Περιήγηση στις γειτονιές της Μαδρίτης
Περιήγηση στις γειτονιές της Μαδρίτης
της Ηρώς Κουνάδη
Την πρώτη φορά που αντίκρισα το κέντρο της Μαδρίτης ένιωσα δέος. Τέτοια πλημμύρα κόσμου στους δρόμους, τόσο ξένη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, είχα δει μόνο στις λεωφόρους της Νέας Υόρκης. Έχοντας βρεθεί εδώ τυχαία, στην επιστροφή από τη Γρανάδα, και χωρίς να έχω προλάβει να μάθω πολλά για αυτό το μικρό χωριό που ο Φίλιππος ο Β’ επέλεξε το 1561 για να μεταμορφώσει σε πρωτεύουσα του βασιλείου του, σκέφτηκα ότι θα πρέπει να έχει τουλάχιστον το διπλάσιο πληθυσμό της Αθήνας. Δεν ήταν έτσι. Απλά ήταν όλοι στους δρόμους. Συνεχώς. Από το ξημέρωμα μέχρι το επόμενο ξημέρωμα. Μετά τη συγκεκριμένη διαπίστωση άρχισα να συμπαθώ αυτή τη χαοτική μητρόπολη που τόσο είχε απογοητεύσει άλλους ταξιδευτές πριν από εμένα.
Η Μαδρίτη δεν είναι από τις πόλεις που ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά. Το επιβεβαιώνει και ο Χέμινγουει: «δεν πιστεύω ότι αρέσει σε κανέναν αυτή η πόλη την πρώτη φορά που την επισκέπτεται» γράφει στο Θάνατος το Απομεσήμερο. Η πρωτεύουσα της Ισπανίας, μια πόλη τριάμισι εκατομμυρίων κατοίκων στην καρδιά της Ιβηρικής χερσονήσου, θέλει μέρες για να τη γυρίσεις, περπάτημα για να τη γνωρίσεις και όλη την καλή διάθεση –και έναν επαρκή βαθμό ισπανοφιλίας– που μπορείς να διαθέσεις για να την αγαπήσεις.
Αν τελικά το κάνεις, θα είναι είτε για τη ζωντάνια της, την αέναη κίνησή της και το γεγονός ότι σφύζει από ζωή 24 ώρες το 24ωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα, είτε για τον πολιτισμικό της πλούτο, τα αμέτρητα μουσεία της, τις σύγχρονες εκφάνσεις της τέχνης που αντικατοπτρίζει λιγότερο από τη Βαρκελώνη αλλά περισσότερο από κάθε άλλη ισπανική πόλη, και τα ιστορικά μνημεία της, είτε για τον καθαρά υποκειμενικό αλλά αναμφισβήτητα σοβαρό λόγο ότι εδώ πέρασες καλά. Και σε αυτό το τελευταίο είναι λίγοι αυτοί που μπορούν να προβάλλουν υπολογίσιμα αντεπιχειρήματα.
Γιατί οι Μαδριλένιοι ξέρουν όχι μόνο να διασκεδάζουν αλλά και να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα γιορτής που συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα στο πέρασμά της. Το party vibe της Μαδρίτης μπορείς να το αισθανθείς στον αέρα, όχι μόνο όταν πέσει η νύχτα, όπως στην Αθήνα, αλλά κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας. Από το πρώτο διάλειμμα του γραφείου για την παγκόσμια πατέντα που ονομάζεται «δεύτερο πρωινό», γύρω στις 11 το πρωί, μέχρι τη βραδινή τους έξοδο, οι κάτοικοι της ισπανικής πρωτεύουσας κατακλύζουν τα μπαρ για να πιουν, να φάνε tapas και, κυρίως, να συζητήσουν και να διασκεδάσουν.
