The Fighter: Πέρα από την πυγμαχία

του Λουκά Τσουκνίδα

Ακόμη μία ταινία πυγμαχίας, μία αληθινή ιστορία απ' αυτές που ο κόσμος του μποξ παράγει ανελλειπώς, έρχεται στις αίθουσες με την υπογραφή του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ που επιστρέφει, επιτέλους, μετά το περίεργο “I Heart Huckabees” του 2004. Είναι το “The Fighter”, η περίπτωση δύο ετεροθαλών αδερφών, του Ντίκι Έκλουντ και του Μίκι Γουόρντ, δύο μποξέρ με συνυφασμένες ιστορίες, αλλά διαφορετική κατάληξη, σκηνοθετημένη στην εντέλεια απ' τον Ο. Ράσελ και ερμηνευμένη ακόμη πιο εξαιρετικά απ' τους Μαρκ Γουόλμπεργκ, Κρίστιαν Μπέιλ, Μελίσα Λίο και Έιμι Άνταμς.

Η αληθινή ιστορία πίσω απ' την ταινία πάει κάπως έτσι: Ο Ντίκι Έκλουντ, το “Καμάρι του Λόουελ” της Μασαχουσέτης, έκανε μια μέτρια δεκαετή καριέρα στα ρινγκ πριν τα παρατήσει κι αρχίσει να προπονεί τον αδερφό του Μίκι Γουόρντ, απ' το ντεμπούτο του το 1985, ενώ σιγά-σιγά εθιζόταν στο κρακ, μπαίνοντας σ' έναν δρόμο που τον οδήγησε κατευθείαν στη φυλακή. Εν τω μεταξύ, ο Μίκι τα είχε παρατήσει και μόνο όταν ο Ντίκι βγήκε έξω το 1997 κι αφού είχε κάνει μια διορθωτική εγχείρηση στο χέρι του, πείστηκε να επιστρέψει στα ρινγκ με ιδιαιτέρως αξιοπρεπή αποτελέσματα, τον τίτλο της κατηγορίας του και μια τριλογία αγώνων με τον Αρτούρο Γκάτι που του εξασφάλισε μια θέση στην αιωνιότητα του αθλήματος.

Ο Ο. Ράσελ και οι τέσσερις σεναριογράφοι του, μας αφηγούνται την ιστορία της επιστροφής του Μίκι Γουόρντ (Μαρκ Γουόλμπεργκ) πλεγμένη χρονικά με την χειρότερη περίοδο του εθισμένου Ντίκι (Κρίστιαν Μπέιλ) και τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ (του HBO) για τα χαμένα παιδιά της εργατούπολης του Λόουελ και τον καταστροφικό εθισμό στο κρακ του καμαριού της και δύο συν-καμένων του.

Στο επίκεντρο είναι ο Μίκι, η νέα ελπίδα της περηφάνιας της εργατικής τάξης του τόπου, το νέο καμάρι που έχει για προπονητή του την προηγούμενη “ελπίδα” και για μάνατζερ τη μητέρα του, Άλις (Μελίσα Λίο), μια εξωστρεφή μητριαρχική φιγούρα που θέλει να μονοπωλεί το ενδιαφέρον και να αποφασίζει για όλους και για όλα. Δίπλα τους, προσπαθούν ν' ακουστούν ο επίσης προπονητής του Μίκι, Μάικι Ο' Κίφι (παίζει τον εαυτό του), ο πατέρας του Τζορτζ και η κοπέλα του Σαρλίν (Έιμι Άνταμς). Ο Μίκι έχει υπομονή και δείχνει σεβασμό σε όλους, παρά την πίεση να πετύχει και για 'κείνους, αλλά έρχεται κάποια στιγμή που θα πρέπει ν' αποφασίσει εκείνος τι θεωρεί καλύτερο για τη ζωή και την καριέρα του...

