Ηχητικά μηνύματα: Ευκολία ή κατάρα;
Έλα να συζητήσουμε λίγο για την μάστιγ… εεε… μόδα των ηχητικών μηνυμάτων, που σε κάποιους έχουν αλλάξει τη ζωή –και σε κάποιους άλλους τα φώτα.
Λάβετε θέσεις, το ντιμπέιτ ξεκινά: Είσαι στην ομάδα #Όχι_άλλα_ηχητικά, ή από τους άλλους, τους #Βαριέμαι_να_γράφω; Πιστεύεις ότι τα ηχητικά μηνύματα σου έχουν λύσει τα χέρια, ή ότι έχουν δυσκολέψει τη ζωή όλων μας; Εμείς σαν αδέκαστοι και αμερόληπτοι παρατηρητές σου συγκεντρώσαμε τα υπέρ και τα κατά… κι αν καταλάβεις σε ποιο στρατόπεδο ανήκουμε, είναι το ταλέντο σου να διαβάζεις ανάμεσα στις γραμμές, δεν φταίει που δεν το κρύψαμε καλά. Βαθιά ανάσα, βάλε το κινητό στο αυτί και πάμε.
ΥΠΕΡ #1: Η ταχύτητα του φωτός (ή έστω του λόγου)
Έχεις δέκα πράγματα να πεις, τα δάχτυλα δεν προλαβαίνουν, και η πρόβλεψη πληκτρολόγησης γράφει «σε απατάω» αντί για «σε αγαπάω». Εκεί είναι που έρχεται το ηχητικό σαν ήρωας με κάπα: κρατάς το κουμπί, ξεσπάς, τελειώνεις. Ούτε delete, ούτε autocorrect, ούτε νεύρα. Είναι απλώς… γρηγορότερο. Το χρησιμοποιείς ενώ περπατάς, μαγειρεύεις ή οδηγείς (οκ, όχι ιδανικό, αλλά καταλαβαίνεις). Σαν να έχεις τον άλλο δίπλα σου για πέντε δευτερόλεπτα. Ή για επτά λεπτά.
ΚΑΤΑ #1: Το δράμα του “έχω κόσμο”
Είσαι στο λεωφορείο. Είσαι στο γραφείο. Είσαι σε οικογενειακό τραπέζι. Και σου σκάει το ηχητικό-σεντόνι που ξεκινάει με «να σου πω και κάτι μεταξύ μας;». Κλασικά. Τώρα πρέπει να βρεις ακουστικά, να φύγεις διακριτικά από τον χώρο ή απλά να το ακούσεις, όσο σε λούζει κρύος ιδρώτας για το αν θα ακούσει σεξουαλικά υπονοούμενα η θεία σου η Σούλα, ή ο Γιάννης από το λογιστήριο. Ηχητικά μηνύματα: ο εχθρός της ιδιωτικότητας.
ΥΠΕΡ #2: Το συναίσθημα, ρε φίλε
Ωραίος και ο γραπτός λόγος, αλλά πόσες φορές να γράψεις «χαχαχα» για να πείσεις τον άλλο ότι γέλασες όντως; Το ηχητικό πιάνει τρέμουλο στη φωνή, ειρωνεία, ειλικρίνεια, κούραση, όλα. Είναι πιο «ζωντανό». Μπορείς να πεις «είμαι καλά» με τόνο που φωνάζει «ψέματα λέω, ρώτα με τι έχω». Κάποιοι λένε ότι είναι πιο ανθρώπινο. Και δεν έχουν άδικο.
ΚΑΤΑ #2: Ασύγχρονο χάος
Εσύ στέλνεις ένα ηχητικό. Ο άλλος δεν μπορεί να το ακούσει. Το ξεχνάει. Το θυμάται σε πέντε ώρες, αλλά έχει κι άλλα. Και το αφήνει. Και φαίνεται πως το έχει δει, αλλά δεν το έχει ακούσει. Εσύ περιμένεις. Νευριάζεις. Αυτό δεν είναι συνομιλία, είναι παρτίδα σκάκι χωρίς αντίπαλο. Με το κείμενο, τουλάχιστον, έχεις ελπίδες για άμεση απάντηση. Εδώ, ζεις με την αβεβαιότητα.