Νούμερο ένα παγίδα για τον επισκέπτη της πόλης είναι να δελεαστεί τόσο από tapas bars, café, εστιατόρια και club που να ξεχάσει να αναζητήσει το άλλο πρόσωπο της πόλης –αυτό της ιστορίας, της κουλτούρας, του sightseeing για το οποίο τόσο φημίζονται οι δυτικοευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Θυμίστε το στον εαυτό σας τη δεύτερη φορά που θα τον πιάσετε να «λιώνει» επί ώρες σε κάποιο συμπαθητικό μπαράκι• η Μαδρίτη αξίζει να την περπατήσετε.
Ιστορικό κέντρο, όμορφες γειτονιές, δρόμοι γεμάτοι μνήμες που ξεκινούν από τον 17ο αιώνα, καταπράσινα, ειδυλλιακά πάρκα, μνημεία προσώπων που σημάδεψαν ανεξίτηλα την πορεία της χώρας, ενδιαφέροντα μουσεία, εξαιρετικά δείγματα αρχιτεκτονικής πολλών διαφορετικών ρευμάτων, αλλά και σύγχρονη ανάπτυξη, ουρανοξύστες και εμπορικά κέντρα συνθέτουν το προφίλ μιας από τις λίγες μητροπόλεις του 21ου αιώνα που θυμούνται πως διαθέτουν πολιτισμική παράδοση, την οποία δεν θυσιάζουν ολοσχερώς στο βωμό της οικονομικής προόδου.
Η περιήγηση ξεκινά από την Puerta del Sol, ή Πύλη του Ήλιου, που αποτελεί το σημείο 0 της Μαδρίτης και ολόκληρης της χώρας. Πλαισιωμένη από μαγαζιά και café, η κεντρική πλατεία με το σχήμα του μισοφέγγαρου περιλαμβάνει αρκετά σημεία ενδιαφέροντος, μεταξύ των οποίων το μπρούτζινο άγαλμα του εμβλήματος της πόλης, της αρκούδας και της φραουλιάς, και το Casa de Correos, που χρονολογείται από το 1760, και έχει υπάρξει ταχυδρομείο, Υπουργείο Εσωτερικών, υπόγεια φυλακή κατά τη δικτατορία του Franco και, τελευταία, έδρα της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Η Calle Mayor που ξεκινά από εδώ οδηγεί απευθείας στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της πόλης. Με τα στενά δρομάκια του, τα ενδιαφέροντα αξιοθέατα, τα μεγαλειώδη κτίρια και τις όμορφες πλατείες, το ιστορικό κέντρο αποτελεί δικαιολογημένα ένα από τα πλέον αγαπημένα σημεία των επισκεπτών της πόλης. Η καρδιά του χτυπά στην Plaza Mayor, τη φημισμένη «κλειστή» πλατεία του, που χρονολογείται από το 1617, και έχει υπάρξει αγορά, υπαίθριο θέατρο, αρένα ταυρομαχιών και χώρος εκτελέσεων των θυμάτων της Ιεράς Εξέτασης. Σήμερα η πλατεία φιλοξενεί υπαίθρια café που προσφέρονται για ατελείωτες ώρες χαλάρωσης και θαυμασμού των υπέροχων κτιρίων που την πλαισιώνουν.
Άλλα σημεία ενδιαφέροντος στην περιοχή είναι η κλειστή αγορά του San Miguel που προμηθεύει Μαδριλένιους και επισκέπτες με τρόφιμα και είδη σπιτιού από το 19ο αιώνα μέχρι σήμερα, το Υπουργείο Εξωτερικών που στεγάζεται στο μπαρόκ Palacio de Santa Cruz του 17ου αιώνα, η βασιλική του San Miguel, εμπνευσμένη από το ιταλικό μπαρόκ ρεύμα και η ατμοσφαιρική Plaza de la Villa γύρω από την οποία θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε μερικά από τα παλαιότερα κτίρια, καθώς και το δημαρχείο της πόλης.
