Δεν είναι πολλές οι περιπτώσεις που κάποιος ταξιδιώτης μπορεί με την επίσκεψή του σε μια και μόνο χώρα να έλθει κοντά σε τόσες πολλές διαφορετικές κουλτούρες.
Φορτωμένο με το ”χρίσμα” της ιστορικότητας που όλα τα μεσογειακά κράτη κουβαλούν το Μαρόκο αποτελεί σήμερα ”ζωντανό μουσείο” της ιστορίας της ευρύτερης περιοχής- μιας ιστορίας στην περίπτωσή του γραμμένης κυρίως από τον αραβικό κόσμο και φιλοτεχνημένης (συχνότατα και με αίμα) από τους δυτικούς.
Δεν είναι τυχαίο ότι το πλήρες όνομα της χώρας είναι Αλ Μαγκρίμπ που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει ”Δυτικό Βασίλειο” ή απλώς η ”Δύση”.
Αποικία των Φοινίκων, φέουδο πολυτελείας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όταν πήρε το όνομα ”Μαυριτανία”, αλλά και εδαφικός πόθος για τους Βανδάλους, τους Βησιγότθους, τους Βυζαντινούς, τους Άραβες και αργότερα τους Ισπανούς, τους Γάλλους, τους Πορτογάλους και τους Αγγλους. Η φυσιογνωμία του Μαρόκο συνέλεξε στοιχεία από όλους αυτούς τους πολιτισμούς, κάτι που είναι ακόμη και σήμερα ανάγλυφο στις περισσότερες από τις μεγάλες πόλεις του και ευθύνεται για την ύπαρξη ενός πραγματικού μωσαϊκού ιστορίας.
Το μερικώς αναλλοίωτο του μαροκινού πολιτισμικού πυρήνα αποτελεί έργο των Βερβέρων, της ντόπιας φυλής που κατοικεί επί το πλείστον, όπως και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, δυτικά της οροσειράς του Άτλαντα.
Μπορεί να ακούγεται ”κλισέ”, αλλά το Μαρόκο είναι η χώρα των αντιθέσεων. Δίπλα- δίπλα με τον δυτικό κοσμοπολιτισμό της Καζαμπλάνκα, ο ταξιδιώτης θα συναντήσει τους γητευτές φιδιών στις πλατείες του τουριστικού Μαρακές, ενώ δίπλα στα μεσαιωνικά διοικητικά κτίρια θα εντυπωσιαστεί από τους μιναρέδες.
Τα πολύβουα παραθαλάσσια κέντρα με τις ημιεξωτικές παραλίες και τα δαιδαλώδη εμπορικά στενά της Φεζ συνυπάρχουν με τις ήσυχες, ”κρυφές” και πανέμορφες τοποθεσίες στην οροσειρά του Άτλαντα, που ενδείκνυται για όσους νιώθουν έτοιμοι για περπάτημα και… ανακαλύψεις, αλλά και με τις εικόνες των πλινθόκτιστων χωριών στις παρυφές της Σαχάρα.
Αν και οι κάτοικοι του Μαρόκο είναι εξαιρετικά φιλόξενοι, κάτι που ο επισκέπτης της χώρας θα έχει την ευκαιρία μνα διαπιστώσει σε κάθε επαφή μαζί τους, καλό θα ήταν να προσεχθούν οι νεαροί που αυτοσυστήνονται ως ”οδηγοί”, ενώ οι γυναίκες καλό θα ήταν να συνηθίσουν στο ότι θα συγκεντρώνουν πολύ περισσότερα βλέμματα από ό,τι συνήθως.
Το Μαρόκο έχει μάθει να ζει με μουσική. Το ετερόκλητο των ήχων που θα συνοδεύουν κάθε σας περιήγηση (από τα ιδιότυπα μοιρολόγια των βουνίσιων, έως τους πλανόδιους λαϊκούς οργανοπαίχτες στα εμπορικά κέντρα και το μουρμούρισμα του οδηγού της ερήμου), θα προκαλέσουν το εκπαιδευμένο αυτί που θα κληθεί να εντοπίσει περισσότερα από οκτώ διαφορετικά είδη μουσικής παράδοσης.
Η ζωή μπορεί σε γενικές γραμμές να χαρακτηριστεί ”φτηνή” και ο Έλληνας ταξιδιώτης, αν δεν ”την πατήσει” με τα περισσότερο τουριστικά μέρη (σκεφτείτε τα μαγαζιά στην Πλάκα…) μπορεί να περάσει με το ένα τρίτο των χρημάτων που θα χαλούσε σε διακοπές στην Ελλάδα.
Σε γενικές γραμμές το Μαρόκο ανήκει στην κατηγορία εκείνη των προορισμών όπου, λόγω των τελείως διαφορετικών συνθηκών διαβίωσης των ντόπιων, καλό θα ήταν να κάνει κανείς ”τουρισμό πολυτελείας”. Επί παραδείγματι, το νερό που όποιος ”δυτικός” δοκιμάσει να πιει το πιθανότερο είναι να καταλήξει με δυσεντερία.
Κάποια ”καλά” ξενοδοχεία θα σας γλιτώσουν από τέτοιες δυσάρεστες περιστάσεις με κόστος, πέρα βέβαια από τα αυξημένα έξοδα διαμονής, το αυθόρμητο, το περιπετειώδες και, τις περισσότερες φορές, το αυθεντικό του να ζει κανείς, δίπλα σε καθημερινούς ανθρώπους.
