Επανεκδόσεις: Ένα μεγάλο σινεφίλ καλοκαίρι

του Λουκά Τσουκνίδα

Αύγουστος, ο μήνας των αδειών. Τότε που η Αθήνα αδειάζει και σύμφωνα με έναν αστήριχτο, αυθαίρετο και εξοργιστικό ισχυρισμό είναι πιο όμορφη από ποτέ. Λυπάμαι, ως σινεφίλ γνωρίζω πολύ καλά ότι μια πόλη χωρίς ανθρώπους σημαίνει ότι βρισκόμαστε είτε λίγο μετά την Αποκάλυψη είτε μετά το ξέσπασμα ενός εκφυλιστικού ιού που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι και αυτό δεν είναι καθόλου ωραίο. Κι όποιος έχει περάσει Δεκαπενταύγουστο απ' την πλατεία στο Μοναστηράκι ξέρει καλά πώς μοιάζει η δεύτερη εκδοχή.

Παρ' όλ' αυτά, κάποιοι μένουν πάντα πίσω να φυλούν την πόλη κι η ψυχαγωγία είναι το μόνο που τους κρατά απ' το να γίνουν κι εκείνοι ζόμπι. Οι θερινοί κινηματογράφοι βοηθούν αρκετά την κατάσταση, παρά τις τσουχτερές τιμές, ιδιαίτερα όταν παίζουν επανεκδόσεις παλιών ταινιών, αγαπημένων ή και άγνωστων στο ευρύ κοινό. Ορίστε, λοιπόν, δέκα παλιότερες ταινίες που θα δούμε στις μεγάλες οθόνες τον ερχόμενο Αύγουστο παρέα με χοτ-ντογκ και κρύα μπίρα.

The Spirit of the Beehive (1973) του Βίκτορ Ερίθε (κυκλοφορεί στις 29/07)
Η πρώτη ταινία του Ισπανού Βίκτορ Ερίθε είναι μια περίεργη οικογενειακή ιστορία που διαβάζεται πια ως μία αλληγορία για το, παρακμάζων τότε, δικτατορικό καθεστώς του Φράνκο. Στο επίκεντρο είναι η 6χρονη Άνα που αντιδρά απρόβλεπτα όταν βλέπει την ταινία “Φράνκενσταϊν” στο πλανόδιο σινεμά που περνά απ' το χωριό της. Η έννοια του τέρατος που σκοτώνει άθελά του, άρα είναι ένα έκτρωμα και πρέπει να εξολοθρευτεί, αναμιγνύεται με το πολιτικό περιβάλλον, τα ερωτήματα της μικρής, την παραίτηση των γονιών της και τη μοχθηρία της αδερφής της.

Bonnie and Clyde (1967), του Άρθουρ Πεν (κυκλοφορεί στις 29/07)
Η ταινία του Άρθουρ Πεν φτιάχτηκε για να περάσει στα ψιλά ως ένα καπρίτσιο του υπερκινητικού, τότε, Γουόρεν Μπίτι. Όμως κατάφερε να μείνει στις αίθουσες, να κόψει εισιτήρια και να κάνει κάποιους κριτικούς να υποψιαστούν αυτό που θα ερχόταν: Μια νέα μορφή βίαιου σινεμά, όπου χρειάζεται περισσότερες απο μία σφαίρες για να σκοτώσεις κάποιον και η υπερβολή αναδεικνύει τη σκληρότητα της διαδικασίας. Μιλώ φυσικά για την περίφημη σκηνή του τέλους των δύο διαβόητων ληστών και δολοφόνων.

Play It Again, Sam (1972), του Χέρμπερτ Ρος (κυκλοφορεί στις 05/08)
Είναι η κινηματογραφική μεταφορά ενός θεατρικού που έγραψε και ερμήνευσε ο Γούντι Άλεν στο Μπρόντγουεϊ. Ένας χωρισμένος που θέλει αλλά δε μπορεί πια να μπει στο παιχνίδι του φλερτ λαμβάνει συμβουλές από φίλους του, αλλά κι απ' το φάντασμα του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Τυπική "Γουντιαλενιά" παλαιάς κοπής για όσους θέλουν να γελάσουν ανακαλύπτοντας πιο σκιερές γωνιές της φιλμογραφίας του.

Contempt (1963), του Ζαν-Λικ Γκοντάρ (κυκλοφορεί στις 05/08)
Με την ταινία του αυτή, ο Γκοντάρ προσπάθησε να φέρει στο προσκήνιο τη σύγκρουση καλλιτεχνικής και εμπορικής προσέγγισης στο σινεμά, μέσω ενός φιλμ που η παραγωγή του διέπεται από αυτήν ακριβώς τη σύγκρουση και, εν τέλει, πλήττεται κιόλας. Πρωτοποριακό; Μάταιο; Αυτοκαταστροφικό; Πάντως το προσπάθησε και το αποτέλεσμα δε μπορεί παρά να είναι ενδιαφέρον.

