8 σκέψεις που κάνεις ψάχνοντας να κάτσεις κάπου στα Εξάρχεια

Τα Εξάρχεια πάντα ήταν χοτ γειτονιά. Αλλά ήταν χοτ με συγκεκριμένο τρόπο, σε συγκεκριμένο κόσμο. Προφανώς, ακόμα και αυτός ο κόσμος άλλαζε με τις αλλαγές των γενεών, άρα κάθε γενιά έχει δική της αγαπημένη εποχή που τα Εξάρχεια ήταν “στις δόξες τους”.

Το να είναι όμως τα Εξάρχεια χοτ με τόσο μέινστριμ τρόπο που να βγαίνουν αγγελίες για πανάκριβα walking tours για τουρίστες και να αναρωτιέσαι αν είναι τρολιά ή όχι... είναι κάπως πιο πρόσφατη εξέλιξη. Ομοίως και τα μαγαζάκια που προσφέρουν ένα ασαφές, χαριτωμένο κάτι, για κάποιους, και κάνουν κάποιους άλλους να θυμώνουν πολύ και να αντιδρούν επειδή δεν θέλουν αυτά τα μαγαζάκια στη γειτονιά τους. Το gentrification δεν είναι ωραίο πράγμα, όσο χαριτωμένο second-hand bazaar περιτύλιγμα κι αν βάλει.

Και δεν θα μπούμε στη διαδικασία να ανακαλύψουμε το αυγό ή την κότα και ποιος ήρθε πρώτος. Εμείς απλά θέλαμε να βγούμε για ενα γ#$&ποτό στα Εξάρχεια και περπατούσαμε δυο ώρες χωρίς να βρούμε κάπου να κάτσουμε. Και αυτές ήταν οι σκέψεις που κάναμε.

*Η Ασκληπιού πρέπει να ξαναγίνει “ο δρόμος που θα πάρεις για να γλυτώσεις κίνηση απ’ την Τρικούπη” γιατί ό,τι κι αν είναι αυτό που συμβαίνει πλέον πάνω της, είναι υπερβολή.

*Εναλλακτικά, η Ασκληπιού να γίνει 100% πεζόδρομος, ώστε οι πεζοί να μην πρέπει να κατεβαίνουν στον δρόμο κάθε πέντε βήματα επειδή έχεις τουρίστες να πίνουν ποτό καθιστοί ακόμα και στο κράσπεδο. Και να ‘μαστε όλοι χαρούμενοι, εκτός από όσους ήθελαν να γλυτώσουν την κίνηση της Τρικούπη.

*Κάποια απ’ τα αγαπημένα σου “μυστικά στέκια” πλέον δεν είναι μυστικά, και αυτό σε εκνευρίζει περισσότερο απ’ όσο μπορούσες να φανταστείς. Έχεις κάποιου είδους πνευματικό δικαίωμα; Όχι. Πας εκεί κάθε μέρα για να διώχνεις τους τουρίστες και να γίνεις μαντρόσκυλο/μασκότ του μαγαζιού; Όχι. Και να το έκανες αυτό, πάλι ατραξιόν για τουρίστες θα γινόσουν, οπότε απλά παραιτήσου απ’ την ιδέα ότι θα έχεις μυστικά στέκια.

*Είναι πάρα πολύ τρομακτικό συναίσθημα να αποφασίζεις να ρίξεις πιο προσεκτική ματιά στα χωμένα, συνοικιακά μπαρ που παλιότερα δεν ένιωθες άνετα να μπεις γιατί σου έβγαζαν το ένερτζι πως είναι αποκλειστικά για ντόπιους, και να συνειδητοποιείς ότι πλέον και αυτά είναι γεμάτα με υπερβολικά λευκούς, ξανθούς ανθρώπους.

*Ακόμα πιο τρομακτικό είναι να βλέπεις κοκτέιλ στα 13 ευρώ και όλους τριγύρω να είναι σε φάση “Ναι, μπρο, κοκτέιλ 13 ευρώ, έχεις κάνα πρόβλημα;”

*Κάποια δρομάκια έχουν αποκτήσει περίεργα στέκια όπου θα δεις πολύ μαζεμένο κόσμο, που γενικά είναι κανονικότητα στα Εξάρχεια, μόνο που σε αυτές τις νέες περιπτώσεις είναι όλοι ντυμένοι σαν influencers.

*Τα φοιτητικά στέκια εξακολουθούν να είναι ασφυκτικά γεμάτα, και είναι η μόνη στιγμή στην περιπλάνησή σου που ένιωσες λίγη χαρά, επειδή α) δεν δικαιολογείται από την ηλικία σου να κάτσεις εκεί anyway, και β) τα παιδιά περνούν καλά κι αυτό είναι πάντα όμορφο θέαμα.

*Το πέρασμα από πλατεία είναι πάντα σαν τελετή καθαρισμού – ή θα έπρεπε να ήταν, αν η πλατεία Εξαρχείων δεν ήταν ακόμα ένα άβολο, άδειο, νεκρό, γεμάτο λαμαρίνα και βαριεστημένους κρατικούς σεκιουριτάδες μέρος. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και στην νεκρή πλατεία, τα μαγαζιά που λειτουργούν δεν έχουν πολλές θέσεις να κάτσεις. Εκεί βρήκαν, τι να κάνουμε;