Είδαμε το «Μια Ωραία Πεταλούδα – ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ», στο θέατρο «Nous»

Η Καλλιτεχνική ομάδα Mirakuru επιστρέφει έπειτα από την επιτυχημένη παράσταση «Αναμονή στο τίποτα – ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι» με θέμα την ζωή και τον Θάνατο, με την παράσταση «Μια Ωραία Πεταλούδα – ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ» της Σάρας Νικολάου, που παίζεται στο θέατρο «Nous.  Σκηνοθέτης της παράστασης είναι ο Βασίλης Βουτετάκης ο  οποίος και πρωταγωνιστεί μαζί με τον Παναγιώτη Γερακάρη. Αυτή τη φορά το θέμα είναι η παιδική κακοποίηση και η ενδοοικογενειακή βία.

Το θέμα είναι φλέγον. Στην Ελλάδα μόνο από έρευνα προκύπτει ότι 8 στα 10 παιδιά αναφέρουν ότι έχουν υποστεί τουλάχιστον μια εμπειρία σωματικής βίας, πάνω από 8 στα δέκα παιδιά εμπειρία ψυχολογικής βίας, και σχεδόν 2 στα 10 αναφέρουν ότι έχουν υποστεί μια εμπειρία σεξουαλικής βίας κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Οι μορφές της κακοποίησης παραμένουν οι ίδιες, σεξουαλική, σωματική, συναισθηματική και παραμέληση, που όμως, πλέον κάποιες από αυτές μπορεί να πραγματοποιούνται και με τη χρήση των τεχνολογικών μέσων.

Τα παιδιά που κινδυνεύουν περισσότερο είναι όσα ζουν με γονείς ή φροντιστές που κάνουν κατάχρηση αλκοόλ ή ναρκωτικών, έχουν ψυχική ή νευρολογική διαταραχή, ή εμπλέκονται σε εγκληματικές δραστηριότητες. Αλλά και τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, διανοητική αναπηρία, νευρολογική διαταραχή, χρόνια νοσήματα και ομοφυλοφιλία. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και την ευθύνη την έχει η κοινωνία και οι φορείς της.  Η βία  αφήνει στο παιδί έντονα συναισθήματα ενοχής, έντονο φόβο και ανησυχία, με αποτέλεσμα να είναι μόνιμα σε κατάσταση συναγερμού. Συχνά, ένα τέτοιο παιδί εμφανίζει χαμηλή αυτοεκτίμηση, μαθησιακές δυσκολίες, δυσκολία στις διαπροσωπικές σχέσεις με συνομήλικους, έλλειψη εμπιστοσύνης και πολύ συχνά αναπαράγει τη βία που έχει δεχτεί.

Στο έργο έχουμε σε ένα κελί δύο αδέρφια τον Παναγιώτη (Παναγιώτης Γερακάρης), που είναι συγγραφέας και τον Βασίλη (Βασίλης Βουτετάκης), που είναι ένα παιδί με νοητική υστέρηση.  Διαλευκαίνονται τρείς δολοφονίες παιδιών και γίνεται μια ανάκριση. Ένα θρίλερ με θέμα την παιδική κακοποίηση εξελίσσεται μπροστά στα μάτια του θεατή, ένα θρίλερ στο οποίο απαντώνται όλα όσα προαναφέραμε. Δυο κακοποιημένα από τους γονείς τους παιδιά. Ο ένας, ο Παναγιώτης (Παναγιώτης Γερακάρης) γράφει τρομακτικές ιστορίες, διοχετεύοντας έτσι τον φόβο, αλλά και την οργή του και ο άλλος, ο Βασίλης, χαμηλότερης  νοητικής κατάστασης (Βασίλης Βουτετάκης), παίζοντας θέλει να δει αν όλα όσα γράφει ο αδελφός του είναι αληθινά, αν μπορεί να γίνουν πραγματικότητα.

Το έργο έχει ομοιότητες με τον «Πουπουλένιο» του Μαν Ντόνα. Κι εδώ ένας συγγραφέας κι ο νοητικά στερημένος αδερφός του, ανακρίνονται από την αστυνομία, καθώς οι σκοτεινές ιστορίες που γράφει ο πρώτος, παρουσιάζουν ομοιότητες με μια σειρά φόνων παιδιών.

Τα δυο αδέλφια, αντιμετωπίζονται διαφορετικά. Τον συγγραφέα, τον βασανίζουν για να ομολογήσει ό,τι ξέρει για τους φόνους, και να δουν κατά πόσο εμπλέκεται ο ίδιος σε αυτούς,  ενώ το νοητικά στερημένο παιδί (Βασίλης Βουτετάκης )το  καλοπιάνουν με γλυκά και κεράσματα, για να τους αποκαλύψει άθελά του στοιχεία. Κρύο τσάι στον συγγραφέα, γάλα και κουλουράκια και γλυκά στον άλλον.

