Αυτό το αγαλματάκι φέτος ποιος θα το πάρει;

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Μετά τον ανεξήγητο θρίαμβο του περσινού “The Artist”, ομολογώ ότι χάθηκε οριστικά κι η ελάχιστη αμφιβολία που είχε απομείνει μέσα μου ότι τα Όσκαρ είναι μια Γιουροβίζιον για άτομα με επίπεδο. Η φετινή τοποθέτηση του “Argo” σε pole-position στην κούρσα για την “Ταινία της Χρονιάς” προσυπογράφει μια ήττα που εδώ και πολύ καιρό αποφεύγω να παραδεχτώ. ΟΧΙ! Δεν καταλαβαίνω Χριστό για το πώς δίνονται αυτά τα αγαλματάκια! Ορίστε. Το είπα και ξαλάφρωσα. Τώρα μπορώ να προχωρήσω μ' αυτό το καθιερωμένο preview της απονομής των πιο σημαντικών κινηματογραφικών βραβείων μιας πολύ ενδιαφέρουσας σεζόν.

Εδώ και τρία χρόνια, οι υποψήφιες ταινίες για το μεγάλο βραβείο της Ακαδημίας δεν είναι πια πέντε, αλλά δέκα. Δηλαδή ήταν δέκα και τώρα είναι εννιά. Τέλος πάντων. Ως φαβορί φέτος, προβάλλεται το “Argo”, μια ταινία που έχει λίγες ακόμη δευτερεύουσες υποψηφιότητες όπως της Καλύτερης Μουσικής και του Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου, βραβείο που θα πάρει για παρηγοριά, αλλά και επειδή, αν και δεν είναι η ταινία της χρονιάς, είναι μια τίμια ψυχαγωγική προσπάθεια που δεν αξίζει την πλήρη περιφρόνησή μας.

Ποια είναι λοιπόν η καλύτερη ταινία αυτής της λίστας;

Το “Lincoln” του “δάσκαλου” Σπίλμπεργκ έχει τον πρώτο λόγο, αναμφίβολα, ενώ το “Life of Pi” του Ανγκ Λι αποτελεί μια εξαιρετική μεταφορά ενός αγαπημένου λογοτεχνικού έργου στη μεγάλη οθόνη και μια πρώτης τάξεως επίδειξη του τι μπορεί κανείς να κάνει με τα καινούργια τεχνολογικά παιχνιδάκια του σινεμά αντί για πηγμένες στο γραφικό σκηνές δράσης και μηδενικής έμπνευσης φανταστικούς κόσμους. Όμως ο Λι έχει ήδη δύο χαμένες υποψηφιότητες για Καλύτερη Σκηνοθεσία κι ήρθε η ώρα να πάρει το πολυπόθητο για κάθε δημιουργό αγαλματίδιο, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για την ταινία που έχει στο τσεπάκι της και το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, αφού ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις έσβησε κάθε ανάμνηση πρόσφατης ερμηνείας πραγματικού προέδρου επί της οθόνης —του Φρανκ Λανγκέλα (Frost/Nixon) εξαιρουμένου.



Δυνατό αουτσάιντερ, αν δε συζητιόταν ακόμη η περίπτωση του “The Hurt Locker”, θα ήταν η νέα ταινία της Κάθριν Μπίγκελοου, το πολύ ενδιαφέρον “Zero Dark Thirty” γύρω απ' την αναζήτηση για τον Οσάμα Μπιν Λάντεν και την τελική εκτέλεσή του. Δύσκολο να το αποκλείσεις τελείως, αλλά πιθανότατα θα αρκεστεί στο αγαλματίδιο του Α' Γυναικείου Ρόλου που, παρά τον σκληρό ανταγωνισμό στο πρόσωπο της Εμανουέλ Ριβά (Amour), θα το πάρει σπίτι της η Τζέσικα Τσαστέιν, μετά από μια σειρά πολύ καλών πρόσφατων ερμηνειών και μία υποψηφιότητα Β' Γυναικείου που δεν της έκατσε.

