Σοφία Ρώμα, 21 ετών, εθελόντρια στη Διεθνή Αμνηστία
Η Σοφία είναι εθελόντρια στον Τομέα Εκπαίδευσης της Διεθνούς Αμνηστίας εδώ και τρεισήμισι μήνες. «Ο ρόλος μου εκεί είναι να βοηθάω στη διαχείριση και διοργάνωση διαφόρων projects, όπως παρουσιάσεις σε σχολεία, πάνω σε συγκεκριμένες κάθε φορά θεματικές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» εξηγεί. «Παράλληλα, συμμετέχω στις εκπαιδευτικές δράσεις της Διεθνούς Αμνηστίας, όποτε αυτό κρίνεται σκόπιμο. Δηλαδή, έρχομαι σε επαφή με τη μαθητική και εκπαιδευτική κοινότητα, ούτως ώστε από κοινού να προσπαθήσουμε να επιτύχουμε την καλλιέργεια μιας κουλτούρας σεβασμού και αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο.
«Από όταν ήμουν μικρή ήξερα ότι θέλω να ασχοληθώ με το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα –κάτι που στο παιδικό μου μυαλό μεταφραζόταν ως επιθυμία να κάνω τον κόσμο καλύτερο και να βοηθήσω τους ανθρώπους που αδικούνται. Κατά την πρόσφατη διαμονή μου στο εξωτερικό, στα πλαίσια ενός προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους που με ενέπνευσαν, μου θύμισαν την αξία του εθελοντισμού και με παρότρυναν να καταπιαστώ με την παιδική μου επιθυμία πιο συστηματικά και πιο ώριμα πλέον. Έτσι, γυρνώντας στην Ελλάδα, αποφασισμένη να προσφέρω ανιδιοτελώς στην επίτευξη ενός οράματος σεβασμού των δικαιωμάτων του ανθρώπου, οδηγήθηκα στη Διεθνή Αμνηστία, όπου και τελικώς έκανα αίτηση για πρακτική άσκηση.
«Η εμπειρία μου ως εθελόντρια μου έδωσε μια νέα προοπτική αντίληψης του εαυτού μου και των δυνατοτήτων μου, αλλά και του κόσμου γύρω μου. Η εθελοντική μου εργασία αποτέλεσε ένα πλαίσιο αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης, μέσω της καλλιέργειας της αυτοπεποίθησης, της συνεργασίας, της ανιδιοτέλειας, της συμπόνιας… Αποτέλεσε, όμως, επίσης και ένα πλαίσιο προσωπικής, άμεσης επαφής με τα προβλήματα του κόσμου, κατανόησης, και υπενθύμισης της πίστης στον άνθρωπο και στην αξία του.
«Όταν εργάζεται κάποιος εθελοντικά, το πράττει επειδή έχει ένα όραμα. Έχει τη βούληση και την όρεξη να βοηθήσει στην επίτευξη ενός στόχου ανιδιοτελώς, κάτι που σημαίνει ότι κάποιες φορές μπορεί να παρασύρεται από την επιθυμία του να βελτιωθεί η κατάσταση για την οποία μάχεται, ειδικά σε έναν τομέα όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, γρήγορα. Ίσως, λοιπόν, η όχι άμεση ευόδωση όλων των επιθυμιών που εντάσσονται στην επίτευξη αυτού του οράματος μπορεί πρόσκαιρα να τον/την απογοητεύσει. Όμως, χρειάζεται χρόνος, υπομονή, συνεργασία και συστηματική προσπάθεια προς επίτευξη του εκάστοτε ανθρωπιστικού στόχου. Εξάλλου, η πίστη στο όραμα ανατροφοδοτείται με κάθε προσπάθεια που καθίσταται αποτελεσματική και καρποφόρα, και αυτές οι προσπάθειες, με μεγάλη μου χαρά, ανακάλυψα πως δεν είναι λίγες».
Στην ερώτηση τι θα συμβούλευε κάποιον που σκέφτεται να γίνει εθελοντής, για να βοηθήσει μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση όπως η Διεθνής Αμνηστία, η Σοφία απαντά χωρίς δισταγμό «Να το κάνει! Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλές δικαιολογίες για να μην γίνει κάποιος εθελοντής. Τις ακούμε κάθε μέρα και μέχρι πρόσφατα μπορεί να τις έλεγα κι εγώ. Αλλά υπάρχει ένας μόνο λόγος για να γίνει. Είναι σωστό. Και αξίζει. Αξίζει τον χρόνο μας, την προσπάθειά μας, την ελπίδα μας. Ειδικά μια τέτοια περίοδος κρίσης και αδικίας είναι ακριβώς η τέλεια ευκαιρία να αποδείξουμε ότι οι άνθρωποι είμαστε πολύ πιο δυνατοί απ’ ότι έχουμε φανταστεί. Ότι βοηθώντας ο ένας τον άλλο, χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα, μπορούμε να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο. Τον κόσμο που μας αξίζει!»
