Γιατί πρέπει να ξανακούσεις το Ζάρι μετά το πρώτο σοκ

Υπάρχει ένα τρεντ στο ελληνικό TikTok που ξεκινά με κόσμο να ακούει μουτρωμένος/ συνοφρυωμένος/ σοκαρισμένος το Ζάρι και λεζάντα «την πρώτη φορά που ακούς την ελληνική συμμετοχή στη Eurovision» και συνεχίζει με τον ίδιο κόσμο να χοροπηδάει τυλιγμένος με ελληνικές σημαίες και λεζάντα «τη δεύτερη φορά που ακούς την ελληνική συμμετοχή στη Eurovision». Κι αυτή είναι μάλλον η καλύτερη περιγραφή των συναισθημάτων που προκαλεί το ολοκαίνουριο τραγούδι της Μαρίνας Σάττι.

Γιατί το Ζάρι είναι, όντως, επίκτητη γεύση: Δεν είναι σοκολάτα, που την ερωτεύεσαι με την πρώτη μπουκιά όποιος και αν είσαι, απ’ όπου και αν έρχεσαι, όσο χρονών και να ‘σαι. Είναι ρακή, κρητική συγκεκριμένα, που στην πρώτη γουλιά απορείς πώς γίνεται να αρέσει αυτό το πράγμα στον κόσμο και ορκίζεσαι ότι δεν πρόκειται να το ξαναβάλεις στο στόμα σου, αλλά μετά την τρίτη φορά που θα στην κεράσουν με το ζόρι αρχίζεις να την παραγγέλνεις μόνος/η σου απορώντας με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Παντρεύοντας φολκλόρ στοιχεία με μονοτονικά beats και αναφορές που πιάνουν από trap μέχρι μουσική video game και από funk Mineiro μέχρι βαλκανικό ρεγκετόν και (θου κύριε) tallava, το Ζάρι καταφέρνει να σατιρίσει την εθνική μας πολυδιάσπαση όπως προσπάθησε (αλλά δεν κατάφερε, επειδή οι στίχοι ήταν στα ελληνικά και δεν τους κατάλαβε κανείς) να κάνει μια άλλη θρυλική συμμετοχή μας στη Eurovision, το Ελλάδα χώρα του φωτός. Θυμάσαι, υποθέτουμε: «Τη μια μας παίζουν ροκ την άλλη τσιφτετέλι, παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη». Ε, το Ζάρι λέει ακριβώς αυτό, αλλά το λέει μουσικά, και στη γλώσσα του 21ου αιώνα.

Δεν είναι, όμως, μόνο η βιτριολική του σάτιρα και οι απολαυστικά ειρωνικές προθέσεις που θα στείλουν το τραγούδι στην πρώτη πεντάδα του φετινού διαγωνισμού (σου βάζουμε και στοίχημα αν θες). Είναι και η ερμηνειάρα της Μαρίνας Σάττι, που δεν περίμενες –ελπίζουμε– τώρα να αποδείξει το πηγαίο μουσικό της ταλέντο, το έχει κάνει χρόνια πριν, όταν η Μάγισσά της κατέκλυσε εν μία νυκτί τα social media. Τότε ήταν που την έμαθαν και οι πέτρες, για την σπουδαία της φωνή που πιάνει με άνεση υψηλές νότες και για την τρυφερή αυθάδεια με την οποία προσεγγίζει την μουσική παράδοση (όπως και στο αριστουργηματικό Θα σπάσω κούπες, που είχε προηγηθεί) όχι σαν ιερό τοτέμ αλλά σαν ζωντανό κομμάτι μιας ταυτότητας που εξελίσσεται μαζί μας.

Τώρα που τα είπαμε όλα αυτά, ξαναπάτα λίγο το play.