Πράγματα που θα καταλάβεις αν ταξιδεύεις μόνος
Πράγματα που θα καταλάβουν όσοι ανήκουν σε αυτή την «τρελή» κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι απολαμβάνουν τα ταξίδια χωρίς παρέα.
Νιώθεις απελευθερωμένος
Είσαι μόνος, εσύ και ο κόσμος – για την ακρίβεια, εσύ και ο προορισμός που μπορείς να τον ανακαλύψεις με τον τρόπο που θέλεις εσύ.
Τα χόστελ είναι σαν δεύτερο σπίτι σου
Και μπορεί να ξεκίνησες χωρίς παρέα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα αποκτήσεις στην πορεία.
Έχεις κάνει την διαδικασία του packing τέχνη
Και μπορείς να χωρέσεις σε ένα backpack ό,τι χρειάζεσαι για πάνω από δέκα μέρες.
Οι περισσότεροι γνωστοί σου σε κοιτάζουν παράξενα όταν μαθαίνουν ότι ταξίδεψες/θα ταξιδέψεις μόνος
Με βλέμματα που λένε κάτι ανάμεσα σε «καημένο μου, δεν έχεις φίλους;» και «το ΄ξερα ότι έχεις τον ανθρωποδιώχτη».
Αλλά οι υπόλοιποι σε βλέπουν με άλλο μάτι
Υπάρχουν κι αυτοί που το βρίσκουν ενδιαφέρον, έστω κι αν δεν θα μπορούσαν οι ίδιοι να το κάνουν ποτέ.
Έχεις ξεπεράσει τον φόβο της ασφάλειας στα ταξίδια
Αν έχεις κάνει το πρώτο σου solo ταξίδι, ήδη έχεις απαλλαχτεί από τον φόβο ότι είναι επικίνδυνο για έναν ξένο να τριγυρνά μόνος τα βράδια σε άλλη πόλη/χώρα. Διατρέχεις όσο κίνδυνο διατρέχεις και στην δική σου πόλη όταν τριγυρνάς μόνος – εκτός αν τριγυρνάς με πινακίδα «είμαι τουρίστας με λεφτά, κλέψτε με».
Φλερτάρεις περισσότερο
Στο αεροπλάνο, στο χόστελ, στον δρόμο, οπουδήποτε. Και προσεγγίζεις άλλους χωρίς ενδοιασμό – άλλωστε ακόμα και πολύ στραβά να πάει το πράγμα, δεν υπάρχει περίπτωση να τον/την ξαναδείς στη ζωή σου.
Δοκιμάζεις ό,τι street food υπάρχει
Μόνος είναι βαρετό να στρώνεσαι σε εστιατόρια και να κάθεσαι με τις ώρες. Γι’ αυτό προτιμάς τις καντίνες και τα street food μέρη – και δεν κάνεις άσχημα, αφού κι αυτό είναι ένα πολύ ενδεικτικό κομμάτι της κουλτούρας του μέρους που επισκέπτεσαι.
Δεν έχεις τα προβλήματα και τους καυγάδες της συνεννόησης με την παρέα
Ο ένας θέλει ψώνια και ο άλλος μουσεία. Άλλος θέλει καφέ κι άλλος πείνασε. Άλλος θέλει να κοιμηθεί ως τις 12 κι άλλος νευριάζει επειδή νιώθει ότι χάνει όλη τη μέρα. Αυτά στο solo ταξίδι δεν υπάρχουν. Παίρνεις όλες τις αποφάσεις εσύ και προλαβαίνεις να δεις και να κάνεις ακριβώς αυτά που θέλεις, με τον ρυθμό που το θέλεις.
Έχεις κάνει αρκετούς φίλους στο εξωτερικό
Επειδή δεν είσαι με παρέα, μιλάς περισσότερο με άλλους και είναι πιθανότερο να πιάσεις κουβέντα, να κρατήσεις μια επαφή, να ανταλλάξεις Facebook με κάποιον σε ένα café και έτσι να έχεις έστω έναν «insider» να μάθεις τα μέρη των ντόπιων, να ξαναδείς όταν επιστρέψεις στον ίδιο προορισμό ή να περιμένεις να σε επισκεφθεί στην Ελλάδα.
Οι φίλοι σου εκνευρίζονται με τις φωτογραφίες που ανεβάζεις
Δεν έχεις μαζί σου κάποιον να μοιραστείς τα τοπία, τα μέρη, τις στιγμές. Κι αυτό μπορεί να μη σε πειράζει πολύ, αλλά νιώθεις την «υποχρέωση» (ή έστω τη γαργαλιστική ανάγκη) να… μεταδώσεις καρέ καρέ το ταξίδι σου στα social media. Κι ας φας και μερικά μπλοκ.
Έχεις πάντα ένα βιβλίο μαζί σου
Έστω έναν ταξιδιωτικό οδηγό. Αποδεικνύεται πολύτιμος όταν καθίσεις για έναν καφέ ή φαγητό και δε θέλεις απλώς να κοιτάς τους σερβιτόρους να πηγαινοέρχονται.