Το γαλλικό “Amour” του αυστριακού “δασκάλου” Μίκαελ Χάνεκε θα είχε κάποια αμυδρή ελπίδα μόνο αν ο περσινός θρίαμβος του “The Artist” ήταν απλώς ένα κακό μου όνειρο. Θα πάρει, τουλάχιστον, αέρα το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης, ενώ κι ο Χάνεκε είναι το δυνατό αουτσάιντερ στην κατηγορία της Σκηνοθεσίας. Απ' τα λοιπά, το “Les Miserables” του Τομ Χούπερ είναι μετριότατο, όπως και το υπερτιμημένο “Silver Linings Playbook” του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ, το “Django Unchained” είναι εδώ ελέω Ταραντίνο και το “Beasts of the Southern Wild” του πολλά υποσχόμενου Μπεν Ζάιτλιν είναι απλώς το φετινό low-budget άλοθι των ακαδημαϊκών.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν συνήθως οι κατηγορίες των Β' Ρόλων, όπου οι προβλέψεις είναι αρκετά πιο δύσκολες και τα κριτήρια αλλάζουν. Φέτος, δε συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Στους άντρες, ο Κριστόφ Βαλτζ είναι ξανά υποψήφιος για ταινία του Ταραντίνο, αλλά δεύτερη φορά με το ίδιο κόλπο δεν πρόκειται να κερδίσει. Ο Άλαν Άρκιν (Argo) και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο (Silver Linings Playbook) πάλι, παίζουν τον εαυτό τους, οπότε η μάχη θα δοθεί μεταξύ του εξαιρετικού Τόμι Λι Τζόουνς που ξεχωρίζει —μαζί με τον Τζέιμς Σπέιντερ— απ' το καστ του “Lincoln” και του Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν που... εντάξει, δεν υπάρχει καμία μάχη. Ο Τόμι Λι Τζόουνς το έχει καπαρώσει.



Στις γυναίκες το δίκαιο προβάδισμα έχει η Αν Χάθαγουεϊ για την σύντομη, αλλά επαγγελματική εμφάνισή της στο “Les Miserables” και θα κερδίσει καθαρά, επειδή οι υπόλοιπες βράζουν στο ίδιο καζάνι με τις καλές, αλλά όχι αξιομνημόνευτες παρουσίες τους. Ειδική μνεία στην Έλεν Χαντ (The Sessions), η οποία φέρνει εις πέρας έναν δύσκολο ρόλο, μας αποκαλύπτει δε ένα υπέροχο κορμί εικοσάχρονης, αλλά κι ένα εντελώς αταίριαστο κεφάλι σαρανταπεντάχρονης με τόσες γωνίες που αναρωτιέμαι αν ο Τζον Χοκς (μεγάλος απών των Α' Ρόλων) αποκόμισε εκδορές κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Στις υπόλοιπες κατηγορίες θα διάλεγα το “Life of Pi” για διασκευασμένο σενάριο (αντί του “Argo” που νομίζω ότι θα το πάρει), μια ταινία που μοιάζει αδύνατο να χάσει τη Φωτογραφία και τα Οπτικά Εφέ, ενώ μπορεί να τσιμπήσει και τη Μουσική. Το μοντάζ ανήκει στο “Zero Dark Thirty” που θα κονταροχτυπηθεί για το Πρωτότυπο Σενάριο με το “Django Unchained” του Ταραντίνο, με αουτσάιντερ το “Moonrise Kingdom” του Γουές Άντερσον και ντροπή της κατηγορίας το “Flight” του Τζον Γκάτινς. Το τραγούδι ανήκει εθιμοτυπικά στον 007 (Skyfall), ενώ σκληρή θα είναι η μάχη στην κατηγορία των κινουμένων σχεδίων όπου το “Brave” θα παλέψει σώμα με σώμα με το “Wreck-it-Ralph” και το “Paranorman”.

Αδικημένοι της φετινής απονομής θα είναι προφανώς ο Μπεν Ζάιτλιν και η υπέροχη, μικρούλα πρωταγωνίστριά του, Κουβενζανέ Γουόλις, αλλά είναι νέοι κι ωραίοι και θα ανακάμψουν εύκολα. Κρίμα επίσης που ο Τζόακιν Φίνιξ θα πέσει επάνω στον τοίχο που λέγεται Ντάνιελ Ντέι Λιούις με μοναδικό του εφόδιο μια δυνατή ερμηνεία ενός αμφιλεγόμενου χαρακτήρα στο ασαφές εν δυνάμει αριστούργημα του Πολ Τόμας Άντερσον “The Master”. Στην καρδιά μας πάντως, ίσως και να είναι αυτός ο καλύτερος.

Καλή θέαση λοιπόν στους ξενύχτες και καλά αποτελέσματα.