Η υπεύθυνη αμφισβήτηση του "αποφασίζουμε και διατάζουμε"

Για το ΚΚΕ μπορεί κανείς να πει πάρα πολλά πράγματα, πολλά εκ των οποίων όχι θετικά. Αυτό που νομίζω ότι δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει όμως, είναι ότι το ΚΚΕ προσφέρει με την παρουσία του- αν και όχι πάντα με τις απόψεις του- στο εγχώριο πολιτικό σύστημα, αλλά και σε αυτό που ονομάζεται «κοινωνικοί αγώνες».

Η σταθερή και αμετάβλητη φωνή του καλώς ή κακώς αποτελεί μια σταθερά, ένα σημείο αναφοράς ακόμη και για αυτούς που δεν αυτοτοποθετούνται στον χώρο της ευρύτερης αριστεράς.   

Η στάση του ΚΚΕ, τόσο στον πρόσφατο εορτασμό του Πολυτεχνείου, όσο και στην επέτειο της Πρωτομαγιάς είχε κάτι από το ένδοξο παρελθόν του κινήματος. Με το «ένδοξο» δεν επιχειρώ να παραλληλίσω την αντίσταση στον κατακτητή το 1940 με την ανυπακοή στις απαγορεύσεις Χρυσοχοΐδη. Προκύπτει όμως ότι η οργάνωση και το συντεταγμένο σχέδιο είναι αποτελεσματικά όταν τα χρειάζεσαι, δηλαδή σε καιρούς κρίσης όπως ο τρέχον. Και αυτό θα πρέπει να είναι ένα μάθημα για ολόκληρη την αριστερά, ειδικά εκείνη που περιορίζεται σε χρήσιμες αλλά θεωρητικές αναζητήσεις σχετικά με το βέλτιστο περιεχόμενο  της μαρξιστικής δράσης έναντι της επέλασης του καπιταλισμού και λοιπά τέτοια.

Όχι, το ΚΚΕ δεν έχει το δικαίωμα να παραβαίνει τις απαγορεύσεις της διοίκησης. Ακόμη και αν επέδειξε υπεθυνότητα στις πρωτοβουλίες του, τηρώντας τα μέτρα υγειονομικής προστασίας, αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να επαφίεται στον κάθε έναν ή στην τύχη. Όμως το ΚΚΕ δεν πρέπει να κρίνεται με όρους συμβατικότητας, αφού και αυτός ακόμη ο επίσημος στόχος του είναι η σοσιαλιστική επανάσταση και η ανατροπή. Το ΚΚΕ εξέπεμψε το πολιτικό μήνυμα της «λελογισμένης» ανυπακοής προσπερνώντας την Κυβέρνηση και σεβόμενο την ουσία των απαγοητεύσεων- ένα μίγμα πολύ ενδιαφέρον· μια κοινωνική αυθάδεια με περιεχόμενο.

Αυτή η πρόταση ενσυνείδητης και ευσυνείδητης αμφισβήτησης είναι ένα χρήσιμο αντίβαρο στον φόβο και τον αυταρχισμό που μοιάζει σε πολλούς ο μόνος δρόμος για να βγούμε από αυτή την επικίνδυνη περιπέτεια. Δεν είναι.