Μια παράσταση γροθιά στο στομάχι. Πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να απαλλαγεί από τα παιδικά του βιώματα;  Πόσο η βία μπορεί να είναι καθοριστική για τη ζωή κάποιου;

Τα παιδικά παραμύθια, εμπεριέχουν βία. Τα παιδιά πολύ συχνά συγχέουν  αυτό που διαβάζουν ή βλέπουν στην τηλεόραση με την πραγματικότητα. Ένα νοητικά στερημένο παιδί μπορεί να γίνει εγκληματίας, όμως την ευθύνη στην περίπτωση αυτή την έχουν πολλοί φορείς. Ένα γλυκό παιδί, ο Βασίλης (Βασίλης Βουτετάκης), που δεν κατανοεί το μέγεθος της μοιραίας πράξης του, δεν παύει να είναι εγκληματίας, αλλά εκεί την ευθύνη την μοιράζεται η οικογένεια, η Πρόνοια, οι φροντιστές του αν υπάρχουν, αν δεν υπάρχουν ακόμα χειρότερα, την μοιράζεται ο περίγυρος, που γνωρίζει και δεν προλαμβάνει και δεν φροντίζει,  τη μοιράζεται η κοινωνία.

Στη φυλακή στον τοίχο γράφει Μετανοείτε. «Μετανοείτε» σημαίνει αλλάξετε ζωή. Κάτι «βρωμάει στο βασίλειο της Δανίας». Προβείτε σε κινήσεις, προλάβετε! Η αγωνία του συγγραφέα είναι αν ο αδελφός του με τα καλοπιάσματα είπε στους αστυνομικούς για το ξύλο που έτρωγαν στην αποθήκη και από τους δυο τους γονείς, για το γεγονός ότι ο πατέρας τους έπνιγε τον Παναγιώτη και τον ελευθέρωνε όταν αυτό γινόταν  μπλε και έχανε τις αισθήσεις του. Ο Βασίλης αυτό το διασκέδαζε. Το νόμιζε παιχνίδι. Το βλέμμα του Παναγιώτη είναι βαθύ. Αναλογίζεται  όσα έζησε και προφανώς την ευθύνη του. Λέει στον Βασίλη ότι δεν γράφουν βιβλία για να κάνουν τους ανθρώπους εγκληματίες.

Ο Ρόαλντ Νταλ για παράδειγμα είχε επιθετικό λόγο και ακραίες ιστορίες και το ήξερε, όμως ο στόχος του, όπως είχε πει, ήταν μέσα από τα διηγήματά του να  γοητεύσει τα παιδιά και κάνει και άλλα παιδιά να γίνουν αναγνώστες, να αγαπήσουν το βιβλίο, γιατί αυτό θα ήταν πλούτος για τη ζωή τους.

Μέσα στη φυλακή μιλούν για έναν κόσμο χωρίς γωνίες και αγωνίες, για έναν κόσμο  φανταστικό,  όπου όλα θα είναι τρυφερά, για την ύπαρξη ενός Αληθινού Φίλου, κάτι σαν Άγγελος, για μια άλλη πραγματικότητα, που θα τους έσωζε από την κόλαση που έχουν ζήσει.

Εξαιρετικός ο Βασίλης Βουτετάκης στο ρόλο του καθυστερημένου παιδιού. Από την αρχή, που εμφανίζεται με πλάτη σκυφτός  και με χαμηλό το παντελόνι. Φοβάται όταν ακούει τις κραυγές του αδελφού του από τα βασανιστήρια. Συρρικνώνεται από τον φόβο, ενώ θα ήθελε πολύ να δραπετεύσει, να ξεφύγει.  Με τα χέρια του κάνει στην σκιά του τοίχου μια πεταλούδα. Θα ήθελε να πετάξει και να πάει στον Παράδεισο. Ο έμφρων  Παναγιώτης (Παναγιώτης Γερακάρης) , μέσα από μια  βαθειά ερμηνεία, δείχνοντας τη μεγάλη εσωτερική πάλη με τον εαυτό του  και με τις αρχές, με τις επώδυνες μνήμες του και με την προοπτική να τους σκοτώσουν, είναι πρόθυμος να αναλάβει την ευθύνη του και την ευθύνη των γονιών του για το αποτέλεσμα που υποψιάζεται,  και το οποίο μέχρι να φτάσει στην διαπίστωσή του αποφεύγει να δει. Μια συγκρουσιακή σχέση ανάμεσα στα δυο αδέλφια και των ανθρώπων αυτών με το σαθρό κοινωνικό οικοδόμημα, που επέτρεψε το έγκλημα από τη στιγμή που δεν έκανε  τίποτα για να το αποτρέψει.

Τρομερή η σκηνή της πάλης των δυο αδελφών. Και οι δυο σε μεγάλη ένταση και πόνο. Ο Παναγιώτης δέχεται να τον χτυπήσουν για να σώσει τον αδελφό του. Καμία θυσία όμως  σε αυτόν τον κόσμο δεν μπορεί να ξεπλύνει το έγκλημα, ειδικά όταν αυτό υποθάλπεται και ακουσίως προλειαίνεται από εγκληματίες γονείς. Ας μένουν τα παιδικά τραγούδια και τα παραμύθια, αν μένουν και τα sweet dreams, το κακό είναι δίπλα στο καλό και ο άνθρωπος μόνος και ανυπεράσπιστος.

Η σκηνοθεσία μελετημένη και προσαρμοσμένη στη μικρή σκηνή. Εξαιρετική η κίνηση των ηθοποιών. Μια παράσταση που προβληματίζει.