Τι γίνεται με τα tips στο εξωτερικό;
Το ξέρατε ότι υπάρχουν χώρες που θεωρούν το φιλοδώρημα προσβολή; Και άλλες όπου δεν επιτρέπεται να το αφήσεις πάνω στο τραπέζι;
της Ηρώς Κουνάδη
Η σερβιτόρα μας μαζεύει το τραπέζι που καθόμασταν. Ο δρόμος μας προς την έξοδο του εστιατορίου διακόπτεται από τον σαματά που κάνουν τα περίπου πέντε δολάρια σε ψιλά που έχουμε αφήσει στο τραπέζι, καθώς σκορπίζονται στο πάτωμα. Με μίσος. Και κάπως έτσι, μαθαίνουμε –με τον δύσκολο τρόπο– πως το να αφήνεις για tip ψιλά πάνω στο τραπέζι, ακόμα και αν είναι περίπου πέντε δολάρια, στη Νέα Υόρκη θεωρείται προσβολή.
Για να μην βρεθείτε ποτέ στην άβολη αυτή θέση, ακολουθεί σύντομος αλλά περιεκτικός οδηγός του τι είθισται με τα tip σε δέκα χώρες του πλανήτη.
Στην Ιταλία: Παρ’ όλο που στους λογαριασμούς πολλών εστιατορίων περιλαμβάνεται ένα “service charge” (χρέωση υπηρεσιών) οι περισσότεροι Ιταλοί αφήνουν κάτι ανάμεσα σε 5-10%, αλλά όχι περισσότερα, στα εστιατόρια.
Στην Ισπανία: Σε γενικές γραμμές, ό,τι κάνουμε και στην Ελλάδα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, στρογγυλοποιήστε τον λογαριασμό 1-2 ευρώ προς τα πάνω. Στα πιο «καλά»/ακριβά εστιατόρια ένα 7-10% αν το σέρβις ήταν καλό είναι μια χαρά. Αν δε μείνατε ευχαριστημένοι από το σέρβις, δεν αφήνετε τίποτα.
Στη Μεγάλη Βρετανία: Κάποιες φορές, στους λογαριασμούς των εστιατορίων περιλαμβάνεται ένα “optional charge” (προαιρετική χρέωση) για το tip. Αυτή είναι ουσιαστικά μια κατευθυντήρια γραμμή –μπορείτε να δώσετε λιγότερα, ή περισσότερα, αναλόγως πόσο ευχαριστημένοι μείνατε από το σέρβις. Σε γενικές γραμμές, ένα 10% (15% στα ακριβότερα εστιατόρια) θεωρείται καλό.
Στη Γαλλία: Οι λέξεις service compris στο λογαριασμό σας σημαίνουν ότι το σέρβις συμπεριλαμβάνεται. Ωστόσο, στα κάζουαλ εστιατόρια οι περισσότεροι Γάλλοι στρογγυλοποιούν τον λογαριασμό κατά 2-3€, στα πιο «κυριλέ» αφήνουν γύρω στο 10%.
Στη Γερμανία: Από 5% έως 10%, σε μπαρ και εστιατόρια. Δεν τα αφήνουμε στο τραπέζι φεύγοντας, ζητάμε από τον σερβιτόρο ή τον μπάρμαν να τα προσθέσει στον λογαριασμό.
Στην Ιαπωνία: Δεν παίζουν tips. Παλιότερα θεωρούταν προσβολή (οι μεγαλύτεροι άνθρωποι εξακολουθούν να το βλέπουν έτσι), πλέον η παγκοσμιοποίηση και οι τουρίστες το έχουν κάπως απενοχοποιήσει –αλλά και πάλι, αν αφήσετε tip στο τραπέζι ο σερβιτόρος θα σας προλάβει στην έξοδο για να σας το επιστρέψει.
Στην Κίνα: Επίσης, δεν παίζουν tips. Για την ακρίβεια, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν επιτρέπονται κιόλας. Εξαίρεση στον κανόνα μπορεί να αποτελέσουν οι αχθοφόροι στα ακριβά ξενοδοχεία που φιλοξενούν κατά βάση ξένους τουρίστες. Στα εστιατόρια, πάντως, αν αφήσετε tip, θα σας το επιστρέψουν.
Στην Αυστραλία: Δεν συνηθίζεται. Αν, όμως, επιμένετε, μπορείτε να προσθέσετε το κλασικό 10% στον λογαριασμό σας σε ένα καλό εστιατόριο, εφόσον μείνατε ευχαριστημένοι από το σέρβις –δεν θα σας το αρνηθούν.
Στην Κροατία: Στις konobas, τις ταβέρνες δηλαδή, ένα 3-5% είναι μια χαρά. Σε πιο καλά/ ακριβά εστιατόρια, αφήνουμε ένα 10-15%.
Στη Ρωσία: Ένα 10% στα εστιατόρια είναι καλό tip. Το δίνετε απευθείας στον σερβιτόρο σας, στο χέρι ή στην τσέπη –ό,τι μένει πάνω στο τραπέζι, πάει κατευθείαν στην επιχείρηση.