L'avventura (1960), του Μικελάντζελο Αντονιόνι (κυκλοφορεί στις 05/08)
Η ταινία που γιουχαΐστηκε στις Κάννες για να γίνει ύστερα εμπορική επιτυχία, παρ' ότι όλοι συμφωνούν ότι είναι μια αφήγηση που δεν αφηγείται απολύτως τίποτα. Καθόλου παράξενο για τον Αντονιόνι που ασχολείται κι εδώ περισσότερο με την ύπαρξη παρά με τη συνύπαρξη κι οι χαρακτήρες του περιφέρονται χωρίς σκοπό στην παρακμή τους. Δεν παύει πάντως να έχει ιστορική σημασία και την υπέροχη Μόνικα Βίτι στην πρώτη της διεθνή επιτυχία.

The Discreet Charm of the Bourgeoisie (1972), του Λουίς Μπουνιουέλ (κυκλοφορεί στις 12/08)
Ακόμη μία σουρεαλιστική φαντασίωση του ειδικού σ' αυτές Λουίς Μπουνιουέλ, αυτή τη φορά με ανθρώπους και όνειρα να μπλέκονται σε μια διαρκώς ανικανοποίητη προσπάθεια των μπουρζουάδων χαρακτήρων του να δειπνήσουν. Εντάξει, ο σουρεαλισμός δεν είναι για όλους, αλλά αν κάποιος το έκανε διασκεδαστικά και συχνά διατρητικά ήταν μάλλον ο Μπουνιουέλ και γι' αυτό αξίζει πολλαπλών θεάσεων.

The Meaning of Life (1983), του Τέρι Τζόουνς (κυκλοφορεί στις 12/08)
Απ' το σουρεαλισμό του Μπουνιουέλ στον σουρεαλισμό των Μόντι Πάιθον, των βρετανών κωμικών που όρισαν τον πήχη για το τι σημαίνει σάτιρα στον σύγχρονο κόσμο του θεάματος και λίγοι τον έχουν περάσει από τότε. Η συγκεκριμένη ταινία είναι μια σειρά από σκετσάκια γύρω απ' την πορεία του ανθρώπου στη ζωή και τι νόημα έχουν όλα τελικά. Φυσικά, το νόημα αποκαλύπτεται στο τέλος όπως προστάζει η συνταγή για αποδοτικό σασπενς.

Funny Face (1957), του Στάνλεϊ Ντόνεν (κυκλοφορεί στις 19/08)
Ένα μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη με τον ίδιο πρωταγωνιστή, τον μεγάλο Φρεντ Αστέρ, και την υπέροχη Όντρεϊ Χέμπουρν να κρατάει την ισορροπία στο σταριλίκι. Αναμενόμενα υπέροχες μουσικές και χορογραφίες κι ένα αρκετά ανάλαφρο θέμα, η επίδοξη διανοούμενη που την απορροφά η κατ' εξοχήν επιφανειακή βιομηχανία της μόδας κι εκείνη καταφέρνει να βρεθεί στο πολυπόθητο Παρίσι όπου, φυσικά, ερωτεύεται παράφορα.

The Earrings of Madame de... (1953), του Μαξ Οφίλ (κυκλοφορεί στις 19/08)
Το δράμα του Οφίλ αποτελεί, εκτός από μια μελέτη πάνω στην ευτυχία και την αγάπη, ακόμη μία απόδειξη του απόλυτου ελέγχου που ασκούσε στο ύφος και στις τεχνικές λεπτομέρειες των ταινιών του. Ένα ζευγάρι σκουλαρίκια που αρνούνται να εξαφανιστούν γίνονται αιτία να γίνει άνω-κάτω ένα ερωτικό τρίγωνο που επιβιώνει στο περιθώριο του αριστοκρατικού βίου που τα μέλη του είναι αναγκασμένα να διάγουν. Στην πορεία όλοι ανακαλύπτουν ξανά πράγματα που θεωρούσαν δεδομένα.

The Last Tango in Paris (1972), του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι (κυκλοφορεί στις 19/08)
Το διάσημο ερωτικό στόρι του Μπερτολούτσι όπου ο Μάρλον Μπράντο εμφανίζεται στο Παρίσι ως μεσήλικας χήρος και ψάχνοντας για διαμέρισμα πέφτει στην αγκαλιά της Μαρίας Σνάιντερ, μιας άγνωστης και πολύ νεότερής του γυναίκας. Ολοκληρώνουν τη σχέση τους χωρίς να μάθουν τίποτε ο ένας για τον άλλον κι όλα είναι όμορφα μέχρι που η καταραμένη η ανθρώπινη φύση...