Στη Γη είναι όλα παλιά. Έχουν ειπωθεί όλα. Εκείνο που σώζει τον άνθρωπο σε ένα βαθμό είναι η Τέχνη.

[Πρωτοέγραψα] πολύ μικρή. Όλοι οι Έλληνες γράφουμε, κι όταν λέω όλοι οι Έλληνες εννοώ ότι σε κάθε περίπτωση κι αυτόν που λέμε βλάκα και κοιτά την κεφαλήν του, κάπου θα έχει γράψει ένα γράμμα για κάποιο λόγο και θα είναι ποιητικό αυτό το γράμμα. Είναι ο ήλιος, είναι ο τόπος… Πιστεύω ότι είναι τόπος δύναμης η Ελλάδα! Γίνονται διάφορα εδώ και γι’ αυτό δεν έχουμε χαθεί κιόλας.

(Για το πρώτο της βιβλίο και την ανάγκη της να το βγάλει) Τρία χρόνια πριν το βγάλω. Άρχισα να γράφω έτσι, για τον εαυτό μου. Από αγανάκτηση για το κακό και από αγάπη για τον άνθρωπο και τη ζωή. Αισθανόμουνα μια μουγγαμάρα. Επικοινωνία από πουθενά, από τίποτα. Είχαν πονέσει οι μασέλες μου από το να μη μιλάω. Κι όταν άρχισα να γράφω, νόμιζα ότι θα σπάσει το στυλό. Τόσο πάθος είχα γι’ αυτά που ήθελα να πω. Δεν ξέρω πώς γράφουν οι άλλοι. Εγώ ζούσα και έγραφα.

Δεν είχα ξαναγράψει βιβλία, δεν είχα σκεφτεί να γράψω βιβλία, αλλά όταν καθόμουν μες τη φτώχεια σε ένα άδειο σπίτι και σπάγαν τα μολύβια, και σπάγαν από μόνα τους όταν έγραφα, ήμουνα σίγουρη ότι αυτό το βιβλίο πρέπει να φύγει, δεν είναι δικό μου. Δεν μου ανήκει.. Ήμουν ένα κορίτσι που έτρεχε στις διαδηλώσεις και έκανε ταινιάκια. Αυτό ήμουν. Και ξαφνικά ξεκίνησα να γράφω.

Συνέντευξη ίσον λούμπα. Δεν είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν πως μέσα απ’ τις “επαναστατικές απαντήσεις” μου θα ανατρέψω τον Αστικό Τύπο. Αυτό το “μπες μέσα να τ’ αλλάξεις”, δεν περνάει πια. Πολύ απλά, οι συνεντεύξεις είναι στριπτίζ μπροστά στ’ αλλήθωρα μάτια μπανιστιρτζήδων αναγνωστών, ευτυχώς όχι όλων. Μπροστά σ’ ανώμαλους σεξουαλικά ειδικούς που τα ξέρουν όλα. Ο μόνος λόγος που θα σου μιλήσω είναι για να προπαγανδίσω, αν λέγεται προπαγάνδα η εξόντωση των Κυρίτση, Μοίρα, Σκανδάλη, κι όλων αυτών των κρατούμενων γενικά.

Στη Γη είναι όλα παλιά. Έχουν ειπωθεί όλα. Εκείνο που σώζει τον άνθρωπο σε ένα βαθμό είναι η Τέχνη. Και η Τέχνη δεν γίνεται από μια μικρή κάστα ανθρώπων, είτε “διανοούμενων”, είτε “λαϊκών”, που την καθοδηγεί και, την εκφράζει και τελικά τη λυμαίνεται, με το πρόσχημα ότι αυτοί είναι που ξέρουν κι οι άλλοι όλοι είναι πρόβατα.

Τέχνη σημαίνει έρωτας. Κι ο έρωτας είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων. Έρωτας σημαίνει ν’ αγαπήσεις παράφορα τον στραπατσαρισμένο εαυτό σου, γιατί μονάχα έτσι θα αγαπήσεις τον δίπλα σου. Και έρωτας είναι η επιθυμία. Επιθυμία για ζωή, για τραγούδια, για σένα και για όλους. Και είναι η επιθυμία τέχνη επαναστατική με την αλήθεια του όρου, γιατί δεν σηκώνει “επιτρέπεται” και “απαγορεύεται”.

Η λογοτεχνία θέλοντας να πει αγάπη, αναλύει τη λέξη σε 700 σελίδες. Στην ποίηση για να εκφράσω την αγάπη, λέω «αγάπη» σκέτη. Εγώ λέω «νυχτώνει». Ο άλλος λέει «και βγήκε το φεγγάρι και είδαμε αστράκια», που μπορεί κι αυτός να γράφει υπέροχα, μιλάμε για μεγάλους συγγραφείς, αλλά για μένα είναι δύσκολο γιατί πρώτη φορά, ξέροντας αυτά, πρέπει να είμαι πολύ προσεκτική.

(Για τη μοναξιά της) Α. Είναι η μοναξιά της πρωτοπορίας. ‘Όταν ένας πάει…πάει…όπως αυτός εδώ ο αετός που έχω σταμπάρει στο χέρι μου (είχε ένα τατουάζ με έναν αετό στο αριστερό της χέρι), στο τέλος μένει μόνος του. Γιατί πάει πολύ ψηλά. Είναι μπροστά. Έχει φύγει. Τότε φτάνει η μοναξιά και γίνεται ελευθερία. Κι εμείς οι άλλοι μιλάμε για τη μοναξιά σαν να είμαστε γκομενάκια. Ξέρεις τι σου λέω. Και μου ‘ρχεται τώρα στο νου ένας κριτικός που ‘γραψε το έργο «Η κόμη της Βερενίκης» –δεν θυμάμαι το όνομα του και λυπάμαι. Λέει λοιπόν πως ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από αστερόσκονη. Τ’ αποδεικνύει επιστημονικά. Και λέει ότι είμαστε από εκρήξεις αυτοκτονημένων αστεριών φτιαγμένοι.

Αποσπάσματα από συνεντεύξεις της στο Έθνος, την Ελευθεροτυπία, το περιοδικό Ταχυδρόμος, το Fractal Art και το βιβλίο Μου μοιάζει ο άνθρωπος με έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του, των εκδόσεων Καστανιώτη