Ινδία
Ο Θανάσης, 31 ετών, έμεινε 23 ημέρες στην Ινδία. «Η αφορμή ήταν ο γάμος ενός φίλου στο Chennai, στη νότια Ινδία» εξηγεί. «Μείναμε τέσσερις ημέρες εκεί, καθότι τρεις διήρκεσε η τελετή, και τις υπόλοιπες στο λεγόμενο «Χρυσό Τρίγωνο», Delhi - Agra - Jaipur».
Κάθε αρχή και δύσκολη (;)
«Η προετοιμασία για το ταξίδι ήταν πανεύκολη. Η visa εκδόθηκε περίπου σε δεκαπέντε μέρες, με μια απλή αίτηση, χωρίς συνέντευξη» λέει ο Θανάσης. «Κάναμε ασφάλεια μέσω διαδικτύου, στο Worldnomads.com, για την οποία χρειάστηκαν περίπου πέντε λεπτά. Τα εμβόλια και γενικά οι ιατρικές συμβουλές είναι σχετικά υποκειμενικό ζήτημα: Επίσημα, δε χρειάζεται τίποτα. Ημιεπίσημα, καλό είναι να εμβολιαστεί κανείς για Ηπατίτιδα Α και να πάρει φάρμακα κατά της ελονοσίας».
Σχετικά με το κόστος του ταξιδιού, αναφέρει: «έκανα το ταξίδι το 2008. Τότε είχε στοιχίσει περίπου 1.500 ευρώ. Το μεγαλύτερο έξοδο είναι το αεροπορικό εισιτήριο. Η διαμονή είναι πολύ οικονομική, αλλά επειδή είναι επικίνδυνο να μείνεις σε ξενοδοχείο πχ 3 αστέρων, καταλήγεις σε ξενοδοχεία 4-5 αστέρων, λίγο οικονομικότερα από αυτά που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα –γύρω στα 60€. Επίσης, έχει σημασία και το πότε πάει κανείς: το καλοκαίρι που πήγα εγώ οι τιμές είναι γενικά καλύτερες, λόγω του ότι είναι χαμηλή σαιζόν, εξαιτίας της υπερβολικής ζέστης».
Η ομορφιά στο βλέμμα του παρατηρητή
«Σίγουρα πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έχει συνηθίσει κανείς να βλέπει στην Ευρώπη. Οι αντιθέσεις είναι εμφανέστατες από την ώρα που κατεβαίνεις από το αεροπλάνο. Είναι άπειρα τα στοιχεία που μου έκαναν εντύπωση και μου άρεσαν. Αν έπρεπε να διαλέξω το highlight, σίγουρα είναι το Taj Mahal. Καταλαβαίνω ότι ακούγεται κάτι πολύ τουριστικό – κι εγώ δεν το περίμενα– αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι το ταξίδι αξίζει μόνο και μόνο για το Taj», λέει ο Θανάσης.
«Η Ινδία έχει όλα τα γνωρίσματα μιας «υπό ανάπτυξη» χώρας που αποτελούσε επί σειρά ετών αποικία. Υπάρχουν τεράστιες διαφορές στον κόσμο, ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση: η πλειοψηφία είναι άνθρωποι που ζουν όπως θα λέγαμε «κάτω από το όριο της εξαθλίωσης». Ένα μικρό κομμάτι, οι «αστοί» εάν θέλετε, ζουν αξιοπρεπώς. Τέλος, ένα ελάχιστο ποσοστό κατέχει το 90% του πλούτου της χώρας και ζει σε καταστάσεις πρωτόγνωρης χλιδής. Δύσκολα μπορεί κανείς να βρει κοινά γνωρίσματα σε όλους. Άλλωστε μιλάμε για αχανή χώρα: ενδεικτικά, η πτήση από το Chennai, το νοτιότερο σημείο, στο Νέο Δελχί στα βόρεια είναι περίπου 4,5 ώρες. Σε (πολύ) γενικές γραμμές, οι Ινδοί είναι απλοί, θρησκόληπτοι, δουλοπρεπείς με τους ξένους, πολύ καλοί έμποροι».
Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού
«Η φτώχεια» απαντά ο Θανάσης στην ερώτηση περί αρνητικών εντυπώσεων από το ταξίδι. «Καταλαβαίνω ότι μπορεί να ακούγεται γλυκανάλατο, αλλά στην Ινδία το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι σε εξαθλίωση. Φεύγοντας από το αεροδρόμιο βλέπεις κόσμο να κοιμάται στο δρόμο, πολλές φορές γυμνοί, σε πρόχειρες τέντες –και όχι παράγκες– φτιαγμένες από φύλλα, ή να πίνει νερό από τις λακκούβες στο δρόμο. Η υγιεινή είναι κάτι διαφορετικό στην Ινδία, εάν υπάρχει ο όρος. Τα παπούτσια είναι αξεσουάρ, το ανάλογο των γαντιών για τους Δυτικούς. Τα δημόσια ουρητήρια, όταν υπάρχουν, είναι κομμάτια μάρμαρο σε κάποιον τοίχο, τα οποία συνδέονται με το φοβερό αποχετευτικό σύστημα που λέγεται δρόμος. Το ημερομίσθιο ενός ανειδίκευτου εργάτη είναι €0,40. Οι ζητιάνοι μπορεί να περπατήσουν ακόμα και 2 χιλιόμετρα δίπλα σε τουρίστες, προκείμενου να πάρουν €0,05… Δε με ενόχλησαν όλα αυτά, αλλά με έριξαν (και μετά ξανασηκώθηκα). Γενικά, όποιος ονειρεύεται ένα άνετο ταξίδι στο οποίο απλώς θα παρατηρεί περίεργες καταστάσεις, καλό θα είναι να αποφύγει την Ινδία –ή να μην κατέβει από το αυτοκίνητο, ή να πάει προς την Γκόα».
Μια πρώτη (και μια δεύτερη) γεύση
«Το φαγητό είναι σούπερ, με πολλά καρυκεύματα, αρκετά βαρύ γενικά» λέει ο Θανάσης. «Στο νότο, όπου το θρησκευτικό στοιχείο είναι πιο έντονο, το κρέας στα μενού δεν είναι άφθονο. Όσπρια και «μεταπροϊόντα» τους, όπως και φρούτα και χυμοί είναι το σύνηθες πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό κλπ. Στον βορρά (Νέο Δελχί, Άγκρα, Τζαϊπούρ) τα πράγματα βελτιώνονται. Γενικά θέλει λίγη προσοχή, γιατί αυτό που λέμε «δοκιμάζω αυτό που τρώνε οι ντόπιοι» δεν υφίσταται. Ή μάλλον υφίσταται, αλλά μόνο για εκείνους που δε φοβούνται να φάνε βραστά ρεβίθια επάνω σε φύλλο που πιάνει ο μάστορας στο δρόμο με γυμνά χέρια, ή για όσους δεν ανησυχούν για το ότι οι φρεσκοστυμμένοι χυμοί από πάγκους σερβίρονται στο ίδιο ποτήρι που έπινε ο προηγούμενος πελάτης, χωρίς φυσικά αυτό να πλυθεί. Θυμηθείτε τα ουρητήρια που λέγαμε! Πολύ προσοχή χρειάζεται επίσης με το νερό και με ό,τι φρέσκο σερβίρεται πλυμένο –σαλάτες για παράδειγμα. Τα αμαθή στομάχια υποφέρουν από τη διαφορά, και το immodium αποκτά την αξία των τσιγάρων στη φυλακή… Αλκοόλ υπάρχει μόνο στα μπαρ των ξενοδοχείων, αλλά αυτά είναι και τα μόνο μπαρ που θα βρει κανείς».
Στοπ καρέ: Στιγμιότυπα από ένα ταξίδι ζωής
«Φεύγαμε από το Δελχί» θυμάται ο Θανάσης. «Ζώα, πεζοί, κάρα και ποδήλατα στον χωματόδρομο. Κοίταζα το χάρτη και περίμενα να βγούμε στην «εθνική». Φτάσαμε στην Άγκρα κι ακόμα περίμενα».
Τελικά…
«Θα προέτρεπα κάποιον να κάνει το συγκεκριμένο ταξίδι επειδή εάν βρει κάποιο σχετικά φτηνό εισιτήριο, μπορεί να ζήσει μια εμπειρία που ούτε κατά διάνοια δε θα έχει ταξιδεύοντας στην Ευρώπη» λέει ο Θανάσης. «Όταν έφτασα εντυπωσιάστηκα από τη διαφορετικότητα. Φεύγοντας μού έμειναν πολύ τα άσχημα, ίσως γιατί με τον καιρό σκεφτόμουν πώς θα ήταν να ζω εκεί. Οπότε γυρνώντας, μιλούσα περισσότερο για τις αντιθέσεις. Και το Taj» καταλήγει.
