Ο ΜΑΤατζής της καρδιάς μας
Η ύπουλη γροθιά γροθιά του ΜΑΤατζή στην καθαρίστρια ταιριάζει γάντι στην εικόνα που έχει η ελληνική κοινή γνώμη για τα σώματα ασφαλείας.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το βιντεάκι με τον ΜΑΤατζή που γρονθοκοπεί πισώπλατα την μεσήλικη καθαρίστρια είναι μια πολύ καλή απάντηση σε όσους αναρωτιούνται γιατί η Ελληνική Αστυνομία δεν είναι συμπαθής στην κοινή γνώμη. Δεν είναι προφανώς το συγκεκριμένο γεγονός που μόνο του δημιουργεί εντυπώσεις αλλά είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της σχέσης που έχουν τα όργανα της τάξης στην ελλάδα με τους πολίτες.
Στο εξωτερικό η αστυνομία είναι αλλιώς. Δεν θα πω ότι είναι σώνει και καλά φιλικότερη και πιο κοντά στον πολίτη- που στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες συμβαίνει- αλλά τουλάχιστον δεν έχεις την αίσθηση ότι ο άλλος σου απευθύνει «τσαμπουκά», ότι είναι αγενής ή ότι γενικώς «σου τα έχει μαζεμένα».
Στην Ελλάδα η κακή σχέση των πολιτών με τν αστυνομία νομίζω ότι γιγαντώθηκε στον εμφύλιο και στα χρόνια που τον ακολούθησαν, όταν η αναφορά από κάποιον αστυνομικό ή χωροφύλακα για αριστεροφροσύνη μπορεί να κόστιζε σε κάποιον μια εξορία, ένα κηλιδωμένο μητρώο και μια σφραγίδα ατίμωσης για όλη την οικογένειά του. Η εξουσία την οποία αναγκάστηκε να δώσει το κράτος στον τοπικό του δερβέναγα έκανε σε μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού αρνητική φιγούρα τα όργανα της τάξης.
Κάθε τόσο εν τω μεταξύ σκάει και ένα περιστατικούλι ώστε να εικονοποιείται η λαϊκή πεποίθηση, όπως εκείνο με τον αλλοδαπό «νούμερο 1» και «Νούμερο 2» ή τον Κύπριο φοιτητή που βρήκε τον δάσκαλό του στη… ζαρντινιέρα και τον «ψυχολογικά ασταθή» που πυροβόλησε τον Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια.
Οι υπουργοί που παίρνουν το μέρος των δυνάμεων αποκατάστασης τάξης όλο και σπανίζουν. Τελευταίος που θυμάμαι ήταν ο Βύρων Πολύδωρας που είχε χαρακτηρίσει τους άνδρες των ΜΑΤ «αγαλματάκια ακούνητα και αμίλητα». Τα πράγματα έχουν σφίξει τώρα όμως και έτσι ο νέος υπουργός Βασίλης Κικίλιας διαμήνυσε ότι «δεν θα ανεχτεί τέτοια συμπεριφορά» και έθεσε σε διαθεσιμότητα τον πρωταγωνιστή του βίντεο. Με τις εκλογές ante portas υποψιάζομαι ότι θα δούμε αρκετές τέτοιες υπουργικές γενναιοδωρίες.
Από τότε που η εθνική πήρε το Euro το 2004, η Ελλάδα δεν είναι πλέον ο ζητιάνος έξω από την πόρτα των μεγάλων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων. Όχι πως γίναμε καλύτεροι παίκτες, αλλά να, βάρυνε λίγο η φανέλα και αναπτύξαμε και ένα φιλότιμο που μας εμποδίζει από τον εύκολο διασυρμό. Έτσι βλέπουμε ως λαός πλέον το Μουντιάλ πιο «σοβαρά» και λιγότερο ξένοιαστα.
Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν βλέπω σχεδόν ποτέ, αφού το αποτέλεσμα σπανίως με ενδιαφέρει και το θέαμα δεν αξίζει το χρόνο μου. Άρα, πολλή ιδέα από αθλητικά δεν έχω, άρα λίγα μπορώ να πω για την αμυντική λειτουργία τη Βραζιλίας, την πιθανή αφλογιστία της Αγγλίας και την εξαιρετική κατάσταση του Βελγίου. Η εμπειρία μου από τα Μουντιάλ ουσιαστικά συμπυκνώνεται στην «τηλεόραση στο μπαλκόνι» και στην χαζοποδοσφαιροκουβέντα με φίλους. Τόσο «εμπεριστατωμένα» και τόσο διασκεδαστικά, όπως κατά τη γνώμη μου αξίζει στα σπορ που δεν κάνεις ο ίδιος, αλλά απλώς παρακολουθείς.
