Οι πιο υπερτιμημένες ταινίες που πήραν Όσκαρ

Βρισκόμαστε προ των πυλών για τα επόμενα βραβεία Όσκαρ και με σχεδόν σίγουρη τη νίκη της Jane Campion για το The Power of the Dog, εξετάζουμε τις νίκες κι άλλων υποψηφιοτήτων οι οποίες δεν ήταν σίγουρες και έριξαν άπαντες από τα σύννεφα.

Driving Miss Daisy του Bruce Beresford (1989)

Ωραία ταινία ήταν το Driving Miss Daisy, γι’ αυτό άλλωστε έφτασε και στα Όσκαρ. Ήταν όμως η ιστορία μίας εβραίας κυρίας, του αφροαμερικανού σοφέρ της, και της σχέση που αναπτύσσουν κατά τη διάρκεια των διαδρομών ικανή να αφήσει πίσω το Dead Poets Society; Μάλλον όχι. Θα κατηγορήσουμε την φρενίτιδα που προκάλεσε η αφηγηματικότερη φωνή των εποχών.

Dances with Wolves του Kevin Costner (1990)

Ποιος θα περίμενε ότι το Dances with Wolves θα άφηνε πίσω του το αριστουργηματικό Good Fellas; Ας είμαστε ειλικρινείς, ελάχιστοι κατάφεραν να δουν το Dances with the Wolves χωρίς να τον «πάρουν» λίγο. Εν αντιθέσει με το Good Fellas του Martin Scorsese που έκανε δυόμιση ώρες να μοιάζουν με ένα επεισόδιο sitcom σειράς. Και δυστυχώς για το «Χορεύοντας με τους λύκους» η ταινία έχει μείνει στη συλλογική μνήμη μιας ολόκληρης γενιάς ως ο πίνακας του Νικηφόρου.

Crash του Paul Haggis (2004)

Οι λάτρεις του σινεμά ακόμη προσπαθούν να χωνέψουν τον νικητή της καλύτερης ταινίας για το 2004. Πολλοί την χαρακτήρισαν μελό και αδύναμη να υποστηρίξει το μήνυμα κατά του ρατσισμού που προσπαθεί να περάσει. Ακόμη και ο σκηνοθέτης της, Paul Haggis δήλωσε πως δεν άξιζε το βραβείο. «Ήταν η καλύτερη ταινία της χρονιάς; Δεν νομίζω. Υπήρχαν καλύτερες ταινίες εκείνη τη χρονιά. Good night and Good Luck -απίστευτη ταινία. Capote – τρομερή ταινία. Brokeback Mountain, εξαιρετική. Και το Munich του Spielberg. Δηλαδή οκέι, τι χρονιά ήταν αυτή».

Chariots of Fire του Hugh Hudson (1981)

Ας αφήσουμε στην άκρη τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και την μάλλον υποκειμενική άποψη που έχουμε για τη μουσική του και ας δούμε με καθαρή ματιά την ταινία. Ενθουσιάστηκε πραγματικά όλος ο πλανήτης Γη με κάποιους βρετανούς αθλητές να τρέχουν σε slow motion, ο καθένας για το δικό του ιδανικό; Ναι ίσως και να είναι λίγο συγκινητικό, αλλά αρκετή βρετανική αποικιοκρατία γνώρισε ο κόσμος, όχι και στα Όσκαρ.

Gandhi του Richard Attenborough (1982)

Ιδανικά, η καλύτερη ταινία των Όσκαρ θα ήταν η ταινία που θέλεις να δεις, κι όχι μια ταινία που νιώθεις ότι θα έπρεπε να δεις. Η ταινία για τον Γκάντι ανήκει δυστυχώς στη δεύτερη κατηγορία. Εκτός από την φωτογραφία και την υποκριτική δεινότητα του βραβευμένου με Όσκαρ Ben Kingsley, θα λέγαμε μάλλον ότι δεν ρόλαρε και πολύ η ταινία. Ίσως θα έπρεπε να έχει πάρει το βραβείο ο E.T.

Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance) του Alejandro G. Iñárritu (2014)

Κάποιος πιο πονηρεμένος θα πει ότι το Birdman είναι κάπως χιπστερικό, κάπως επιτηδευμένο, κάπως ότι προσπάθησε υπερβολικά να βγει meta. Ένας λαμπρός καλλιτέχνης ο οποίος έχει παγιδευτεί σε ρόλους φτιαγμένους για τη μάζα είναι σίγουρα μία πλοκή η οποία θα αρέσει πολύ σε καλλιτέχνες που θεωρούν εαυτούς παγιδευμένους σε μία αντίστοιχη συνθήκη. Κάποιοι κακοπροαίρετοι θα πουν ότι το Birdman ή η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας πήρε Όσκαρ επειδή είναι μια ταινία με θέμα το Χόλιγουντ και το Χόλιγουντ αγαπά σε εμμονικό βαθμό το Χόλιγουντ.