Θοδωρής Διάκος: «Αν ξεκινάς ένα προσωπικό μπλογκ λέγοντας πως θα βγάλεις λεφτά, χρειάζεσαι reality check»

* Πώς ξεκίνησες/ Τί σε έκανε να ασχοληθείς με το blogging; Πώς γεννήθηκε η ιδέα του «Πυρ το εξώτερον»;

Είχα ξεκινήσει να γράφω μπλογκ (αν μπορείς να το πεις μπλογκ αυτό) από τις περήφανες εποχές του myspace, ήταν ένα ημερολόγιο που απλά έγραφα ό,τι με απασχολούσε. Μετά από έναν χρόνο περίπου πήρα θάρρος από μια φίλη μου που μπλόγκαρε κανονικά και ξεκίνησα μια σελίδα στο blogspot, που έγραφα ιστορίες, αυτοβιογραφικές κωμωδίες κατά βάση, και μετά εθίστηκα. Κυριολεκτικά, σε μια φάση είχα γύρω στα έξι διαφορετικά μπλογκ, όλα για κάτι διαφορετικό. Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα ότι μπορείς να μοιραστείς τη δουλειά σου με τον κόσμο, να το κάνεις δωρεάν και να έχεις και feedback. Το 'Πυρ το εξώτερον' συνέβη εντελώς τυχαία, αφού γνώρισα την Ηρώ όσο ήμουν στην Ολλανδία από μια κοινή μας φίλη, η Ηρώ διάβασε τα μπλογκ μου, της άρεσαν, σπάμαρε το αφεντικό και το αφεντικό είπε 'Γιατί όχι, ας δοκιμάσουμε'. 

Ανάλογα. Δεν ξέρω, πολλοί φοβούνται να γράψουν ανώνυμα, ή μπορούν πίσω από την ανωνυμία να γράφουν πιο ανοιχτά, για πιο δύσκολα θέματα, για πιο προσωπικά θέματα. Είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι. Ακόμα και στα παλιά μου μπλογκ, που τυπικά έγραφα με ένα username, το προφίλ μου είχε την φωτογραφία μου, κι ενίοτε θα ανέφερα το όνομά μου, δεν είχα ποτέ κάποιο θέμα. Η μαμά μου είχε θέμα, ακόμα έχει. Υποθέτω μπορώ να πέσω πιο εύκολα θύμα μαύρης μαγείας. Αν η ανωνυμία σου δίνει ελευθερία, τότε κανείς δεν σε υποχρεώνει να πεις ποιος είσαι, αρκεί να πεις αυτό που θες να πεις.

Τα σχόλια κάτω από τα μπλογκ είναι ευλογία. Τουλάχιστον βλέπεις ότι σε διαβάζουν, και ότι μετά αφιερώνουν και χρόνο να γράψουν κάτι δικό τους γι' αυτό, ό,τι κι αν είναι. Μπορεί να τους τσάτισες. Μπορεί να τους άρεσες. Μπορεί να σου γράψουν πως aaaaaa eisai teleiooooosssss!!!!1, που κι αυτό είναι θεμιτό, ειδικά αν περνάς κακή μέρα. Κι αν έχεις φτάσει στο σημείο να μπλογκάρεις, προφανώς ξέρεις από κακές μέρες. Αν είναι δημοκρατική διαδικασία, εξαρτάται από σένα. Το θεωρώ πολύ χαμηλό να σβήνεις σχόλια που σε πρόσβαλαν, γιατί έτσι γίνεσαι Στάλιν. Και υπάρχει και πολύ, ΠΟΛΥ trolling, που κι αυτό είναι θεμιτό, γιατί παντού υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα σε γουστάρουν, ή που δεν θα τους νοιάζει αρκετά, ή που απλά τους αρέσει να τρολάρουν. Απλά χρειάζεσαι λίγο καιρό να το συνηθίσεις και να μην βάζεις τα κλάματα με το πρώτο άτομο που θα σε πει "καρμίρη και εγωκεντρικό". Άουτς. 

Δεν είμαι σίγουρος πώς δουλεύει όλο αυτό. Γιατί οι δημοσιογράφοι κάνουν δημοσιογραφική δουλειά και ο μπλόγκερ έχει της @#$! του τον χαβά. Απ' την άλλη, βλέπεις πώς έχουν τα πράγματα μόλις γίνεται κάτι σημαντικό: ο κόσμος δεν θα τρέξει πλέον στις ειδήσεις των οχτώ, θα τρέξει στα μπλογκ, θα τρέξει στο twitter. Είναι πολύ πιο άμεσο, χωρίς να φιλτράρεται, και δεν ελέγχεται απ' το ΕΣΡ ή από κάποιον άλλο παράγοντα. Άρα, σίγουρα δεν έχει ξεφουσκώσει, αν δεν έγινε και ισχυρότερο. Αλλά και πάλι, ένα μπλογκ είναι προσωπική δημιουργία, δεν είναι αντικειμενική δημοσιογραφία. Αυτή η ερώτηση είναι παγίδα, εντάξει;

