Επίδαυρος: Πάμε Φεστιβάλ;

της Ηρώς Κουνάδη

Λέγαμε πέρυσι τέτοια εποχή πως μπροστά σε ένα μέλλον που φαντάζει πιο αβέβαιο από ποτέ, η χρονική συνέχεια της Επιδαύρου είναι ιδιαίτερα καθησυχαστική. Αν μετά από δυόμισι χιλιάδες χρόνια κοσμογονίας επιστρέφουμε κάθε καλοκαίρι στο ίδιο θέατρο, πόσες τρομακτικές αλλαγές μπορεί να επιφυλάσσει ετούτη εδώ η κρίση; Μετά πέρασαν έξι χειμωνιάτικοι μήνες, κατά τους οποίους οι ψίθυροι σχετικά με την ματαίωση του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου ολοένα και δυνάμωναν. Και αν τελικά εκείνο το «ό,τι και να γίνει, θα έχουμε πάντα την Επίδαυρο» βιαστήκαμε να το πούμε;

Όχι ότι μέσα στην δίνη των γενικότερων εξελίξεων θα βρισκόταν πολύς κόσμος να θρηνήσει την απώλεια του φεστιβάλ. Αλλά, να, θα μας έλειπαν τα καλοκαιρινά μας Σαββατοκύριακα στην Επίδαυρο: το άρωμα των πεύκων καθώς ανηφορίζουμε τα πέτρινα σκαλιά του θεάτρου λίγο πριν βραδιάσει, τα τριζόνια και τα αστέρια σαν μόνιμο soundtrack και σκηνικό όλων των παραστάσεων, τα ξενύχτια στο Καπάκι, δίπλα στη θάλασσα, τα θεατρικά κουτσομπολιά πάνω από τα αχνιστά μαγειρευτά του Λεωνίδα στην αυλή του στο Λυγουριό, οι βουτιές στην Παλιά Επίδαυρο και οι απογευματινές περαντζάδες στο Νησί, με παγωτό χωνάκι στο χέρι.

Έχει κάτι από τις διακοπές των παιδικών μας χρόνων η Επίδαυρος: μια ιεροτελεστία, ένα «πρόγραμμα», μερικά στέκια στα οποία επιστρέφουμε μια φορά τον χρόνο –κι ας μην είναι καθόλου μακριά από την Αθήνα– και πολλές παραλίες, διαδρομές και γωνιές για τις οποίες έχεις τουλάχιστον μια φορά αναρωτηθεί αν τις αγαπάς επειδή είναι όντως όμορφες, ή επειδή τις βλέπεις υπό το τρυφερό πρίσμα της συνήθειας. Κι έχεις καταλήξει ότι, εδώ που τα λέμε, δεν έχει και πολλή σημασία.

Βόλτες και βουτιές

Τα πρωινά μετά τις παραστάσεις, οι παρέες δίνουν ραντεβού στην αμμουδιά στο Καλαμάκι, οι φυσιολάτρες κι οι νέο-χίπις βουτούν κατ’ ευθείαν έξω από τις σκηνές τους, στο Γιαλάσι, κι οι οικογένειες μαζεύονται στο Νησί και την πιο απομακρυσμένη Κάντια. Οι fans των εξερευνήσεων οδηγούν τη διαδρομή μέχρι το Κονδύλι, παραγγέλνουν μπύρες από τα beach bars του, βουτούν τα πόδια στη χρυσαφένια άμμο του, και ανακρίνουν τους ντόπιους για τα μυστικά των prive παραλιών που δεν έχουν ακόμη ανακαλύψει –όπως αυτή στην άκρη της μεγάλης αμμουδιάς του, όπου φτάνεις μόνο κολυμπώντας.

Το απόγευμα όλοι συναντιούνται καθώς βολτάρουν στη γραφική προκυμαία, στο λιμανάκι της Παλαιάς Επιδαύρου, χαζεύοντας τις πολύχρωμες βάρκες και τα ξύλινα περίπτερα των Γιορτών Αγροτουρισμού, και δοκιμάζοντας σπιτικά γλυκά του κουταλιού, βιολογικό μέλι και ντόπιο τσίπουρο. Αργά το απόγευμα, οι βόλτες καταλήγουν στο Νησί, τη χερσόνησο που χωρίζει στα δύο την παραλία, και περιλαμβάνουν οπωσδήποτε καφέ από το παρακείμενο beach bar- καντίνα- μεζεδοπωλείο, και χάζι στον ήλιο που πέφτει πίσω από τον καταπράσινο λόφο που προστατεύει το λιμανάκι.

Εκεί, στο Νησί, βρίσκεται και το Μικρό Αρχαίο Θέατρο, που ακόμα κι όταν δεν φιλοξενεί παραστάσεις παραμένει το αγαπημένο αξιοθέατο των περισσότερων weekenders. Δεν είναι, βέβαια, το μοναδικό: το Ενετικό Κάστρο και η Ακρόπολη της Βασσάς στη Νέα Επίδαυρο, οι μυκηναϊκοί τάφοι, τα απομεινάρια της Ακρόπολης και των Ρωμαϊκών τειχών στην Παλαιά Επίδαυρο συγκαταλέγονται, επίσης, στα… ιστοριοδιφικά highlights. Εντυπωσιακότερος όλων, όμως, είναι ο καταπράσινος αρχαιολογικός χώρος που φιλοξενεί το αρχαίο θέατρο, το Ασκληπιείο και το Μουσείο Επιδαύρου (λειτουργεί καθημερινά από τις 7.30 έως τις 20.00).

Οι λιγότερο δραστήριοι, πάλι, αράζουν στα καφενεία του μικροσκοπικού Λυγουριού, του χωριού που βρίσκεται δίπλα στο αρχαίο θέατρο, παραγγέλνουν ελληνικό καφέ και χαζεύουν τον κόσμο να γυρίζει αργά, ακριβώς όπως έκανε τα τελευταία δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Κάπου εκεί, (ξανα)συνειδητοποιούν ότι αυτή η χρονική απόσταση είναι τόσο ασύλληπτη, που περνά σχεδόν απαρατήρητη.

Τελικά, θα έχουμε πάντα την Επίδαυρο;

Για να απαντήσει στους ψιθύρους που δεν έλεγαν να κοπάσουν, ο Γιώργος Λούκος έδωσε στο φετινό φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου τον ταιριαστό υπότιτλο «Οργανώνοντας την Απαισιοδοξία» και διοργάνωσε νωρίτερα από το συνηθισμένο την συνέντευξη τύπου, στην οποία ανακοίνωσε ότι το budget δεν σηκώνει πια μεγάλες παραγωγές και διεθνείς υπογραφές –η παράσταση του Έντουαρντ Χωλ, Ερρίκος Ε’, ακυρώθηκε τελικά, αφήνοντας την Επίδαυρο μόνο με έξι εγχώριες παραγωγές. Μας φτάνουν για να ξαναγράψουμε πως ό,τι και να γίνει, θα έχουμε πάντα την Επίδαυρο. Ελπίζουμε.

** Δείτε στη δεξιά στήλη, στα Υποθέματα του Αφιερώματος, όλες τις παραστάσεις για το καλοκαίρι του 2012, καθώς και προτάσεις για διαμονή, φαγητό και βουτιές στην περιοχή.