ΥΠΕΡ #3: Το προσωπικό podcast
Έχεις φίλο που θα έπρεπε να έχει εκπομπή; Με το ηχητικό, την έχει. Από το τι έφαγε, ποιος τον εκνεύρισε στη δουλειά, τι όνειρο είδε, μέχρι φιλοσοφίες τύπου «το σύμπαν όλα τα βλέπει» –όλα σε ένα μήνυμα 4:53. Ε, λοιπόν, είναι ωραίο να ακούς τη φωνή ενός αγαπημένου προσώπου να σου αφηγείται τον μικρό του κόσμο. Όχι πάντα. Αλλά μερικές φορές, είναι.
ΚΑΤΑ #3: Το ηχητικό-τέρας
Το ξέρεις. Το φοβάσαι. Το λαμβάνεις. Είναι 7 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα. Και δεν έχει pause. Και ξεκινά με “λοιπόν, δεν ξέρω αν θα το προλάβεις όλο αλλά άκου τι έγινε…” και τελειώνει με “οκ, ξέχνα το βασικά, δεν έχει νόημα”. Το ηχητικό που θα έπρεπε να έχει περιεχόμενα, πρόλογο και τίτλους τέλους. Πόσοι το ακούν όλο; Πόσοι απαντούν με δεύτερο αντίστοιχου μήκους; Πόσοι πέφτουν σε κώμα στο τρίτο λεπτό; Ρητορικές ερωτήσεις.
ΥΠΕΡ #4: Η άτυπη ψυχοθεραπεία
Δεν είναι μόνο για τους παραλήπτες. Είναι και για τους αποστολείς. Πόσες φορές έχεις ηχογραφήσει ένα μήνυμα και το έσβησες πριν το στείλεις; Ή το έστειλες και μετά ένιωσες ανάλαφρος; Το ηχητικό είναι εξομολόγηση χωρίς εξομολόγο. Μια μικρή λογοθεραπεία με φιλικό ακροατή –ή τουλάχιστον έτσι ελπίζεις.
ΚΑΤΑ #4: Δεν έχουν search τα ηχητικά, φίλε μου
«Πού είπε ότι θα συναντηθούμε;»
«Τι ώρα είπαμε ότι θα φύγουμε;»
«Πώς λέγεται εκείνο το μέρος;»
Αν ειπώθηκε σε ηχητικό μήνυμα, καλή τύχη να τα ξανακούσεις όλα από την αρχή. Στο γραπτό, μπορείς να το ψάξεις και να το βρεις, ακόμα και αν το είχατε πει πριν από τρία χρόνια.
ΥΠΕΡ #5: Η ειλικρίνεια
Ας το παραδεχτούμε, ο γραπτός λόγος έχει φίλτρο. Στυλιζάρισμα. Ποζεριά. Πες το όπως θες. Τα ηχητικά είναι η αλήθεια σου. Είναι η σκέψη σου, αφιλτράριστη. Μιλάς, ξεχνιέσαι, εξηγείς, δίνεις context, φεύγεις απ’ τη ρομποτική επικοινωνία και πας προς την πιο αυθόρμητη σύνδεση. Ειδικά σε κοντινές σχέσεις, είναι σαν να αφήνεις ηχογραφημένα φωνητικά post-it. Τρυφερό; Ε, κάποιες φορές, ναι.
ΚΑΤΑ #5: Ο χρόνος είναι σχετικός
Κάποιοι από εμάς διαβάζουμε γρήγορα. Εξαιρετικά γρήγορα. Τόσο γρήγορα, που μέχρι να τελειώσει το ηχητικό σου έχουμε ξεπετάξει δυο κεφάλαια από τους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι. Αν είχες στείλει ό,τι λες σε γραπτό μήνυμα θα είχα χρειαστεί 7 δευτερόλεπτα να το διαβάσω. Τώρα πρέπει να υπομείνω 1 λεπτό και άλλα 23, μαζί με τις παύσεις σου. Έχουμε και δουλειές.
