Το Soul είναι ίσως η καλύτερη ταινία της Pixar

της Ηρώς Κουνάδη

Ένα από τα δυνατά χαρτιά όλων των ταινιών της Pixar είναι ταυτόχρονα και ένας από τους λόγους για τους οποίους πολύς κόσμος υποστηρίζει πως στην πραγματικότητα η Pixar δεν κάνει ταινίες για παιδιά: Καμιά τους δεν έχει το happy end που φαντάζεσαι –πόσο μάλλον, εκείνο που θα ήθελες. Σίγουρα, κανένα τέλος δεν είναι κακό. Είναι απλώς ο ορισμός του «για άλλα ξεκινήσαμε και αλλού η ζωή μας πάει».

Το φετινό της καρτουνο-αριστούργημα, με την υπογραφή του μέγα Pete Docter, πάει αυτό το αξίωμα δύο βήματα παραπέρα: Όχι απλώς δεν έχει το τέλος που νομίζεις. Δεν έχει καν το θέμα που νομίζεις. Θα χρειαστεί να περάσει καμιά ώρα για να αρχίσεις να το αντιλαμβάνεσαι. Και θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό.

Σπόιλερ δεν θα κάνουμε, θα πούμε μόνο πως η ταινία ξεκινά με τον ήρωά μας (τον πρώτο μαύρο πρωταγωνιστή στην Ιστορία των Disney-Pixar, παρεμπιπτόντως, 2021 φτάσαμε) να πραγματοποιεί το όνειρό του: Να κλείνει συναυλία σε αξιοσέβαστο jazz club –που λέγεται Half Note, τυχαίο;– μετά από μισή ζωή αποτυχημένων οντισιόν και βαρετών μαθημάτων σε πιτσιρίκια. Κι ακριβώς τη στιγμή που το όνειρό του γίνεται πραγματικότητα, αυτός… πεθαίνει. Και βρίσκεται παγιδευμένος σε ένα παράξενο μέρος ανάμεσα στη Γη και το Υπερπέραν, το Μεγάλο Πριν, εκεί απ’ όπου ξεκινούν οι ψυχές για να έρθουν στη Γη. Όλες εκτός από μία, την έτερη υπέροχη πρωταγωνίστριά μας, την 22, που ξέρει τα πάντα για τη Γη… και δεν ψήνεται καθόλου να κατέβει.

Στις σκηνές στο Μεγάλο Πριν συμβαίνουν τα περισσότερα και τα πιο απολαυστικά αστεία της ταινίας: Με αναφορές στον νιχιλισμό, και με φαρμακερές μπηχτές ενάντια στις new age φιλοσοφίες και τις αγαπημένες ατάκες των Instagrammers της γης, το Soul μοιράζει απλόχερα νέα βέλη στη φαρέτρα όσων λένε πως οι ταινίες της Pixar δεν είναι φτιαγμένες για παιδιά. Θα τολμήσουμε, και πες μας υπερβολικούς, να βρούμε εδώ κοινό έδαφος ακόμα και με τον βαρύ κι ασήκωτο υπαρξισμό του Bojack Horseman –ειδικά στη σκηνή όπου η 22 καλείται να αντιμετωπίσει τους δαίμονές της.

Η δε ιδέα του “The Zone”, το μέρος ανάμεσα στον φυσικό κόσμο και εκείνον των πνευμάτων όπου πηγαίνεις τη στιγμή που παθιάζεσαι με κάτι, είναι εκτός από σκηνή ανθολογίας και η καλύτερη οπτικοποίηση της δημιουργικής έκστασης που είδαμε ποτέ.

Τέλεια ιδέα είναι επίσης το ότι, όπως και άλλες Pixar-o-ταινίες, το Soul δεν έχει «κακό». Έχει, όμως, γραφειοκρατία –και ανατριχιαστικά αναγνωρίσιμους υπαλλήλους που όχι τυχαία έχουν όλοι το ίδιο όνομα. Τα εμπνευσμένα από τον κόσμο των γραφείων αστεία θα μιλήσουν στην ψυχή σου αν έχεις περάσει έστω και λίγο χρόνο από τη ζωή σου σε εταιρικούς διαδρόμους.

Το πανηγύρι συναισθημάτων που είναι αυτή η ταινία (ναι, προφανώς έχει κλάμα σε κάποιο σημείο, ποια ταινία της Pixar δεν έχει;) συμπληρώνουν με τις φωνές τους οι απολαυστικοί Jamie Foxx, Tina Fey και Graham Norton –και στην ελληνική μεταγλώττιση, οι Πάνος Τοψίδης, Ειρήνη Τσίγκα, Κώστας Φιλίππογλου.

Αν όμως τελικά έπρεπε να σου πούμε μόνο ένα πράγμα για το Soul, πέρα από τα αστεία, την βαθιά φιλοσοφία και τους απολαυστικούς πρωταγωνιστές του, αυτό θα ήταν πως εδώ έχουμε μια ταινία που θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα για τη ζωή σου. Κι αυτό, στην ιστορική συγκυρία που ζούμε, είναι το μεγαλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει μια ταινία.

Όλες οι Ταινίες