Καθώς θα περιπλανιέστε στα στενά δρομάκια της περιοχής, είναι μάλλον απίθανο να μην προσέξετε τους δεκάδες πλανόδιους καλλιτέχνες που δίνουν σε αυτό το σημείο της πόλης το ιδιαίτερο χρώμα του, με τις απίθανες ιδέες χάρη στις οποίες προσελκύουν το ενδιαφέρον των περαστικών. Κάποιος φτιάχνει πολύχρωμα τασάκια από αλουμινένια κουτάκια αναψυκτικών, άλλος παίζει κλασσική μουσική χαϊδεύοντας γυάλινα ποτήρια, άλλος παριστάνει τον Δον Κιχώτη με τη χάλκινη πανοπλία του. Και κάπου εκεί (ξανα)σκέφτεσαι ότι, αν η τι άλλο, αυτή η πόλη έχει κέφι.
Στο πιο μοντέρνο κομμάτι της περιοχής, την παράσταση κλέβουν η Plaza de España, με το γιγάντιο άγαλμα του Miguel de Cervantes που επιβλέπει από ψηλά τους έφιππους ήρωές του Δον Κιχώτη και Σάντσο Πάντσα, και η πολύβουη Gran Via, μια από τις κεντρικότερες αρτηρίες της πόλης, πάντα γεμάτη ζωή, πλαισιωμένη από μοναδικής αισθητικής κτίρια μπαρόκ, art nouveau και art deco που την κάνουν να μοιάζει με πασαρέλα αρχιτεκτονικής, αλλά και ουρανοξύστες, από τη διασταύρωση του San Luis και μετά, που της δίνουν το New York feeling της.
Όταν χορτάσουμε ιστορία και αρχιτεκτονική, κατευθυνόμαστε ανατολικά του ιστορικού κέντρου, προς την πλευρά της πόλης που οι ταξιδιωτικοί οδηγοί αναφέρουν ως «Μαδρίτη των Βουρβόνων». Γεμάτη ζωή και τέχνη, η περιοχή είναι γνωστή για τα τρία διασημότερα μουσεία της Μαδρίτης –αν όχι ολόκληρης της χώρας–, το Prado, το Thyssen-Bornemisza και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Reina Sofia, εκ των οποίων μάλλον κανένα δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Η Μάγια του Goya, η Guernica του Picasso, και αμέτρητα ακόμη έργα δημιουργών όπως οι Van Gogh, Rubens, El Greco, Caravaggio και Dali αποτελούν από μόνα τους λόγο επίσκεψης στην ισπανική πρωτεύουσα.
Η περιοχή οριοθετείται από την Puerta de Alcala, τη γρανιτένια πύλη της πόλης που είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή με το νυχτερινό φωτισμό της και το φημισμένο Paseo del Prado, τον πανέμορφο πεζόδρομο που ξεκινά από το ομώνυμο μουσείο στην Plaza de Canovas del Castillo για να καταλήξει σε μια από τις ομορφότερες πλατείες της πόλης, την Plaza de Cibeles. Δύο μοναδικής αισθητικής σιντριβάνια με περίτεχνα αγάλματα του Ποσειδώνα και της Κυβέλης κοσμούν τις δυο πλατείες αποτίνοντας φόρο τιμής στην ελληνική μυθολογία. Περπατώντας στο Paseo del Prado θα έχετε, επίσης, την ευκαιρία να θαυμάσετε τη La Bolsa, το ισπανικό χρηματιστήριο, το ξενοδοχείο Ritz και το βοτανικό κήπο.
Οι shopping addicts θα κατευθυνθούν βόρεια της Puerta de Alcala, στην Calle de Serrano, όπου βρίσκονται συγκεντρωμένα τα καλύτερα –και σαφώς ακριβότερα– καταστήματα της Μαδρίτης. Οι διασημότεροι σχεδιαστές της χώρας έχουν εδώ τα κεντρικά καταστήματά τους, ενώ ονόματα όπως Versace, Gucci και Chanel φιλοξενούνται στις μπουτίκ της κάθετης Calle de Jose Ortega y Gasset. Η περιοχή ονομάζεται Salamanca και προσφέρεται για ατελείωτες ώρες window –ή και κανονικού– shopping.
