Αλλού τα κακαρίσματα, κ. Φώφη μου
Ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και των "λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων" αδίκως απασχόλησε τόσο την κοινή γνώμη. Ο νέος δικομματισμός έχει ακόμη πολλά ψωμιά.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Τηλεοράσεις και λοιπά Mέσα έκαναν μεγάλο θέμα- σίγουρα μεγαλύτερο από ό,τι είναι- την εκλογή αρχηγού στο νέο ΠΑΣΟΚ που ονομάστηκε φορέας της κεντροαριστεράς για να «φρεσκάρει» λίγο το brand του (και να μηδενίσει τα χρέη, λένε οι κακές γλώσσες).
Έχω την εντύπωση πως ελάχιστος κόσμος ενδιαφέρεται για την ηγεσία της κεντροαριστεράς και ότι πολλοί λίγοι πιτσιρικάδες γνωρίζουν καν ποια είναι η Φώφη και ποια διαφορά έχει από το ΠΑΣΟΚ η νέα συσσωμάτωση. Ιστορικά όσες φορές το κέντρο συγκεντρώθηκε σε τόσες μικρές ομάδες, η συμβίωση αποδείχθηκε βραχύβια.
Γενικότερα το κέντρο στην Ελλάδα είχε πάντα προβληματική πολιτική λειτουργία με μόνες εξαιρέσεις τις περιπτώσεις στις οποίες υπήρχε μια σημαντική προσωπικότητα στον ρόλο της ηγεσίας του, όπως ο Βενιζέλος, ο Ανδρέας αλλά και ο Γεώργιος Παπανδρέου. Η ίδια η συμπερίληψη του Ανδρέα στους ηγέτες του κέντρου είναι μάλιστα αμφισβητήσιμη, αφού το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση ως «αριστερά», αντίθετη σε ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, που ήταν- θυμίζω- το ίδιο συνδικάτο.
Ο λόγος της δυστοκίας του κέντρου έχει να κάνει με την απουσία συγκεκριμένης ταυτότητας. Το κέντρο στην Ελλάδα ετεροκαθορίζεται: Δεν είναι «δεξιά» και δεν είναι «αριστερά». Τότε όμως τι είναι; Το κέντρο στην Ελλάδα είναι κατά τη γνώμη μου οπορτουνιστικό. Εκμεταλλεύεται τη στιγμή της δυσαρέσκειας και προχωρά. Μετά, από την θέση της κυβέρνησης, είναι εύκολο να βρεθεί η συγκολλητική εκείνη ουσία που θα εμποδίσει τις διασπάσεις και που ίσως ενοποιήσει και με ορισμένα πολιτικά/ιδεολογικά χαρακτηριστικά τις διάφορες συνιστώσες.
Αυτό δεν βλέπω πως θα μπορούσε να συμβεί στην περίπτωση του νέου ΠΑΣΟΚ. Έχει πολύ ψωμί ο «νέος» δικομματισμός. Και ο λόγος των εισαγωγικών στο «νέος» έχει να κάνει με το ότι πρόκειται στην πραγματικότητα για μια μπαγιάτικη αντιπαράθεση, οι ρίζες της οποίας βρίσκονται στη δεκαετία του ’40, αν όχι στον Εθνικό Διχασμό του ’15.
Ο τρόπος της λυσσαλέας αντιπαράθεσης του Σύριζα με τη Νέα Δημοκρατία είναι σίγουρα αντιπαραγωγικός και έχει ήδη κοστίσει την αξιοπιστία των κυρίαρχων τις προηγούμενες δεκαετίες ενημερωτικών μέσων. Και γιατί να μην είναι τέτοιο το κλίμα; αναρωτιούνται τα επιτελεία των κομμάτων εξουσίας. Όσο η πόλωση παραμένει σε υψηλά επίπεδα, τόσο οι δύο παρατάξεις θα μπορούν να «ρουφούν» από το κέντρο της Φώφης, αφήνοντας του ιθύνοντες να πανηγυρίζουν για τη μεγάλη συμμετοχή στις εσωκομματικές αλλαγές.
Έχω την εντύπωση πως ελάχιστος κόσμος ενδιαφέρεται για την ηγεσία της κεντροαριστεράς και ότι πολλοί λίγοι πιτσιρικάδες γνωρίζουν καν ποια είναι η Φώφη και ποια διαφορά έχει από το ΠΑΣΟΚ η νέα συσσωμάτωση. Ιστορικά όσες φορές το κέντρο συγκεντρώθηκε σε τόσες μικρές ομάδες, η συμβίωση αποδείχθηκε βραχύβια.
Γενικότερα το κέντρο στην Ελλάδα είχε πάντα προβληματική πολιτική λειτουργία με μόνες εξαιρέσεις τις περιπτώσεις στις οποίες υπήρχε μια σημαντική προσωπικότητα στον ρόλο της ηγεσίας του, όπως ο Βενιζέλος, ο Ανδρέας αλλά και ο Γεώργιος Παπανδρέου. Η ίδια η συμπερίληψη του Ανδρέα στους ηγέτες του κέντρου είναι μάλιστα αμφισβητήσιμη, αφού το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση ως «αριστερά», αντίθετη σε ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, που ήταν- θυμίζω- το ίδιο συνδικάτο.
Ο λόγος της δυστοκίας του κέντρου έχει να κάνει με την απουσία συγκεκριμένης ταυτότητας. Το κέντρο στην Ελλάδα ετεροκαθορίζεται: Δεν είναι «δεξιά» και δεν είναι «αριστερά». Τότε όμως τι είναι; Το κέντρο στην Ελλάδα είναι κατά τη γνώμη μου οπορτουνιστικό. Εκμεταλλεύεται τη στιγμή της δυσαρέσκειας και προχωρά. Μετά, από την θέση της κυβέρνησης, είναι εύκολο να βρεθεί η συγκολλητική εκείνη ουσία που θα εμποδίσει τις διασπάσεις και που ίσως ενοποιήσει και με ορισμένα πολιτικά/ιδεολογικά χαρακτηριστικά τις διάφορες συνιστώσες.
Αυτό δεν βλέπω πως θα μπορούσε να συμβεί στην περίπτωση του νέου ΠΑΣΟΚ. Έχει πολύ ψωμί ο «νέος» δικομματισμός. Και ο λόγος των εισαγωγικών στο «νέος» έχει να κάνει με το ότι πρόκειται στην πραγματικότητα για μια μπαγιάτικη αντιπαράθεση, οι ρίζες της οποίας βρίσκονται στη δεκαετία του ’40, αν όχι στον Εθνικό Διχασμό του ’15.
Ο τρόπος της λυσσαλέας αντιπαράθεσης του Σύριζα με τη Νέα Δημοκρατία είναι σίγουρα αντιπαραγωγικός και έχει ήδη κοστίσει την αξιοπιστία των κυρίαρχων τις προηγούμενες δεκαετίες ενημερωτικών μέσων. Και γιατί να μην είναι τέτοιο το κλίμα; αναρωτιούνται τα επιτελεία των κομμάτων εξουσίας. Όσο η πόλωση παραμένει σε υψηλά επίπεδα, τόσο οι δύο παρατάξεις θα μπορούν να «ρουφούν» από το κέντρο της Φώφης, αφήνοντας του ιθύνοντες να πανηγυρίζουν για τη μεγάλη συμμετοχή στις εσωκομματικές αλλαγές.
