Οι χειρότερες ελληνικές ταινίες που αντέξαμε να δούμε (μέρος β)

Τα έχουμε γράψει αρκετές φορές, επομένως δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περαιτέρω. Ο ελληνικός σινεμάς μας έχει κάνει πολλές φορές περήφανους τα τελευταία χρόνια μιας κι έχουμε μια πολύ καλή φουρνιά ταλαντούχων σκηνοθετών κι ηθοποιών. Ωστόσο του λόγου μας, έχουμε μια αδυναμία στον παλιό κακό ελληνικό κινηματογράφο, εκείνον που την τιμημένη περίοδο της βιντεοκασέτας, μας έδωσε μπόλικες «απονενοημένες» ταινίες που ακόμη μνημονεύονται.

Κάποιες ήταν τόσο trash που κατάφεραν να αποκτήσουν φανατικό κοινό και λατρεύονται μέχρι και σήμερα σε καλτ κινηματογραφικούς κύκλους. Ιδού κάποιες από αυτές.

Το κομπιούτερ του θανάτου του Μιχάλη Λεφάκη τζούνιορ (1987)

Ο Πάρης Βελής (Άκης Φλωρέντης) έχοντας βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια παιχνίδια στον υπολογιστή του, προσπαθεί να κατασκευάσει κάτι επαναστατικό για την ανθρωπότητα. Ένα παιχνίδι στο οποίο ο παίκτης θα μπαίνει μέσα στο κομπιούτερ και θα παίζει ο ίδιος. Όσο εντυπωσιακό και αν ακούγεται, άλλο τόσο επικίνδυνο είναι, αφού ενδεχόμενο game over σημαίνει και πραγματικό θάνατο του παίκτη, ο οποίος αν θέλει να σώσει την ζωή του, καλείται να τερματίσει το παιχνίδι περνώντας δύσκολες πίστες, όπως "Βότκα Μέχρι Θανάτου", "Αντιμέτωπος Με Πάνκς", "Το Καλύτερο Ανέκδοτο", "Στριπ Πόκερ", και άλλα πολλά.

Ποιο Matrix και ποιο Black Mirror γατάκια; Εδώ μιλάμε για sci-fi κωμωδία όταν οι Γουατσόφσκι κι ο Τσάρλι Μπρούκερ παίζανε με τις πιπίλες τους. Αφήστε νυχάκι να μας ξύσετε την πλάτη. Λάβε θέση υπόκλισης και ξεκίνα τις μετάνοιες μπροστά σε αυτό το τιτανομέγιστο concept που σκέφτηκαν οι δημιουργοί του Κομπιούτερ του Θανάτου. Ταινία, που τερμάτισε το επικόμετρο με 8μπιτο soundtrack και εφέ που πονέσανε τα ματάκια μας. Όσο κακή πρέπει, για να μπει στο πάνθεον των χειρότερων ever!



Ο Σκυλάς του Δημήτρη Βογιατζή (1986)



Ο Μήτσος (Κώστας Στεφανάκης) αποφυλακίζεται και αντιμετωπίζει την βρωμιά, τα ναρκωτικά, τα σκυλάδικα και την προκατάληψη της κοινωνίας απέναντι στους πρώην κατάδικους. Ο αστυνόμος Νέζος κάνει τα πάντα για να τον στείλει ξανά στη φυλακή. Γνωρίζει μια πόρνη, τη Μιρέλλα (Φαίη Ντεμάνη/Φρόσω Δημητρουλάκου) και ετοιμάζεται να την παντρευτεί όταν αυτή πεθαίνει από ηρωίνη. Τότε, ο Μήτσος παίρνει το νόμο στα χέρια του και φτάνει στα ίχνη του Άρη του Λαθραίου, που είναι έμπορος ναρκωτικών και νταβατζής. Αγνή, νταλκαδιάρικη και διόλου φλώρικη τούτη εδώ η ταινία μιξάρει Νίκο Ξανθόπουλο και Τσακ Νόρις και πολύ καλά τους κάνει.

Θανατηφόρες ατάκες, κακοφτιαγμένα κάδρα και ένας ήχος βγαλμένος από τους χειρότερους εφιάλτες του τετρακάναλου. Εναλλακτικά, θα μπορούσε να λέγεται και "Η εκδίκηση ενός μπουζουκόβιου".

Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια... του Αποστόλη Τεγόπουλου (1987)



Αν είσαι φλώρος θα προσπεράσεις. Αν είσαι μάγκας όμως θα λατρέψεις. Αν δεν είσαι ούτε το ένα ούτε το άλλο θα μείνεις να αναρωτιέσαι τι βλέπουν πάλι τα άμοιρα ματάκια σου.

Ο Τζεβάς Παρλαπίπας, μάγκας και καραμπουζουκλής, αντιδράει έντονα στην επιθυμία του συντηρητικού θείου του, Μενέλαου, να παντρευτεί τη Βαρβάρα, κόρη του Χαράλαμπου και της Μαρίκας, μια μετρημένη και σοβαρή καθηγήτρια...