Ναι! Ναι ναι εκατό φορές ναι! Είναι δωρεάν! Είναι φανερό! Μπορεί να σε βρει κάποιος τυχαία στο google ενώ ψάχνει φετιχιστική πορνογραφία! Μου έχει συμβεί, είμαι περήφανος! Δεν θέλω ούτε να ακούω όλα αυτά ότι πλέον μόνο οι χίπστερ μπλογκάρουν και λαλαλαλαλα. Από το πιο σοβαρό μέχρι το πιο κενό μπλογκ, όλα εξυπηρετούν μία ανάγκη, είτε είναι έκφραση είτε είναι προβολή, και όλα είναι απολύτως θεμιτά. Βγάζεις τον εαυτό σου στο ίντερνετ, είσαι σ' έναν τόπο που κυριολεκτικά δεν υπάρχει πάτος, δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Και κανενός είδους υπερπροβολή ή κοροϊδία δεν πρόκειται να το χαλάσει αυτό.

Και τα δύο. Σε μια φάση είχα δοκιμάσει να βάλω διαφημίσεις της google σ' ένα μπλογκ μου, επειδή νόμιζα ότι είχα πολύ τράφικ. Έβγαλα τρία δολάρια σε έναν μήνα. Κακή επιλογή. Αλλά είναι λογικό, μετά από ένα σημείο επενδύεις τόσο χρόνο, έχεις ξοδέψει τα λεφτά του μήνα σε τσιγάρα και φτηνό κρασί από τα Καρφούρ, και λες 'Γιατί όχι'. Υπάρχουν μπλογκ που έχουν τρελό τράφικ, ή που είναι συλλογική δουλειά, ή που λειτουργούν σαν πλατφόρμες για μια επιχείρηση, κι εκεί βγάζει νόημα. Αλλά αν ξεκινάς ένα προσωπικό μπλογκ λέγοντας πως θα βγάλεις λεφτά, χρειάζεσαι reality check. Εκτός κι αν είσαι διάσημος ή αν επέζησες από καρκίνο και ζεις σε σειρά της καλωδιακής.

Πάρα πολλά. Τα πιο περίεργα συνήθως, γιατί απλά έμπαινα σ' ένα τριπάκι να γράφω ό,τι να 'ναι. Θυμάμαι μια ιστορία που πάνω-κάτω έλεγα ότι δεν μπορούσα να αυνανιστώ στον καναπέ μου γιατί έτριζε, ήταν τόσο χαζή και τρελή ιστορία κι έκανα κόσμο να γελάσει. Και σ' ένα άλλο μπλογκ, που δημοσίευα χαζές φωτογραφίες από την πόλη, ένα ποστ κατέληξε να είναι μια επική τριλογία για το πώς με κυνηγούσε η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη και η Πάτι ήταν ο τέταρτος καβαλάρης της Αποκάλυψης, και κάτι καλόγριες έβγαζαν οπλοπολυβόλα από το, εχμ. Και στο 'Πυρ το εξώτερον' τώρα, είναι τόσο πολλά κείμενα που μόλις τα γράφω μου μένει ένα απίστευτο συναίσθημα, πως κάνω κάτι που αγαπάω, κι ότι έγραψα κάτι καλό. Αυτό είναι το καλύτερο πράγμα στον κόσμο. 

Μου έχει συμβεί το αντίθετο, βασικά. Όταν έγραψα ένα κείμενο για το σκάνδαλο που είχε γίνει με τον Εφραίμ, είχα περάσει μια μέρα να ψάχνω το γκρουπ συμπαράστασης στο facebook, και το κείμενο βγήκε αρκετά επιθετικό και μα το θεό περίμενα να έρθουν από κάτω ορδές οργισμένων χριστιανών και να με καταριούνται, και τίποτα. Τίποτα! Το μόνο που πήρα ήταν πως το δάχτυλο ενός φίλου μου "χάιδεψε το delete friend", και μετά το κλίκαρε κιόλας. Και ήταν κρίμα, οι χριστιανοί έχουν πλάκα. Α, και μία φορά, στο παλιό μου μπλογκ, είχα γράψει μια ιστορία για μια κοπέλα που με ερωτεύτηκε εξ αποστάσεως, ήρθε να με γνωρίσει κι εγώ της έριξα άκυρο. Έναν χρόνο μετά, το ανακάλυψε ο τωρινός της γκόμενος και άρχισε να με κράζει στα σχόλια. Είχε πολλή πλάκα!