«Θέλει αρετή και τόλμη η καριέρα»

Η θέση μου απέναντι σε φαινόμενα ρατσισμού, περιθωριοποίησης της διαφορετικότητας, σεξουαλικής παρενόχλησης, βίας, βασίζεται στις ηθικές αξίες με τις οποίες μεγάλωσα. Και να σας πω και κάτι; Εγώ το πολιτικά ορθό το έμαθα από τους σπουδαίους γονείς μου που με δίδαξαν να είμαι ευγενής και να σέβομαι όλους τους συνανθρώπους μου. Έτσι απλά.

Η έλλειψη ισότητας σε όλους τους τομείς και η κυριαρχία έμφυλων στερεότυπων πατριαρχικής κοινωνίας, στερεί από το παιδί το σεβασμό προς το γυναικείο φύλο γιατί του μαθαίνει πως η γυναίκα είναι υποδεέστερη.

Εγώ είχα έντονη διαφωνία με τον Φοίβο για το στίχο του «Κάτι», εκεί που ακούγομαι να λέω, «ξέρεις, ως προς το μέγεθος». Τον θεωρούσα χυδαίο και αταίριαστο στον δικό μου λόγο. Και δεν τον ξαναείπα ποτέ εδώ και 22 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε.

Όποιος αγαπώ μπαίνει αυτόματα κάτω από τις φτερούγες μου και δεν αφήνω κανέναν να τον πειράξει. Κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να είναι ασφαλής και χαρούμενος, όσο μπορώ βέβαια κι όσο μου το επιτρέπουν οι περιστάσεις.

Δεν κάνω δίαιτα, δεν κάνω γυμναστική, δεν κάνω τίποτα, δεν υπερηφανεύομαι γι’ αυτό. Το μόνο που κάνω είναι να γυμνάζω τη φωνή μου, να πηγαίνω ακόμα ωδείο. Με πιάνει μερικές φορές ένα άγχος όταν έχω πρεμιέρα και όταν περνάει η εμφάνιση ξαναμπαίνουμε στην κανονική μας ζωή.

Αν ήξερε ο κόσμος ποιοι είναι στην πραγματικότητα κάποιοι άνθρωποι του χώρου, θα είχαν τρομάξει. Δεν θα τους στήριζαν, ούτε καν θα τους μιλούσαν. Εγώ θέλω να είμαι αυτό, να ξέρει ο κόσμος ότι είμαι έτσι. Είμαι απότομη, ολιγόλογη, αιχμηρή; Αυτή είμαι…

Είναι πολύ τιμητικό που με αποδέχονται οι συνάδελφοι μου της αντίπερα όχθης και χαίρομαι για την αγάπη και την εκτίμηση τους. Πιστεύω πως ό,τι συμβαίνει είναι απόρροια της ειλικρίνειας μου που φαίνεται από τον τρόπο που τραγουδάω, από τη θέση που παίρνω στα κοινά και από την προσωπική μου ζωή που είναι «κανονική».

Όταν κλονίζεται η αυτοπεποίθησή μου «τρέχω» δίπλα στους ανθρώπους μου. Θα χωθώ στην αγκαλιά του Διονύση Σχοινά και του παιδιού μου. Όταν συνέβη κάτι πριν λίγο καιρό χώθηκα με κλάματα στην αγκαλιά του Διονύση και του είπα «το βλέπω έτσι, είναι έτσι;». Εκείνος έβαλε τα γέλια, με ξεάγχωσε και ξαφνικά από εκεί που είχα πέσει στα πατώματα, άλλαξε η διάθεσή μου, βγήκαμε έξω και περάσαμε ωραία.

Επειδή βάζω προτεραιότητες, δεν με ενοχλεί ό,τι συμβαίνει γύρω μου και λέω στον εαυτό μου «το παλεύεις με το χαρακτήρα που έχεις, έτσι σε αγαπάει ο κόσμος».

Ακόμα και τώρα πάντα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε αμφισβητήσουν, είναι νομός αυτό. Διαβάζω για παράδειγμα 100 σχόλια και βλέπω ότι υπάρχουν μέσα σε αυτά και άνθρωποι που με αμφισβητούν. Τι να κάνω; Μπορείς να αρέσεις σε όλους;

Σαφώς ανησυχώ για την κοινωνία που ζούμε, γιατί έχουμε φέρει σε αυτό τον κόσμο τα παιδιά μας και φοβάσαι, τρομάζεις, τίποτα δεν είναι σίγουρο σε αυτή τη ζωή. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί την επομένη ώρα, ούτε στην οικογένεια σου, ούτε και σε εσένα, οπότε αυτό με κάνει να αγχώνομαι. Το άγχος μου το ισορροπεί η μεγάλη μου πίστη, υπάρχουν όμως πολλοί αστάθμητοι παράγοντες στη ζωή μας, όπως για παράδειγμα το αυτοκίνητο που έχει το παιδί σου στα χέρια του.