Roof Bars: Την κάναμε… ταράτσα

των Ηρώς Κουνάδη, Νικόλα Γεωργιακώδη, Έλενας Μπούλια

Πριν από κάποια χρόνια, η αφ’ υψηλού θέα στα φώτα της πόλης ήταν προνόμιο των gourmet εστιατορίων και των –ακριβών– μπαρ που στεγάζονταν στα roof gardens των πεντάστερων ξενοδοχείων.

Ύστερα ήρθαν οι μονοκατοικίες που πουλήθηκαν, αγοράστηκαν, φρεσκαρίστηκαν –άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο– και μετατράπηκαν σε χαλαρά, φιλόξενα, χαρούμενα μπαράκια, στα οποία μπορούσες να πας κατ’ ευθείαν από το γραφείο, χωρίς να χρειάζεται να περάσεις πρώτα από το σπίτι να αλλάξεις. Αυτές οι μονοκατοικίες συνήθως πήγαιναν σετ με τα ταρατσάκια τους.

Κάπως έτσι, η νυχτερινή Αθήνα σκαρφάλωσε ψηλά, αγνάντεψε τη θέα, ανακάτεψε τριμμένο πάγο με δροσιστικά κοκτέιλ, έπιασε το ανεπαίσθητο αεράκι που κάποιες φορές δεν έφτανε χαμηλά, στις πλατείες και τα street bars της, και χαμογέλασε. Ποιος χρειάζεται την πόζα της Παραλιακής, όταν μπορεί να δροσιστεί με θέα τη φωτισμένη Ακρόπολη;

Στις ταράτσες των city bars κυριαρχεί το καλοκαιρινό mood χωρίς τις α λα Χαβάη υπερβολές του φοίνικα, το κόστος του οποίου αντανακλάται στην τιμή του κοκτέιλ σου. Εδώ ο κόσμος χορεύει, αδιαφορώντας για το αεράκι που του χαλά την –όχι επιμελώς– ατημέλητη κουπ. Δεν υπάρχει παρκαδόρος, δεν υπάρχει πόρτα, ούτε τιμή εισόδου. Θα έρθεις με το μετρό, για ένα χαλαρό ποτάκι που θα γίνει δύο και ξαφνικά θα βρεθείς να χορεύεις μέχρι το πρωί. Έτσι, απλά. Όπως θα έπρεπε να είναι τα καλοκαίρια μας.

Σκαρφαλώνουμε στις πέντε ταράτσες που θα δείτε στα υποθέματα του αφιερώματος, και σας μεταφέρουμε νότες, εικόνες κι εντυπώσεις, όχι γιατί δεν υπάρχουν άλλες, αλλά γιατί αυτές είναι οι αγαπημένες μας. Η επιλογή ήταν δύσκολη, ο ανταγωνισμός μεγάλος, κι οι αντιρρήσεις (πάντα) δεκτές.