Κάθε αρχή και δύσκολη (;)
«Η προετοιμασία για το ταξίδι ήταν πανεύκολη. Η visa εκδόθηκε περίπου σε δεκαπέντε μέρες, με μια απλή αίτηση, χωρίς συνέντευξη» λέει ο Θανάσης. «Κάναμε ασφάλεια μέσω διαδικτύου, στο Worldnomads.com, για την οποία χρειάστηκαν περίπου πέντε λεπτά. Τα εμβόλια και γενικά οι ιατρικές συμβουλές είναι σχετικά υποκειμενικό ζήτημα: Επίσημα, δε χρειάζεται τίποτα. Ημιεπίσημα, καλό είναι να εμβολιαστεί κανείς για Ηπατίτιδα Α και να πάρει φάρμακα κατά της ελονοσίας».
Σχετικά με το κόστος του ταξιδιού, αναφέρει: «έκανα το ταξίδι το 2008. Τότε είχε στοιχίσει περίπου 1.500 ευρώ. Το μεγαλύτερο έξοδο είναι το αεροπορικό εισιτήριο. Η διαμονή είναι πολύ οικονομική, αλλά επειδή είναι επικίνδυνο να μείνεις σε ξενοδοχείο πχ 3 αστέρων, καταλήγεις σε ξενοδοχεία 4-5 αστέρων, λίγο οικονομικότερα από αυτά που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα –γύρω στα 60€. Επίσης, έχει σημασία και το πότε πάει κανείς: το καλοκαίρι που πήγα εγώ οι τιμές είναι γενικά καλύτερες, λόγω του ότι είναι χαμηλή σαιζόν, εξαιτίας της υπερβολικής ζέστης».
Η ομορφιά στο βλέμμα του παρατηρητή
«Σίγουρα πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έχει συνηθίσει κανείς να βλέπει στην Ευρώπη. Οι αντιθέσεις είναι εμφανέστατες από την ώρα που κατεβαίνεις από το αεροπλάνο. Είναι άπειρα τα στοιχεία που μου έκαναν εντύπωση και μου άρεσαν. Αν έπρεπε να διαλέξω το highlight, σίγουρα είναι το Taj Mahal. Καταλαβαίνω ότι ακούγεται κάτι πολύ τουριστικό – κι εγώ δεν το περίμενα– αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι το ταξίδι αξίζει μόνο και μόνο για το Taj», λέει ο Θανάσης.
«Η Ινδία έχει όλα τα γνωρίσματα μιας «υπό ανάπτυξη» χώρας που αποτελούσε επί σειρά ετών αποικία. Υπάρχουν τεράστιες διαφορές στον κόσμο, ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση: η πλειοψηφία είναι άνθρωποι που ζουν όπως θα λέγαμε «κάτω από το όριο της εξαθλίωσης». Ένα μικρό κομμάτι, οι «αστοί» εάν θέλετε, ζουν αξιοπρεπώς. Τέλος, ένα ελάχιστο ποσοστό κατέχει το 90% του πλούτου της χώρας και ζει σε καταστάσεις πρωτόγνωρης χλιδής. Δύσκολα μπορεί κανείς να βρει κοινά γνωρίσματα σε όλους. Άλλωστε μιλάμε για αχανή χώρα: ενδεικτικά, η πτήση από το Chennai, το νοτιότερο σημείο, στο Νέο Δελχί στα βόρεια είναι περίπου 4,5 ώρες. Σε (πολύ) γενικές γραμμές, οι Ινδοί είναι απλοί, θρησκόληπτοι, δουλοπρεπείς με τους ξένους, πολύ καλοί έμποροι».
Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού
«Η φτώχεια» απαντά ο Θανάσης στην ερώτηση περί αρνητικών εντυπώσεων από το ταξίδι. «Καταλαβαίνω ότι μπορεί να ακούγεται γλυκανάλατο, αλλά στην Ινδία το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι σε εξαθλίωση. Φεύγοντας από το αεροδρόμιο βλέπεις κόσμο να κοιμάται στο δρόμο, πολλές φορές γυμνοί, σε πρόχειρες τέντες –και όχι παράγκες– φτιαγμένες από φύλλα, ή να πίνει νερό από τις λακκούβες στο δρόμο. Η υγιεινή είναι κάτι διαφορετικό στην Ινδία, εάν υπάρχει ο όρος. Τα παπούτσια είναι αξεσουάρ, το ανάλογο των γαντιών για τους Δυτικούς. Τα δημόσια ουρητήρια, όταν υπάρχουν, είναι κομμάτια μάρμαρο σε κάποιον τοίχο, τα οποία συνδέονται με το φοβερό αποχετευτικό σύστημα που λέγεται δρόμος. Το ημερομίσθιο ενός ανειδίκευτου εργάτη είναι €0,40. Οι ζητιάνοι μπορεί να περπατήσουν ακόμα και 2 χιλιόμετρα δίπλα σε τουρίστες, προκείμενου να πάρουν €0,05… Δε με ενόχλησαν όλα αυτά, αλλά με έριξαν (και μετά ξανασηκώθηκα). Γενικά, όποιος ονειρεύεται ένα άνετο ταξίδι στο οποίο απλώς θα παρατηρεί περίεργες καταστάσεις, καλό θα είναι να αποφύγει την Ινδία –ή να μην κατέβει από το αυτοκίνητο, ή να πάει προς την Γκόα».
Μια πρώτη (και μια δεύτερη) γεύση
«Το φαγητό είναι σούπερ, με πολλά καρυκεύματα, αρκετά βαρύ γενικά» λέει ο Θανάσης. «Στο νότο, όπου το θρησκευτικό στοιχείο είναι πιο έντονο, το κρέας στα μενού δεν είναι άφθονο. Όσπρια και «μεταπροϊόντα» τους, όπως και φρούτα και χυμοί είναι το σύνηθες πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό κλπ. Στον βορρά (Νέο Δελχί, Άγκρα, Τζαϊπούρ) τα πράγματα βελτιώνονται. Γενικά θέλει λίγη προσοχή, γιατί αυτό που λέμε «δοκιμάζω αυτό που τρώνε οι ντόπιοι» δεν υφίσταται. Ή μάλλον υφίσταται, αλλά μόνο για εκείνους που δε φοβούνται να φάνε βραστά ρεβίθια επάνω σε φύλλο που πιάνει ο μάστορας στο δρόμο με γυμνά χέρια, ή για όσους δεν ανησυχούν για το ότι οι φρεσκοστυμμένοι χυμοί από πάγκους σερβίρονται στο ίδιο ποτήρι που έπινε ο προηγούμενος πελάτης, χωρίς φυσικά αυτό να πλυθεί. Θυμηθείτε τα ουρητήρια που λέγαμε! Πολύ προσοχή χρειάζεται επίσης με το νερό και με ό,τι φρέσκο σερβίρεται πλυμένο –σαλάτες για παράδειγμα. Τα αμαθή στομάχια υποφέρουν από τη διαφορά, και το immodium αποκτά την αξία των τσιγάρων στη φυλακή… Αλκοόλ υπάρχει μόνο στα μπαρ των ξενοδοχείων, αλλά αυτά είναι και τα μόνο μπαρ που θα βρει κανείς».
Στοπ καρέ: Στιγμιότυπα από ένα ταξίδι ζωής
«Φεύγαμε από το Δελχί» θυμάται ο Θανάσης. «Ζώα, πεζοί, κάρα και ποδήλατα στον χωματόδρομο. Κοίταζα το χάρτη και περίμενα να βγούμε στην «εθνική». Φτάσαμε στην Άγκρα κι ακόμα περίμενα».
Τελικά…
«Θα προέτρεπα κάποιον να κάνει το συγκεκριμένο ταξίδι επειδή εάν βρει κάποιο σχετικά φτηνό εισιτήριο, μπορεί να ζήσει μια εμπειρία που ούτε κατά διάνοια δε θα έχει ταξιδεύοντας στην Ευρώπη» λέει ο Θανάσης. «Όταν έφτασα εντυπωσιάστηκα από τη διαφορετικότητα. Φεύγοντας μού έμειναν πολύ τα άσχημα, ίσως γιατί με τον καιρό σκεφτόμουν πώς θα ήταν να ζω εκεί. Οπότε γυρνώντας, μιλούσα περισσότερο για τις αντιθέσεις. Και το Taj» καταλήγει.