Στο εξωτερικό η αστυνομία είναι αλλιώς. Δεν θα πω ότι είναι σώνει και καλά φιλικότερη και πιο κοντά στον πολίτη- που στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες συμβαίνει- αλλά τουλάχιστον δεν έχεις την αίσθηση ότι ο άλλος σου απευθύνει «τσαμπουκά», ότι είναι αγενής ή ότι γενικώς «σου τα έχει μαζεμένα».
Στην Ελλάδα η κακή σχέση των πολιτών με τν αστυνομία νομίζω ότι γιγαντώθηκε στον εμφύλιο και στα χρόνια που τον ακολούθησαν, όταν η αναφορά από κάποιον αστυνομικό ή χωροφύλακα για αριστεροφροσύνη μπορεί να κόστιζε σε κάποιον μια εξορία, ένα κηλιδωμένο μητρώο και μια σφραγίδα ατίμωσης για όλη την οικογένειά του. Η εξουσία την οποία αναγκάστηκε να δώσει το κράτος στον τοπικό του δερβέναγα έκανε σε μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού αρνητική φιγούρα τα όργανα της τάξης.
Κάθε τόσο εν τω μεταξύ σκάει και ένα περιστατικούλι ώστε να εικονοποιείται η λαϊκή πεποίθηση, όπως εκείνο με τον αλλοδαπό «νούμερο 1» και «Νούμερο 2» ή τον Κύπριο φοιτητή που βρήκε τον δάσκαλό του στη… ζαρντινιέρα και τον «ψυχολογικά ασταθή» που πυροβόλησε τον Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια.
Οι υπουργοί που παίρνουν το μέρος των δυνάμεων αποκατάστασης τάξης όλο και σπανίζουν. Τελευταίος που θυμάμαι ήταν ο Βύρων Πολύδωρας που είχε χαρακτηρίσει τους άνδρες των ΜΑΤ «αγαλματάκια ακούνητα και αμίλητα». Τα πράγματα έχουν σφίξει τώρα όμως και έτσι ο νέος υπουργός Βασίλης Κικίλιας διαμήνυσε ότι «δεν θα ανεχτεί τέτοια συμπεριφορά» και έθεσε σε διαθεσιμότητα τον πρωταγωνιστή του βίντεο. Με τις εκλογές ante portas υποψιάζομαι ότι θα δούμε αρκετές τέτοιες υπουργικές γενναιοδωρίες.
Από τότε που η εθνική πήρε το Euro το 2004, η Ελλάδα δεν είναι πλέον ο ζητιάνος έξω από την πόρτα των μεγάλων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων. Όχι πως γίναμε καλύτεροι παίκτες, αλλά να, βάρυνε λίγο η φανέλα και αναπτύξαμε και ένα φιλότιμο που μας εμποδίζει από τον εύκολο διασυρμό. Έτσι βλέπουμε ως λαός πλέον το Μουντιάλ πιο «σοβαρά» και λιγότερο ξένοιαστα.
Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν βλέπω σχεδόν ποτέ, αφού το αποτέλεσμα σπανίως με ενδιαφέρει και το θέαμα δεν αξίζει το χρόνο μου. Άρα, πολλή ιδέα από αθλητικά δεν έχω, άρα λίγα μπορώ να πω για την αμυντική λειτουργία τη Βραζιλίας, την πιθανή αφλογιστία της Αγγλίας και την εξαιρετική κατάσταση του Βελγίου. Η εμπειρία μου από τα Μουντιάλ ουσιαστικά συμπυκνώνεται στην «τηλεόραση στο μπαλκόνι» και στην χαζοποδοσφαιροκουβέντα με φίλους. Τόσο «εμπεριστατωμένα» και τόσο διασκεδαστικά, όπως κατά τη γνώμη μου αξίζει στα σπορ που δεν κάνεις ο ίδιος, αλλά απλώς παρακολουθείς.
