Λένα Πλάτωνος και Σαβίνα Γιαννάτου μαζί με Καρυωτάκη

Τα ενενήντα χρόνια από τον θάνατο του πεσιμιστή και λυρικού Έλληνα ποιητή Κώστα Καρυωτάκη, είναι η αφορμή για την παρουσίαση του οριακού έργου της Λένας Πλάτωνος, του κύκλου ''Καρυωτάκης 13 τραγούδια'', που θα ερμηνεύσει η Σαβίνα Γιαννάτου με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Στα ενδιάμεσα των τραγουδιών, θα διαβάσει ο συγγραφέας Γιώργος Κοροπούλης ποιήματα και πεζά του Κώστα Καρυωτάκη και θα διαβάσει ένα κείμενο του Ανδρέα Εμπειρίκου σχετικά με το άδοξο τέλος του Κ. Καρυωτάκη.

Για την απόφασή της να μελοποιήσει Κώστα Καρυωτάκη το 1979, η Λένα Πλάτωνος λέει:

«Η ιστορία μου με τον Κώστα Καρυωτάκη άρχισε στο Τρίτο Πρόγραμμα του Μάνου Χατζιδάκι, όταν μου έγινε πρόταση να τον μελοποιήσω για τις ανάγκες της εκπομπής για την ποίηση. Εγώ αρνήθηκα αρχικά, γιατί φοβήθηκα το τεράστιο καλλιτεχνικό του μέγεθος, και προσφέρθηκα να γράψω σκέτη μουσική που θα ταίριαζε στο ύφος του για να υποστηρίξω τις απαγγελίες. Ο Χατζιδάκις δέχτηκε. Τελικά, μια νύχτα, όπως είχα ανοιχτό στο πιάνο μου το βιβλίο με τα ποιήματα του Καρυωτάκη, το βλέμμα μου αγκιστρώθηκε σε ένα ποίημά του, το μελοποίησα αμέσως και έκλαψα. Ετσι, η εκπομπή “ντύθηκε” και με τα τραγούδια μου, που είχαν αμέσως μεγάλη απήχηση στο Τρίτο, αλλά ακόμα περισσότερη μέσα στην ψυχή μου, όπου και “άκουσα” τη φωνή της Σαβίνας να τα τραγουδάει. Άρεσαν επίσης πολύ και στον Χατζιδάκι κι έτσι έγιναν άλμπουμ στη Lyra του Αλέκου Πατσιφά.»

Οι ηχογραφήσεις ολοκληρώθηκαν το 1981 και ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1982.

Ο Κώστας Καρυωτάκης, ποιητής και πεζογράφος, ίσως η σημαντικότερη λογοτεχνική φωνή που ανέδειξε η γενιά του '20 και από τους πρώτους, που εισήγαγαν στοιχεία του

μοντερνισμού στην ελληνική ποίηση. Επηρέασε πολλούς από τους κατοπινούς ποιητές

(Σεφέρης, Ρίτσος, Βρεττάκος) και δημιούργησε φιλολογική μόδα, τον Καρυωτακισμό, που πλημμύρισε τη νεοελληνική ποίηση. Η ποίηση του Καρυωτάκη δεν έχει ίχνος φιλολογίας, αισθηματισμού και φιλαρέσκειας, που υπάρχει σε αφθονία στους παλιότερους ποιητές. Αποπνέει την αίσθηση του μάταιου, του χαμένου, η στάση του είναι αντιηρωική και αντιδανική. Γράφει ποιήματα για το άδοξο, το ασήμαντο, ακόμα και το γελοίο, ως διαμαρτυρία, που φθάνει στο σαρκασμό.