Υπολογίστε τουλάχιστον ένα απόγευμα για το πάρκο υπερπαραγωγή που ακούει στο όνομα Parque del Buen Retiro –ή απλά Retiro– ακριβώς πίσω από την Puerta de Alcala. Ιδιωτικός κήπος της βασιλικής οικογένειας από το 1632 έως τον 18ο αιώνα, οπότε και η είσοδος επετράπη στο «καταλλήλως ενδεδυμένο κοινό», το καταπράσινο Retiro σήμερα συγκεντρώνει καθημερινά αμέτρητους ντόπιους και τουρίστες, που έρχονται για να θαυμάσουν το μεγαλειώδες νεοκλασικό Palacio de Velazquez και το Palacio de Cristal, να κάνουν βαρκάδα στη λίμνη, να περπατήσουν, να εμπνευστούν ή απλώς να χαλαρώσουν.
Απομακρυνόμαστε από το κέντρο της πόλης και περνάμε το Rio Manzanares, το ποτάμι που τη διασχίζει, για να χαζέψουμε και να αγοράσουμε τα πάντα –από αντίκες και είδη σπιτιού μέχρι ρούχα και βιβλία– στην υπαίθρια αγορά του El Rastro, στην Calle Ribera de Curtidores, να τριγυρίσουμε στις ατμοσφαιρικές γειτονιές La Latina και Malasaña, με τα στενά δρομάκια και τα μικρά, παρεΐστικα μπαρ και να θαυμάσουμε το γιγάντιο άγαλμα του Κολόμβου στην ομώνυμη Plaza de Colon.
Κι όταν αρχίσει να σκοτεινιάζει, πιάνουμε θέση σε ένα από τα αμέτρητα μπαράκια της πόλης, για να απολαύσουμε σπιτικά tapas με κρασί ή μπύρα και να θυμηθούμε, παρέα με τους ντόπιους, τους λόγους για τους οποίους, τελικά, αγαπάμε μια πόλη που μπορεί με την πρώτη ματιά να μην είναι όμορφη, έχει όμως τόσα εκπληκτικά σημεία, τέτοια ιστορία αποτυπωμένη στους δρόμους της και τόση θετική ενέργεια, που είναι, τελικά, σαγηνευτική. Όπως ακριβώς και οι κάτοικοί της.
Την πρώτη φορά που αντίκρισα το κέντρο της Μαδρίτης ένιωσα δέος. Τέτοια πλημμύρα κόσμου στους δρόμους, τόσο ξένη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, είχα δει μόνο στις λεωφόρους της Νέας Υόρκης. Έχοντας βρεθεί εδώ τυχαία, στην επιστροφή από τη Γρανάδα, και χωρίς να έχω προλάβει να μάθω πολλά για αυτό το μικρό χωριό που ο Φίλιππος ο Β’ επέλεξε το 1561 για να μεταμορφώσει σε πρωτεύουσα του βασιλείου του, σκέφτηκα ότι θα πρέπει να έχει τουλάχιστον το διπλάσιο πληθυσμό της Αθήνας. Δεν ήταν έτσι. Απλά ήταν όλοι στους δρόμους. Συνεχώς. Από το ξημέρωμα μέχρι το επόμενο ξημέρωμα. Μετά τη συγκεκριμένη διαπίστωση άρχισα να συμπαθώ αυτή τη χαοτική μητρόπολη που τόσο είχε απογοητεύσει άλλους ταξιδευτές πριν από εμένα.
Η Μαδρίτη δεν είναι από τις πόλεις που ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά. Το επιβεβαιώνει και ο Χέμινγουει: «δεν πιστεύω ότι αρέσει σε κανέναν αυτή η πόλη την πρώτη φορά που την επισκέπτεται» γράφει στο Θάνατος το Απομεσήμερο. Η πρωτεύουσα της Ισπανίας, μια πόλη τριάμισι εκατομμυρίων κατοίκων στην καρδιά της Ιβηρικής χερσονήσου, θέλει μέρες για να τη γυρίσεις, περπάτημα για να τη γνωρίσεις και όλη την καλή διάθεση –και έναν επαρκή βαθμό ισπανοφιλίας– που μπορείς να διαθέσεις για να την αγαπήσεις.
