Είδαμε «Η μικρή λέξη αγάπη» του Αύγουστου Κορτώ στο Από Κοινού Θέατρο

«Πόσο κοστίζει να είσαι γυναίκα;

Πόσο κοστίζει η ζωή;

Πόσο κοστίζει η αγάπη;

Μεταξύ ζωής και θανάτου.

Ένα κορίτσι ακροβατεί και μας λέει την ιστορία του γι’ αυτή τη... μικρή λέξη αγάπη»

Η παράσταση βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αύγουστου Κορτώ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη και θίγει το ευαίσθητο και δυστυχώς πάντα επίκαιρο θέμα της έμφυλης και οικογενειακής βίας. Το έργο «η μικρή λέξη αγάπη» του Αύγουστου Κορτώ, σε διασκευή και σκηνοθεσία της Νάντιας Δαλκυριάδου, με τις Αγγελική Ξένου και Βασιλική Κούλη παρουσιάζεται το  Από Κοινού Θέατρο  από 3 Νοεμβρίου  2024 και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00.
Δυστυχώς η  ανισότητα που καλά κρατεί στις μέρες μας και δεν δείχνει να λαμβάνει τέλος. Δεν είναι μοίρα της γυναίκας να υποκύπτει νομοτελειακά στην βία που ασκείται από τον άνδρα της.

Το έργο

Η Μάντια διδάχτηκε τη βία από μικρή: την είδε στο πρησμένο πρόσωπο της μάνας της, την υπέμεινε απ’ το χέρι του πατέρα της, που ήταν νόμος στο σπίτι. Το κορίτσι από το Τυφλό Νερό  μεγάλωσε ανυπεράσπιστη: στη γενέτειρά της, μια κωμόπολη της Ημαθίας, ο κόσμος δεν ανακατευόταν στα οικογενειακά του άλλου.

Έτσι, όταν στα δεκαοχτώ γνωρίζει τον Άκη, φιλόλογο απ’ τη Σαλονίκη, αποφασίζει να το σκάσει από τον βασανιστή της για μια καλύτερη ζωή, αλλά την περίμενε ένας νέος κύκλος βίας.  Ήθελε να αναζητήσει την τρυφερότητα, την ανεξαρτησία – να ζήσει ελεύθερη, χωρίς φόβο, πόνο και ντροπή.

Όμως η βία έχει πολλά πρόσωπα, και πριν κοπάσει ο έρωτας, η Μάντια γνωρίζει το χειρότερο απ’ όλα: αυτό που υποδύεται την αγάπη. Πίσω από έναν έρωτα, καλά κρυμμένος, ένας νέος βασανιστής. Ένας νέος κύκλος βίας, πιο επώδυνος.

Στην άλλη όχθη της ζωής, αφηγείται τις δοκιμασίες και τις χαρές της, τα δώρα που της χάρισε και της έκλεψε η μοίρα. Μιλά για όσα έκανε κι όσα μετάνιωσε, για τη δύναμη που βρήκε μέσα της ακόμα και στις εσχατιές της απελπισίας.

Μια ιστορία για την αγριότητα της διπλανής πόρτας, και για το κόστος της επιβίωσης. Για την αγάπη, που θέλει θυσίες για να μην είναι μόνο μια λέξη.

Η παράσταση

Η παράσταση έχει κυκλική ροή. Ξεκινά από το τέλος και καταλήγει εκεί. Η ηρωίδα σηκώνεται από το κρεβάτι νοσοκομείου για να διηγηθεί την ιστορία της.

Μόνη της η Αγγελική Ξένου  με καταπληκτική κίνηση σε όλη την παράσταση. Σηκώνεται, βάφεται διηγείται ανελλιπώς τη ζωή της και όταν χρειάζεται ένας υποστηρικτικός ρόλος, εμφανίζεται αποτελεσματικά η Βασιλική Κούλη, υποδυόμενη τη μητέρα, τη φίλη, τη νοσοκόμα, την αστυνομικίνα.

Οι μνήμες έρχονται συχνά και βασανιστικά για την ηθοποιό και μέσα από την ερμηνεία της και για τους θεατές. Μπορείς να δηλητηριαστείς από φαγητό, αλλά και από ένα τραγούδι. […] μάθε τέχνη κι άστηνε και αν σε δείρουν πιάστηνε.» Το καφενείο του παππού Μηνά λεγόταν « Ιεραποστολικόν». Το άφησε στον γιο του τον μεθύστακα, πατέρα της Μάντιας. Με ένα σεντόνι η Αγγελική Ξένου , η κόρη και η Βασιλική Κούλη, η μάνα  της, η Δώρα, αναπαριστούν το ξύλο που έτρωγε η δεύτερη από την άντρα της. Η διαφυγή της κόρης από αυτή την κόλαση  βοηθήθηκε από τη μητέρα της. Δεν ήθελε να είναι κόρη του Τάκη του μεθύστακα. Έτρωγε ξύλο η Δώρα και για να μην στενοχωριέται η Μάντια της έλεγε ότι ήταν παιχνίδι που έπαιζε με τον μπαμπά και τώρα εκείνος πάλι κέρδισε. Οι βρισιές ασύλληπτες. Η γραφή του Αύγουστου Κορτώ σταδιακά οδηγεί τα πράγματα στην κορύφωση και την ροή αυτή διατηρεί και η διασκευή της σκηνοθέτιδας Νάντιας Δαλκυριάδου. Αναφορά στη φίλη Ξένια που τη βίαζε ο πατέρας της αποκαλώντας την «Ξένια, η ξεκ@@@@ρα.» Η μάνα της δεν άκουε ή από φόβο έκανε ότι δεν άκουγε τον λυγμό της και η Ξένια αυτοκτόνησε.

Η γνωριμία της  Μάντιας με τον φιλόλογο ήταν σαν ένας καρχαρίας να ξεχώρισε  και να μύρισε από χιλιόμετρα το αίμα από τις πληγές της. Η μητέρα της την παροτρύνει να φύγει και της δίνει λεφτά. Η Δώρα δεν είχε καλό τέλος. Ουδείς σώζεται άκων!  Τα τέρατα μπορούν αν κάνουν ό,τι και οι άλλοι άνθρωποι και μπορούν να κλαίνε επίσης.  Η Μάντια  έγινε για τον άντρα της σκεύος.  Έτσι την ήθελε. Το άσχημο κοριτσάκι από το Τυφλό Νερό πιάστηκε στην φάκα. Βία και εδώ. Χαστουκίζεται η  Αγγελική Ξένου. Κάθε μήνα ένιωθε ότι έπεφτε σε μια τρύπα. Ήταν τύραννος , δεν την άφηνε να πάει στον γυναικολόγο. Ζήλευε το μωρό από την πρώτη στιγμή. Η βία κρύβεται πίσω από τη μικρή λέξη αγάπη. Όλες αυτές οι διηγήσεις πάνω στη σκηνή δόθηκαν με ουσιαστικό και συγκλονιστικό τρόπο.  Σε αυτό συνέβαλλε η κίνηση της Μαρίνας Μαυρογένη,  η μουσική του Οδυσσέα Γκάλλιου και οι φωτισμοί του Γιώργου Ζιώγαλα. Η σκηνοθεσία της Νάντιας Δαλκυριάδου λειτουργική, υπηρετώντας την μαχητική πλευρά του έργου.

Το θέμα αυτό της έμφυλης βίας έχει πάρει πια τεράστιες διαστάσεις που οδηγούν στον θάνατο. Κραυγή απελπισίας το έργο του  Αύγουστου Κορτώ και η πολυδιάστατη ερμηνεία της Αγγελικής Ξένου.