Με πληροφορίες από Conde Nast Traveler
Η σερβιτόρα μας μαζεύει το τραπέζι που καθόμασταν. Ο δρόμος μας προς την έξοδο του εστιατορίου διακόπτεται από τον σαματά που κάνουν τα περίπου πέντε δολάρια σε ψιλά που έχουμε αφήσει στο τραπέζι, καθώς σκορπίζονται στο πάτωμα. Με μίσος. Και κάπως έτσι, μαθαίνουμε –με τον δύσκολο τρόπο– πως το να αφήνεις για tip ψιλά πάνω στο τραπέζι, ακόμα και αν είναι περίπου πέντε δολάρια, στη Νέα Υόρκη θεωρείται προσβολή.
Για να μην βρεθείτε ποτέ στην άβολη αυτή θέση, ακολουθεί σύντομος αλλά περιεκτικός οδηγός του τι είθισται με τα tip σε δέκα χώρες του πλανήτη.
Στην Ιταλία: Παρ’ όλο που στους λογαριασμούς πολλών εστιατορίων περιλαμβάνεται ένα “service charge” (χρέωση υπηρεσιών) οι περισσότεροι Ιταλοί αφήνουν κάτι ανάμεσα σε 5-10%, αλλά όχι περισσότερα, στα εστιατόρια.
Στην Ισπανία: Σε γενικές γραμμές, ό,τι κάνουμε και στην Ελλάδα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, στρογγυλοποιήστε τον λογαριασμό 1-2 ευρώ προς τα πάνω. Στα πιο «καλά»/ακριβά εστιατόρια ένα 7-10% αν το σέρβις ήταν καλό είναι μια χαρά. Αν δε μείνατε ευχαριστημένοι από το σέρβις, δεν αφήνετε τίποτα.
Στη Μεγάλη Βρετανία: Κάποιες φορές, στους λογαριασμούς των εστιατορίων περιλαμβάνεται ένα “optional charge” (προαιρετική χρέωση) για το tip. Αυτή είναι ουσιαστικά μια κατευθυντήρια γραμμή –μπορείτε να δώσετε λιγότερα, ή περισσότερα, αναλόγως πόσο ευχαριστημένοι μείνατε από το σέρβις. Σε γενικές γραμμές, ένα 10% (15% στα ακριβότερα εστιατόρια) θεωρείται καλό.
Στη Γαλλία: Οι λέξεις service compris στο λογαριασμό σας σημαίνουν ότι το σέρβις συμπεριλαμβάνεται. Ωστόσο, στα κάζουαλ εστιατόρια οι περισσότεροι Γάλλοι στρογγυλοποιούν τον λογαριασμό κατά 2-3€, στα πιο «κυριλέ» αφήνουν γύρω στο 10%.
Στη Γερμανία: Από 5% έως 10%, σε μπαρ και εστιατόρια. Δεν τα αφήνουμε στο τραπέζι φεύγοντας, ζητάμε από τον σερβιτόρο ή τον μπάρμαν να τα προσθέσει στον λογαριασμό.
Στην Ιαπωνία: Δεν παίζουν tips. Παλιότερα θεωρούταν προσβολή (οι μεγαλύτεροι άνθρωποι εξακολουθούν να το βλέπουν έτσι), πλέον η παγκοσμιοποίηση και οι τουρίστες το έχουν κάπως απενοχοποιήσει –αλλά και πάλι, αν αφήσετε tip στο τραπέζι ο σερβιτόρος θα σας προλάβει στην έξοδο για να σας το επιστρέψει.
Στην Κίνα: Επίσης, δεν παίζουν tips. Για την ακρίβεια, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν επιτρέπονται κιόλας. Εξαίρεση στον κανόνα μπορεί να αποτελέσουν οι αχθοφόροι στα ακριβά ξενοδοχεία που φιλοξενούν κατά βάση ξένους τουρίστες. Στα εστιατόρια, πάντως, αν αφήσετε tip, θα σας το επιστρέψουν.
Στην Αυστραλία: Δεν συνηθίζεται. Αν, όμως, επιμένετε, μπορείτε να προσθέσετε το κλασικό 10% στον λογαριασμό σας σε ένα καλό εστιατόριο, εφόσον μείνατε ευχαριστημένοι από το σέρβις –δεν θα σας το αρνηθούν.
Στην Κροατία: Στις konobas, τις ταβέρνες δηλαδή, ένα 3-5% είναι μια χαρά. Σε πιο καλά/ ακριβά εστιατόρια, αφήνουμε ένα 10-15%.
Στη Ρωσία: Ένα 10% στα εστιατόρια είναι καλό tip. Το δίνετε απευθείας στον σερβιτόρο σας, στο χέρι ή στην τσέπη –ό,τι μένει πάνω στο τραπέζι, πάει κατευθείαν στην επιχείρηση.
Με πληροφορίες από Conde Nast Traveler