Αν τελικά το κάνεις, θα είναι είτε για τη ζωντάνια της, την αέναη κίνησή της και το γεγονός ότι σφύζει από ζωή 24 ώρες το 24ωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα, είτε για τον πολιτισμικό της πλούτο, τα αμέτρητα μουσεία της, τις σύγχρονες εκφάνσεις της τέχνης που αντικατοπτρίζει λιγότερο από τη Βαρκελώνη αλλά περισσότερο από κάθε άλλη ισπανική πόλη, και τα ιστορικά μνημεία της, είτε για τον καθαρά υποκειμενικό αλλά αναμφισβήτητα σοβαρό λόγο ότι εδώ πέρασες καλά. Και σε αυτό το τελευταίο είναι λίγοι αυτοί που μπορούν να προβάλλουν υπολογίσιμα αντεπιχειρήματα.
Γιατί οι Μαδριλένιοι ξέρουν όχι μόνο να διασκεδάζουν αλλά και να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα γιορτής που συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα στο πέρασμά της. Το party vibe της Μαδρίτης μπορείς να το αισθανθείς στον αέρα, όχι μόνο όταν πέσει η νύχτα, όπως στην Αθήνα, αλλά κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας. Από το πρώτο διάλειμμα του γραφείου για την παγκόσμια πατέντα που ονομάζεται «δεύτερο πρωινό», γύρω στις 11 το πρωί, μέχρι τη βραδινή τους έξοδο, οι κάτοικοι της ισπανικής πρωτεύουσας κατακλύζουν τα μπαρ για να πιουν, να φάνε tapas και, κυρίως, να συζητήσουν και να διασκεδάσουν.
Νούμερο ένα παγίδα για τον επισκέπτη της πόλης είναι να δελεαστεί τόσο από tapas bars, café, εστιατόρια και club που να ξεχάσει να αναζητήσει το άλλο πρόσωπο της πόλης –αυτό της ιστορίας, της κουλτούρας, του sightseeing για το οποίο τόσο φημίζονται οι δυτικοευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Θυμίστε το στον εαυτό σας τη δεύτερη φορά που θα τον πιάσετε να «λιώνει» επί ώρες σε κάποιο συμπαθητικό μπαράκι• η Μαδρίτη αξίζει να την περπατήσετε.
Ιστορικό κέντρο, όμορφες γειτονιές, δρόμοι γεμάτοι μνήμες που ξεκινούν από τον 17ο αιώνα, καταπράσινα, ειδυλλιακά πάρκα, μνημεία προσώπων που σημάδεψαν ανεξίτηλα την πορεία της χώρας, ενδιαφέροντα μουσεία, εξαιρετικά δείγματα αρχιτεκτονικής πολλών διαφορετικών ρευμάτων, αλλά και σύγχρονη ανάπτυξη, ουρανοξύστες και εμπορικά κέντρα συνθέτουν το προφίλ μιας από τις λίγες μητροπόλεις του 21ου αιώνα που θυμούνται πως διαθέτουν πολιτισμική παράδοση, την οποία δεν θυσιάζουν ολοσχερώς στο βωμό της οικονομικής προόδου.
Η περιήγηση ξεκινά από την Puerta del Sol, ή Πύλη του Ήλιου, που αποτελεί το σημείο 0 της Μαδρίτης και ολόκληρης της χώρας. Πλαισιωμένη από μαγαζιά και café, η κεντρική πλατεία με το σχήμα του μισοφέγγαρου περιλαμβάνει αρκετά σημεία ενδιαφέροντος, μεταξύ των οποίων το μπρούτζινο άγαλμα του εμβλήματος της πόλης, της αρκούδας και της φραουλιάς, και το Casa de Correos, που χρονολογείται από το 1760, και έχει υπάρξει ταχυδρομείο, Υπουργείο Εσωτερικών, υπόγεια φυλακή κατά τη δικτατορία του Franco και, τελευταία, έδρα της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Η Calle Mayor που ξεκινά από εδώ οδηγεί απευθείας στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της πόλης. Με τα στενά δρομάκια του, τα ενδιαφέροντα αξιοθέατα, τα μεγαλειώδη κτίρια και τις όμορφες πλατείες, το ιστορικό κέντρο αποτελεί δικαιολογημένα ένα από τα πλέον αγαπημένα σημεία των επισκεπτών της πόλης. Η καρδιά του χτυπά στην Plaza Mayor, τη φημισμένη «κλειστή» πλατεία του, που χρονολογείται από το 1617, και έχει υπάρξει αγορά, υπαίθριο θέατρο, αρένα ταυρομαχιών και χώρος εκτελέσεων των θυμάτων της Ιεράς Εξέτασης. Σήμερα η πλατεία φιλοξενεί υπαίθρια café που προσφέρονται για ατελείωτες ώρες χαλάρωσης και θαυμασμού των υπέροχων κτιρίων που την πλαισιώνουν.