Δεν το μετανιώνεις ποτέ
Και θα το ξανάκανες – και θα το ξανακάνεις με οποιαδήποτε αφορμή. Το να ταξιδεύεις μόνος είναι κατά κάποιο τρόπο… εθιστικό. Όταν το μάθεις, το αποζητάς.
Είσαι μόνος, εσύ και ο κόσμος – για την ακρίβεια, εσύ και ο προορισμός που μπορείς να τον ανακαλύψεις με τον τρόπο που θέλεις εσύ.
Τα χόστελ είναι σαν δεύτερο σπίτι σου
Και μπορεί να ξεκίνησες χωρίς παρέα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα αποκτήσεις στην πορεία.
Έχεις κάνει την διαδικασία του packing τέχνη
Και μπορείς να χωρέσεις σε ένα backpack ό,τι χρειάζεσαι για πάνω από δέκα μέρες.
Οι περισσότεροι γνωστοί σου σε κοιτάζουν παράξενα όταν μαθαίνουν ότι ταξίδεψες/θα ταξιδέψεις μόνος
Με βλέμματα που λένε κάτι ανάμεσα σε «καημένο μου, δεν έχεις φίλους;» και «το ΄ξερα ότι έχεις τον ανθρωποδιώχτη».
Αλλά οι υπόλοιποι σε βλέπουν με άλλο μάτι
Υπάρχουν κι αυτοί που το βρίσκουν ενδιαφέρον, έστω κι αν δεν θα μπορούσαν οι ίδιοι να το κάνουν ποτέ.
Έχεις ξεπεράσει τον φόβο της ασφάλειας στα ταξίδια
Αν έχεις κάνει το πρώτο σου solo ταξίδι, ήδη έχεις απαλλαχτεί από τον φόβο ότι είναι επικίνδυνο για έναν ξένο να τριγυρνά μόνος τα βράδια σε άλλη πόλη/χώρα. Διατρέχεις όσο κίνδυνο διατρέχεις και στην δική σου πόλη όταν τριγυρνάς μόνος – εκτός αν τριγυρνάς με πινακίδα «είμαι τουρίστας με λεφτά, κλέψτε με».
Φλερτάρεις περισσότερο
Στο αεροπλάνο, στο χόστελ, στον δρόμο, οπουδήποτε. Και προσεγγίζεις άλλους χωρίς ενδοιασμό – άλλωστε ακόμα και πολύ στραβά να πάει το πράγμα, δεν υπάρχει περίπτωση να τον/την ξαναδείς στη ζωή σου.
Δοκιμάζεις ό,τι street food υπάρχει
Μόνος είναι βαρετό να στρώνεσαι σε εστιατόρια και να κάθεσαι με τις ώρες. Γι’ αυτό προτιμάς τις καντίνες και τα street food μέρη – και δεν κάνεις άσχημα, αφού κι αυτό είναι ένα πολύ ενδεικτικό κομμάτι της κουλτούρας του μέρους που επισκέπτεσαι.
Δεν έχεις τα προβλήματα και τους καυγάδες της συνεννόησης με την παρέα
Ο ένας θέλει ψώνια και ο άλλος μουσεία. Άλλος θέλει καφέ κι άλλος πείνασε. Άλλος θέλει να κοιμηθεί ως τις 12 κι άλλος νευριάζει επειδή νιώθει ότι χάνει όλη τη μέρα. Αυτά στο solo ταξίδι δεν υπάρχουν. Παίρνεις όλες τις αποφάσεις εσύ και προλαβαίνεις να δεις και να κάνεις ακριβώς αυτά που θέλεις, με τον ρυθμό που το θέλεις.
Έχεις κάνει αρκετούς φίλους στο εξωτερικό
Επειδή δεν είσαι με παρέα, μιλάς περισσότερο με άλλους και είναι πιθανότερο να πιάσεις κουβέντα, να κρατήσεις μια επαφή, να ανταλλάξεις Facebook με κάποιον σε ένα café και έτσι να έχεις έστω έναν «insider» να μάθεις τα μέρη των ντόπιων, να ξαναδείς όταν επιστρέψεις στον ίδιο προορισμό ή να περιμένεις να σε επισκεφθεί στην Ελλάδα.
Οι φίλοι σου εκνευρίζονται με τις φωτογραφίες που ανεβάζεις
Δεν έχεις μαζί σου κάποιον να μοιραστείς τα τοπία, τα μέρη, τις στιγμές. Κι αυτό μπορεί να μη σε πειράζει πολύ, αλλά νιώθεις την «υποχρέωση» (ή έστω τη γαργαλιστική ανάγκη) να… μεταδώσεις καρέ καρέ το ταξίδι σου στα social media. Κι ας φας και μερικά μπλοκ.
Έχεις πάντα ένα βιβλίο μαζί σου
Έστω έναν ταξιδιωτικό οδηγό. Αποδεικνύεται πολύτιμος όταν καθίσεις για έναν καφέ ή φαγητό και δε θέλεις απλώς να κοιτάς τους σερβιτόρους να πηγαινοέρχονται.
Δεν το μετανιώνεις ποτέ
Και θα το ξανάκανες – και θα το ξανακάνεις με οποιαδήποτε αφορμή. Το να ταξιδεύεις μόνος είναι κατά κάποιο τρόπο… εθιστικό. Όταν το μάθεις, το αποζητάς.
