Ημέρα χαράς

Η περασμένη Πέμπτη ήταν μια χαρμόσυνη μέρα για το ελληνικό κοινοβούλιο και για την ελληνική δημοκρατία γενικότερα. Όταν σε μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων απονέμονται δικαιώματα που της λείπουν για να είναι ίση με άλλες ομάδες, δεν γίνεται να μην θεωρηθεί ευφρόσυνο το γεγονός.

Η υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και η μετατροπή του σε νόμο του ελληνικού κράτους θα αποτελεί ένα από τα ορόσημα της ελληνικής νομοθετικής ιστορίας παρόμοιο με την παροχή δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες και με το νέο οικογενειακό δίκαιο του 1982 το οποίο καταργούσε το έγκλημα της μοιχείας, επέτρεπε τον πολιτικό γάμο και πολλά ακόμη.

Πολλές γενιές ανθρώπων πέρασαν (και περνούν) μια ανυπόφορη ζωή μόνο και μόνο λόγω των ερωτικών τους προτιμήσεων. Μόνο και μόνο επειδή αυτές οι προτιμήσεις δεν ταιριάζουν με εκείνες των περισσοτέρων. Παράλογο; Παράλογο, αλλά συμβαίνει. Ναι, το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών δεν σημαίνει ότι όλα τα θέματα της LGTB κοινότητας ανήκουν στο παρελθόν.

Είναι όμως μια νίκη του αυτονόητου και μια νίκη του δίκιου. Μια καρπαζιά σε όσους πιστεύουν ότι θα μπορούν για πάντα να κρατούν προνόμια σε βάρος άλλων, μόνο και μόνο επειδή οι άλλοι δεν τους μοιάζουν. Είναι ευκαιρία να γίνει και μέρα περισυλλογής για τον χρόνο που χάθηκε και για τους ανθρώπους που έφυγαν από αυτόν τον κόσμο έχοντας ζήσει και αγαπήσει στα κρυφά.

Ποια ήταν αλήθεια η ανταμοιβή των κοινωνιών μας για αυτή τη συμπεριφορά; Η κατοχύρωση χαρακτηριστικών «ανδρισμού» ως αδιαπραγμάτευτων μάλλον- και βέβαια η διατήρηση προνομίων σε χέρια ορισμένων, που λέγαμε πιο πριν.

Η γενιά που μεγαλώνει τώρα έχει μια διπλή υποχρέωση: Πρώτον, να βγάλει από το μυαλό της ότι τόσο κοντά στην δική της ζωή η ελληνική πολιτεία εξακολουθούσε θεσμοθετημένα να θεωρεί τους ομοφυλόφιλους ως ανθρώπους με λιγότερα δικαιώματα, και δεύτερον να αγκαλιάσει τα παιδιά των ζευγαριών αυτών με αγάπη και ενσυναισθηση. Μόνο έτσι θα σταματήσει ο κύκλος του εκφοβισμού.