Η κατάληψη μύρισε... Πολυτεχνείο

Τις προηγούμενες ημέρες περίπου 30 άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως ανήκοντα στον αντιεξουσιαστικό χώρο κατέλαβαν το Πολυτεχνείο στρεφόμενοι κατά της εμπορευματοποίησης του εορτασμού, της εκμετάλλευσης της γιορτής και λοιπά τέτοια.

Η κατάληψη τελικά τερματίστηκε την Πέμπτη το μεσημέρι, μετά από παρέμβαση 300 αναρχικών, οι οποίοι έπεισαν τους αντιεξουσιαστές να ανοιχθούν οι πύλες του Πολυτεχνείου ώστε να προχωρήσει ο εορτασμός.    

Οι αντιεξουσιαστές/ καταληψίες, οι οποίοι μπήκαν στο Πολυτεχνείο είχαν μάλλον ασαφή αιτήματα. Ο λόγος έχει να κάνει με το τι ήθελαν να κάνουν. Κατά τη γνώμη μου ήθελαν να αμφισβητήσουν. Τι να αμφισβητήσουν; Αυτό που τους φαινόταν κακοφορμισμένο, «συμβιβασμένο» ή «συντηρητικό».  

Μα, είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Θα ρωτήσει κάποιος. Δεν νομίζω ότι είναι σωστή η ερώτηση. Πάντα οι πράξεις αμφισβήτησης φαίνονται στους περισσότερους «μη σοβαρά πράγματα» Είναι εύκολο να πει κανείς ότι η κίνηση ήταν ασόβαρη, κρίνοντας από την απουσία μαζικής συμμετοχής και από την τελική «αποτυχία» του εγχειρήματος.

Θεωρώ ότι αυτές οι παρεμβάσεις έχουν τη σημασία τους. Βάζουν στη δημόσια σφαίρα την οπτική σημερινών πολιτικών σχηματισμών και σημερινής αμφισβητησιακής σκέψης. Η παρέμβασή τους είχε και θετικό αποτέλεσμα για τον ίδιο τον εορτασμό του Πολυτεχνείου, που μετά από αρκετά χρόνια πολύς κόσμος τον είδε με άλλο μάτι- όπως κοιτάζεις κάτι που παραλίγο να σου το «κλέψουν», που παραλίγο να αλλάξει χέρια.

 Νομίζω ότι για αυτούς της Εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και της αναρχίας που πέτυχαν τελικά το άνοιγμα των πυλών του ιδρύματος η όλη διαδικασία ήταν «επαναδιεκδίκηση» της μνήμης και της πολιτικής κληρονομιάς της εξέγερσης του ΄73. Ένιωσαν ξανά κοντά στο νόημα του Πολυτεχνείου- όποιο και αν είναι για τον καθένα.

Δεν λέω ότι πρέπει ο καθένας, όπως οι 30, για να κάνει την αμφισβήτησή του- ή ό,τι άλλο επιθυμήσει- να κλείνει δημόσια μνημεία και να εμποδίζει άλλους ανθρώπους να τιμήσουν ελεύθερα τους νεκρούς του Πολυτεχνείου και τη μνήμη της ημέρας. Λέω ότι αφού συνέβη η παρέμβαση, είχε ως αποτέλεσμα να ζωντανέψει την επέτειο· να ενεργοποιήσει πολιτικά αντανακλαστικά και συλλογικές μνήμες της αριστεράς και του αναρχικού χώρου που ατόνησαν με τον καιρό και τους διαδοχικούς εορτασμούς.

Όχι, κατά την προσωπική μου γνώμη τα «σουβλάκια» και οι πάγκοι έξω από το Πολυτεχνείο- «η εμποροπανήγυρις» όπως αναφέρεται επικριτικά- δεν έβλαψαν ποτέ το νόημα του Πολυτεχνείου, ούτε την ικανότητά του να εμπνέει κοινωνικούς αγώνες και διεκδικήσεις.

 Ό,τι γίνεται μνήμη ανεξαρτητοποιείται και μετέχει στο σήμερα με πολλαπλά νοήματα ή και με κανένα. Ίσως ακόμη και με ένα διαφορετικό για τον καθένα. Αν αυτό το νόημα ταιριάζει σε όσα συμβαίνουν, θα έχει φωνή και θα ακούγεται μέσα μας, ακόμη και πάνω από τις φωνές των σουβλακοπωλητών. Αν δεν ταιριάζει, ό,τι και να κάνουν οι απανταχού… νοσταλγούντες, δεν θα ακούγεται ακόμη και στην απόλυτη ησυχία.