Άλλα σημεία ενδιαφέροντος στην περιοχή είναι η κλειστή αγορά του San Miguel που προμηθεύει Μαδριλένιους και επισκέπτες με τρόφιμα και είδη σπιτιού από το 19ο αιώνα μέχρι σήμερα, το Υπουργείο Εξωτερικών που στεγάζεται στο μπαρόκ Palacio de Santa Cruz του 17ου αιώνα, η βασιλική του San Miguel, εμπνευσμένη από το ιταλικό μπαρόκ ρεύμα και η ατμοσφαιρική Plaza de la Villa γύρω από την οποία θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε μερικά από τα παλαιότερα κτίρια, καθώς και το δημαρχείο της πόλης.
Καθώς θα περιπλανιέστε στα στενά δρομάκια της περιοχής, είναι μάλλον απίθανο να μην προσέξετε τους δεκάδες πλανόδιους καλλιτέχνες που δίνουν σε αυτό το σημείο της πόλης το ιδιαίτερο χρώμα του, με τις απίθανες ιδέες χάρη στις οποίες προσελκύουν το ενδιαφέρον των περαστικών. Κάποιος φτιάχνει πολύχρωμα τασάκια από αλουμινένια κουτάκια αναψυκτικών, άλλος παίζει κλασσική μουσική χαϊδεύοντας γυάλινα ποτήρια, άλλος παριστάνει τον Δον Κιχώτη με τη χάλκινη πανοπλία του. Και κάπου εκεί (ξανα)σκέφτεσαι ότι, αν η τι άλλο, αυτή η πόλη έχει κέφι.
Στο πιο μοντέρνο κομμάτι της περιοχής, την παράσταση κλέβουν η Plaza de España, με το γιγάντιο άγαλμα του Miguel de Cervantes που επιβλέπει από ψηλά τους έφιππους ήρωές του Δον Κιχώτη και Σάντσο Πάντσα, και η πολύβουη Gran Via, μια από τις κεντρικότερες αρτηρίες της πόλης, πάντα γεμάτη ζωή, πλαισιωμένη από μοναδικής αισθητικής κτίρια μπαρόκ, art nouveau και art deco που την κάνουν να μοιάζει με πασαρέλα αρχιτεκτονικής, αλλά και ουρανοξύστες, από τη διασταύρωση του San Luis και μετά, που της δίνουν το New York feeling της.
Όταν χορτάσουμε ιστορία και αρχιτεκτονική, κατευθυνόμαστε ανατολικά του ιστορικού κέντρου, προς την πλευρά της πόλης που οι ταξιδιωτικοί οδηγοί αναφέρουν ως «Μαδρίτη των Βουρβόνων». Γεμάτη ζωή και τέχνη, η περιοχή είναι γνωστή για τα τρία διασημότερα μουσεία της Μαδρίτης –αν όχι ολόκληρης της χώρας–, το Prado, το Thyssen-Bornemisza και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Reina Sofia, εκ των οποίων μάλλον κανένα δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Η Μάγια του Goya, η Guernica του Picasso, και αμέτρητα ακόμη έργα δημιουργών όπως οι Van Gogh, Rubens, El Greco, Caravaggio και Dali αποτελούν από μόνα τους λόγο επίσκεψης στην ισπανική πρωτεύουσα.