Του μάγκα ο ζυγός τον γάμο δεν τον υπομένει σε αυτό το φιλμ, με πρωταγωνιστή τον ψηλολέλεκα της καρδιάς μας Παναγιώτη Σουπιάδη να σκορπάει τον φόβο, τον τρόμο και τον γέλωτα με το τραγελαφικό παρουσιαστικό του, τη στιγμή που τα εξωτερικά γυρίσματα στάνταρ έγιναν στο καφενείο της γειτονιάς.

Ο Παπά-σούζας του Όμηρου Ευστρατιάδη (1983)



Ένας ιερέας, θέλοντας να προσελκύσει τους νέους στους κόλπους της εκκλησίας, είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να τους κερδίσει: συχνάζει στα στέκια τους και αγοράζει μια μηχανή για να κάνει μαζί τους κόντρες. Έτσι, ο παπα-Ησύχιος μετονομάζεται σε παπα-Σούζα. Κάπου εδώ είναι σημαντικό να γράψουμε ότι αυτή η τέρμα καμένη ταινία έκοψε γύρω στα 100 χιλιάδες εισιτήρια όταν προβλήθηκε κι αγαπήθηκε τόσο που έγινε μέχρι και σλόγκαν. Θίγοντας το ευαίσθητο θέμα της σχέσης των νέων με την εκκλησία πριν το απογειώσει ο Χριστόδουλος, ο Παπά-σούζας μοιάζει με ημί-παρανοϊκό αυτοσχεδιασμό υπό την επήρεια αλκοόλ πίσω και μπροστά από την κάμερα, δίνοντας στον Νίκο Παπαναστασίου τον πιο καλτ ρόλο της καριέρας του.

Χασάπης, μόρτης κι αλανιάρης του Γιώργου Μάρου (1987)

Ο Μπάμπης Μπουλουγούρας είναι ένας παντρεμένος, αλλά πολύ μουρντάρης, χασάπης. Όταν όμως γνωρίζει την Γωγώ, η ζωή του θα γίνει άνω-κάτω. Συλλαμβάνεται από τον υπαστυνόμο Μπαλαούρα ως ο "βιαστής των ασανσέρ" και οδηγείται στη φυλακή. Όταν αφήνεται ελεύθερος γίνεται ανάρπαστος από τις γυναίκες, αφού τα δημοσιεύματα των εφημερίδων αναφέρονται στον "πριαπισμό" του.

Διαβάζοντας την πλοκή της ταινίας, είναι σίγουρο ότι θα αναρωτηθείς πως είναι δυνατόν να γυρίστηκε και να προβλήθηκε κάτι τέτοιο. Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για την πιο άβολη ταινία της λίστας με μια σειρά από κακά και προφανώς τέρμα σεξιστικά αστεία, χαραμίζει το ταλέντο του Νίκου Τσούκα και της Βίλμας Τσακίρη όπως και το σέξινεζ της Βίνας Ασίκη και μας κάνει να νοσταλγούμε την προηγούμενη ταινία του πρωταγωνιστή, με τον ιδιοφυή τίτλο Από Κοτάς, Κοσκωτάς.

Ο Ράμπο, ο Κοντός κι η Τάπα του Βαγγέλη Φουρνιστάκη (1986)

Επειδή μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Παναγιώτη Σουπιάδη δεν είναι αρκετή, σου παρουσιάζουμε ακόμη ένα ανοσιούργημα της εποχής που γλεντάει τον άμοιρο Συλβέστερ Σταλόνε. Ο Ράμπο με εντολή του Στάθη του κοντού, ενός πλούσιου αλλά παράνομου τύπου, αναλαμβάνει να ανατινάξει ένα τουριστικό ξενοδοχείο. Αρχίζει αμέσως την εξάσκηση με την βοήθεια του Σάκη Τσαν ή Τάπα...

Στην ταινία για κάποιο λόγο που κανένας δεν κατάλαβε παίζει κι ο Νίκος Ρίζος σαν Στάθης ο Κοντός, ενώ βάζουμε στοίχημα ότι η ταινία γυρίστηκε στο εξοχικό του σκηνοθέτη. Πλημμυρισμένη από την πατροπαράδοτη πλήρως ακαλαίσθητη 80ίλα που λατρεύουμε να μισούμε χρήζει επαίνων για το θάρρος των πρωταγωνιστών να βάλουν τα ονόματά τους στους τίτλους τέλους της.



Γιαγκόναν ο Βάρβαρος The Dark Days of Doom του Γιάγκου Ραυτόπουλου (2007)



Όσο γράφουμε καλούμε τον Peter Jackson για να τον ενημερώσουμε ότι στην Ελλάδα όλα εμείς τα παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη που πότε μας παίζουν ρο και πότε τσιφτετέλι ξέρουμε πως υπάρχει μια ταινία που ισοπεδώνει όλα τα Lord of the Rings και Hobbit που έβγαλε ποτέ. Αν θες να μιλήσουμε για επικές ταινίες Πίτερ, μάθε λοιπόν ότι στην πατρίδα του Ομήρου ο Γιάγκος Ραυτόπουλος κατάφερε με μηδενικό μπάτζετ να γυρίσει την επικότερη όλων των εποχών. Αν δεν μας πιστεύεις, δες με τα μάτια σου. Αν τα βγάλεις μετά, δικό σου θέμα.