντας ελπίζοντας να σφίξει στην αγκαλιά του τη γυναίκα και το νεογέννητο παιδί του. Οι υπερβολές και οι τρύπες, που δε λείπουν από ένα τέτοιο σενάριο, καλύπτονται επαρκώς απ' τη σκηνοθεσία και μόνο ο χαρακτήρας του μεγάλου κακού, μοιάζει ανεξήγητα κυνικός και απάνθρωπος, κάτι βολικό μεν, αλλά καθόλου αληθοφανές μέσα στο πλαίσιο της συγκεκριμένης ιστορίας.

Παρ' όλ' αυτά, υπάρχει ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο που τραβά όλη την προσοχή επάνω του, ο καταπληκτικός Ζιλ Λελούς που ταιριάζει γάντι σε τέτοιους ρόλους και ο ατάραχος Ζεμ, που πείθει για κακοποιός, αλλά και για κάποιος που δε σκοτώνει χωρίς να συντρέχει σοβαρός λόγος ή πληρωμένο συμβόλαιο. Είναι άψογοι, δουλεύουν τέλεια μαζί και φέρνουν εις πέρας τη χορογραφία που απαιτεί ο γρήγορος ρυθμός με τον οποίο εξελίσσεται η κοινή τους ιστορία επί της οθόνης.

Με λίγα λόγια, το “Point Blank” είναι ένας εξαιρετικός συνδυασμός γνώριμων κλισέ του αστυνομικού θρίλερ, καλοπαιγμένο και καλοστημένο, έτοιμο για να το απολαύσει κανείς σε μια απ' τις θερινές αίθουσες της πόλης.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το συμπαθητικό ισπανικό δράμα “Me Too”, το έτερο γαλλικό αστυνομικό θρίλερ “Switch” με τον Ερίκ Καντονά, η ταινία τρόμου “The Resident”, η κωμωδία “The Zookeeper”, η βιογραφική ταινία εποχής “Bright Star”, η ιταλική κωμωδία “Ages of Love” και, σε επανέκδοση, το “M (1931)” του Φριτς Λανγκ και το “Ice (1970)” του Ρόμπερτ Κρέιμερ για να γουστάρουν και οι κατά φαντασίαν επαναστάτες των ημερών μας.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v