Η περιοχή οριοθετείται από την Puerta de Alcala, τη γρανιτένια πύλη της πόλης που είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή με το νυχτερινό φωτισμό της και το φημισμένο Paseo del Prado, τον πανέμορφο πεζόδρομο που ξεκινά από το ομώνυμο μουσείο στην Plaza de Canovas del Castillo για να καταλήξει σε μια από τις ομορφότερες πλατείες της πόλης, την Plaza de Cibeles. Δύο μοναδικής αισθητικής σιντριβάνια με περίτεχνα αγάλματα του Ποσειδώνα και της Κυβέλης κοσμούν τις δυο πλατείες αποτίνοντας φόρο τιμής στην ελληνική μυθολογία. Περπατώντας στο Paseo del Prado θα έχετε, επίσης, την ευκαιρία να θαυμάσετε τη La Bolsa, το ισπανικό χρηματιστήριο, το ξενοδοχείο Ritz και το βοτανικό κήπο.
Οι shopping addicts θα κατευθυνθούν βόρεια της Puerta de Alcala, στην Calle de Serrano, όπου βρίσκονται συγκεντρωμένα τα καλύτερα –και σαφώς ακριβότερα– καταστήματα της Μαδρίτης. Οι διασημότεροι σχεδιαστές της χώρας έχουν εδώ τα κεντρικά καταστήματά τους, ενώ ονόματα όπως Versace, Gucci και Chanel φιλοξενούνται στις μπουτίκ της κάθετης Calle de Jose Ortega y Gasset. Η περιοχή ονομάζεται Salamanca και προσφέρεται για ατελείωτες ώρες window –ή και κανονικού– shopping.
Υπολογίστε τουλάχιστον ένα απόγευμα για το πάρκο υπερπαραγωγή που ακούει στο όνομα Parque del Buen Retiro –ή απλά Retiro– ακριβώς πίσω από την Puerta de Alcala. Ιδιωτικός κήπος της βασιλικής οικογένειας από το 1632 έως τον 18ο αιώνα, οπότε και η είσοδος επετράπη στο «καταλλήλως ενδεδυμένο κοινό», το καταπράσινο Retiro σήμερα συγκεντρώνει καθημερινά αμέτρητους ντόπιους και τουρίστες, που έρχονται για να θαυμάσουν το μεγαλειώδες νεοκλασικό Palacio de Velazquez και το Palacio de Cristal, να κάνουν βαρκάδα στη λίμνη, να περπατήσουν, να εμπνευστούν ή απλώς να χαλαρώσουν.
Απομακρυνόμαστε από το κέντρο της πόλης και περνάμε το Rio Manzanares, το ποτάμι που τη διασχίζει, για να χαζέψουμε και να αγοράσουμε τα πάντα –από αντίκες και είδη σπιτιού μέχρι ρούχα και βιβλία– στην υπαίθρια αγορά του El Rastro, στην Calle Ribera de Curtidores, να τριγυρίσουμε στις ατμοσφαιρικές γειτονιές La Latina και Malasaña, με τα στενά δρομάκια και τα μικρά, παρεΐστικα μπαρ και να θαυμάσουμε το γιγάντιο άγαλμα του Κολόμβου στην ομώνυμη Plaza de Colon.
Κι όταν αρχίσει να σκοτεινιάζει, πιάνουμε θέση σε ένα από τα αμέτρητα μπαράκια της πόλης, για να απολαύσουμε σπιτικά tapas με κρασί ή μπύρα και να θυμηθούμε, παρέα με τους ντόπιους, τους λόγους για τους οποίους, τελικά, αγαπάμε μια πόλη που μπορεί με την πρώτη ματιά να μην είναι όμορφη, έχει όμως τόσα εκπληκτικά σημεία, τέτοια ιστορία αποτυπωμένη στους δρόμους της και τόση θετική ενέργεια, που είναι, τελικά, σαγηνευτική. Όπως ακριβώς και οι κάτοικοί της.