[Το trailer της ταινίας]

Κακά τα ψέματα, μια τέτοια ιστορία πτώσης και ανόδου ενός μποξέρ με φόντο ένα οικογενειακό δράμα σε ένα περιβάλλον τυπικό της αμερικάνικης εργατικής τάξης, δε γίνεται να μην υποκύπτει σε διαφόρων ειδών κλισέ, κάποια απ' τα οποία βέβαια αντιστοιχούν στα πραγματικά γεγονότα.

Όμως οι δημιουργοί, που δούλεψαν με τ' αληθινά πρόσωπα, καταφέρνουν να φτιάξουν μια πιστευτή ιστορία με χαρακτήρες που διεκδικούν το ενδιαφέρον απ' τους υπόλοιπους σε κάθε σκηνή και έναν κεντρικό ήρωα που δεν μπορείς παρά να νιώσεις την κατάστασή του και να εύχεσαι για το αίσιο τέλος της περιπέτειάς του. Ο αγώνας του Μίκι στο ρινγκ μοιάζει παιχνιδάκι μπροστά στο ψυχολογικό ξύλο που πρέπει να υποστεί όταν γίνεται σάκος του μποξ στις διαμάχες μεταξύ όλων όσων δηλώνουν φίλοι και αρωγοί του στην προσπάθεια να επανέλθει. Το δύσκολο εδώ είναι ότι όλοι το εννοούν, η αγάπη τους γι' αυτόν είναι μεγάλη, αλλά κι ο εγωισμός τους το ίδιο. Ο Μίκι το αναγνωρίζει κι η θέση του γίνεται αφόρητη, ειδικά όταν καλείται να επιλέξει.

Η σκηνοθεσία του Ο. Ράσελ είναι πραγματικά άψογη, η ατμόσφαιρα της μικρής πόλης και της μικροαστικής απελπισίας αποδίδεται επιτυχώς, οι σκηνές στο ρινγκ σε φέρνουν κυριολεκτικά στην κερκίδα, στην πρώτη σειρά, και το πλέξιμο του ντοκιμαντέρ με όσα διαδραματίζονται στη ζωή του Ντίκι υπερτονίζει τις αυταπάτες του και την ανάγκη για μία επιστροφή, έστω και μέσω του αδερφού του. Ο Κρίστιαν Μπέιλ είναι εξαιρετικός, όπως το συνηθίζει σε τέτοιες ακραίες μεταμορφώσεις κι ο Μαρκ Γουόλμπεργκ πλήρως εναρμονισμένος με το ρόλο του εξισορροπητικού παράγοντα ανάμεσα σε τόσες έντονες προσωπικότητες. Η Μελίσα Λίο, πομπώδης και κυκλοθυμική, κυριαρχεί σε κάθε σκηνή της κι η Έιμι Άνταμς δείχνει μια δυναμική πλευρά που πείθει και σαγηνεύει κιόλας.

Αρκετά σαλιάρισα. Το “The Fighter”, παρά το παρωχημένο θέμα του, είναι μια πολύ καλή ταινία που είναι αβίαστα συναισθηματική κι έχει τέσσερις υπέροχες ερμηνείες που σ' ακολουθούν και στην έξοδο.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το καλό γεωργιάνικο προσφυγικό δράμα “The Other Bank” του Γκιόργκε Οβασβίλι, το επιτηδευμένο ούγγρικο “Bibliotheque Pascal” του Σάμπολτς Χάιντου, η αδιάφορη κομεντί “The Dilemma” του Ρον Χάουαρντ, το “Silent Souls” του Αλεξέι Φεντορτσένκο, το απαράδεκτο, ρηχό και κακογραμμένο “45 Τετραγωνικά” του Στράτου Τζίτζη και το “Πέταγμα του Κύκνου” του Νίκου Τζίμα, όπου ο Λάρι Χάγκμαν (ναι, ο Τζέι Αρ του Ντάλας) συναντιέται για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη με τον Θανάση Βέγγο.

Όλες οι Ταινίες