«Από όταν ήμουν μικρή ήξερα ότι θέλω να ασχοληθώ με το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα –κάτι που στο παιδικό μου μυαλό μεταφραζόταν ως επιθυμία να κάνω τον κόσμο καλύτερο και να βοηθήσω τους ανθρώπους που αδικούνται. Κατά την πρόσφατη διαμονή μου στο εξωτερικό, στα πλαίσια ενός προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους που με ενέπνευσαν, μου θύμισαν την αξία του εθελοντισμού και με παρότρυναν να καταπιαστώ με την παιδική μου επιθυμία πιο συστηματικά και πιο ώριμα πλέον. Έτσι, γυρνώντας στην Ελλάδα, αποφασισμένη να προσφέρω ανιδιοτελώς στην επίτευξη ενός οράματος σεβασμού των δικαιωμάτων του ανθρώπου, οδηγήθηκα στη Διεθνή Αμνηστία, όπου και τελικώς έκανα αίτηση για πρακτική άσκηση.
«Η εμπειρία μου ως εθελόντρια μου έδωσε μια νέα προοπτική αντίληψης του εαυτού μου και των δυνατοτήτων μου, αλλά και του κόσμου γύρω μου. Η εθελοντική μου εργασία αποτέλεσε ένα πλαίσιο αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης, μέσω της καλλιέργειας της αυτοπεποίθησης, της συνεργασίας, της ανιδιοτέλειας, της συμπόνιας… Αποτέλεσε, όμως, επίσης και ένα πλαίσιο προσωπικής, άμεσης επαφής με τα προβλήματα του κόσμου, κατανόησης, και υπενθύμισης της πίστης στον άνθρωπο και στην αξία του.
«Όταν εργάζεται κάποιος εθελοντικά, το πράττει επειδή έχει ένα όραμα. Έχει τη βούληση και την όρεξη να βοηθήσει στην επίτευξη ενός στόχου ανιδιοτελώς, κάτι που σημαίνει ότι κάποιες φορές μπορεί να παρασύρεται από την επιθυμία του να βελτιωθεί η κατάσταση για την οποία μάχεται, ειδικά σε έναν τομέα όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, γρήγορα. Ίσως, λοιπόν, η όχι άμεση ευόδωση όλων των επιθυμιών που εντάσσονται στην επίτευξη αυτού του οράματος μπορεί πρόσκαιρα να τον/την απογοητεύσει. Όμως, χρειάζεται χρόνος, υπομονή, συνεργασία και συστηματική προσπάθεια προς επίτευξη του εκάστοτε ανθρωπιστικού στόχου. Εξάλλου, η πίστη στο όραμα ανατροφοδοτείται με κάθε προσπάθεια που καθίσταται αποτελεσματική και καρποφόρα, και αυτές οι προσπάθειες, με μεγάλη μου χαρά, ανακάλυψα πως δεν είναι λίγες».
Στην ερώτηση τι θα συμβούλευε κάποιον που σκέφτεται να γίνει εθελοντής, για να βοηθήσει μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση όπως η Διεθνής Αμνηστία, η Σοφία απαντά χωρίς δισταγμό «Να το κάνει! Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλές δικαιολογίες για να μην γίνει κάποιος εθελοντής. Τις ακούμε κάθε μέρα και μέχρι πρόσφατα μπορεί να τις έλεγα κι εγώ. Αλλά υπάρχει ένας μόνο λόγος για να γίνει. Είναι σωστό. Και αξίζει. Αξίζει τον χρόνο μας, την προσπάθειά μας, την ελπίδα μας. Ειδικά μια τέτοια περίοδος κρίσης και αδικίας είναι ακριβώς η τέλεια ευκαιρία να αποδείξουμε ότι οι άνθρωποι είμαστε πολύ πιο δυνατοί απ’ ότι έχουμε φανταστεί. Ότι βοηθώντας ο ένας τον άλλο, χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα, μπορούμε να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο. Τον κόσμο που μας αξίζει!»
