Μίας επίθεσης μπούρδες έπονται
Με αφορμή την επίθεση κατά Παπαδήμου διάφορες μπούρδες ακούγονται. Και όλες έχουν βάση την πολιτική αντιπαράθεση.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Από τη μύγα ξύγκι βγάζουν οι προπαγανδιστές των δύο κομμάτων εξουσίας. Εκεί που θα περίμενε κανείς η επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο να ενώσει, ευφάνταστες ρητορικές βάλθηκαν να εντοπίζουν ευθύνες και να στρέφουν το φως αλλού.
Οι εκ δεξιών σπεύδουν να θυμηθούν ότι «ο Σύριζα κάλυπτε φραστικά τους τρομοκράτες» και να θυμίσουν μια ασαφή συμπάθεια του άλλοτε 4% σε ακτιβιστικές κινηματικές δράσεις. Εν ολίγοις η μπαρούφα περί «ηθικής αυτουργίας». Επιδέξιοι αρθρογράφοι εντόπισαν αμηχανία εκ μέρους της κυβέρνησης στην καταδίκη της επίθεσης, ενώ οι δηλώσεις πολιτικών στελεχών επεσήμαιναν το έλλειμμα ασφάλειας για τους πολίτες.
Από την άλλη επιχειρήθηκε και επιχειρείται ένας επικίνδυνος και ασυλλόγιστος συμψηφισμός- όχι θεσμικά, όχι δηλαδή από τον Σύριζα, αλλά από κόσμο της αριστεράς στα social media. Επικαλούμενοι το εργατικό ατύχημα στον Ασπρόπυργο με τους τρεις τραυματίες, αρκετοί έσπευσαν να ψέξουν τα «καθεστωτικά» (βλέπε δεξιά) ΜΜΕ που δεν ανέδειξαν το γεγονός, ενώ έσπευσαν να στέρξουν πάνω από την περίπτωση Παπαδήμου.
Η Κυβέρνηση δεν ολιγώρησε στην καταδίκη της επίθεσης. Και δεν ολιγώρησε, πέρα από οτιδήποτε άλλο, για λόγους κοινής λογικής. Το κοινό στο οποίο απευθύνεται ως κόμμα εξουσίας πια, είναι το κοινό των (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) νοικοκυραίων. Για ποιον λόγο να δυσαρεστήσει αυτή την εκλογική «πελατεία»; Για ένα –είναι δεν είναι- 4% που πάλαι ποτέ ήταν οι πραγματικοί Συριζαίοι; Και ποιος ξέρει αν αυτοί δεν έχουν ήδη λακίσει προς πιο αριστερές προτάσεις ή- το πλέον πιθανό- δεν έχουν πιστέψει στις χάρες της εξουσίας και τους ιδεολογικούς συμβιβασμούς που καλείσαι να κάνεις για αυτήν;
Η κατηγορία της «ηθικής αυτουργίας» αυτοκαταρρίπτεται αν μιλήσουμε για τρομοκρατία. Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι αυτοί οι αποφασισμένοι να σκοτώσουν κόσμο τύποι ξεπετιούνται όταν κάποια στελέχη μιας παράταξης του κοινοβουλίου πουν σε άσχετη στιγμή ότι «είναι ιδεολόγοι», και εξαφανίζονται αν όλοι πουν «αυτά είναι απαράδεκτο να γίνονται». Όποιος το λέει αυτό δεν θα πρέπει να αποκαλεί «τρομοκράτες» τους ενόχους, αλλά «μαραμένες τουλίπες».
Αυτά τα ξεχειλώματα συμβαίνουν σχεδόν πάντα σε πολιτικές αντιπαραθέσεις. Όταν όμως οι οικονομικές και δημοσιονομικές πολιτικές είναι προκαθορισμένες, όπως στην περίπτωσή μας, ο διπολισμός αναζητά άλλα πεδία διαφοροποίησης. Αν και το αριστερά- δεξιά στην σύγχρονη πολιτική είναι λίγο σχηματικό (ποια αριστερά;), στην Ελλάδα εξακολουθεί ακόμη και λειτουργεί πολωτικά. Αποτέλεσμα είναι να χρησιμοποιούνται ένθεν και ένθεν επικίνδυνες και αντιαισθητικές οξύτητες. Ακόμη και σε πεδία που η ομοφωνία είναι αυτονόητη, όπως ο τραυματισμός των εργατών και η επίθεση κατά Παπαδήμου.
Οι εκ δεξιών σπεύδουν να θυμηθούν ότι «ο Σύριζα κάλυπτε φραστικά τους τρομοκράτες» και να θυμίσουν μια ασαφή συμπάθεια του άλλοτε 4% σε ακτιβιστικές κινηματικές δράσεις. Εν ολίγοις η μπαρούφα περί «ηθικής αυτουργίας». Επιδέξιοι αρθρογράφοι εντόπισαν αμηχανία εκ μέρους της κυβέρνησης στην καταδίκη της επίθεσης, ενώ οι δηλώσεις πολιτικών στελεχών επεσήμαιναν το έλλειμμα ασφάλειας για τους πολίτες.
Από την άλλη επιχειρήθηκε και επιχειρείται ένας επικίνδυνος και ασυλλόγιστος συμψηφισμός- όχι θεσμικά, όχι δηλαδή από τον Σύριζα, αλλά από κόσμο της αριστεράς στα social media. Επικαλούμενοι το εργατικό ατύχημα στον Ασπρόπυργο με τους τρεις τραυματίες, αρκετοί έσπευσαν να ψέξουν τα «καθεστωτικά» (βλέπε δεξιά) ΜΜΕ που δεν ανέδειξαν το γεγονός, ενώ έσπευσαν να στέρξουν πάνω από την περίπτωση Παπαδήμου.
Η Κυβέρνηση δεν ολιγώρησε στην καταδίκη της επίθεσης. Και δεν ολιγώρησε, πέρα από οτιδήποτε άλλο, για λόγους κοινής λογικής. Το κοινό στο οποίο απευθύνεται ως κόμμα εξουσίας πια, είναι το κοινό των (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) νοικοκυραίων. Για ποιον λόγο να δυσαρεστήσει αυτή την εκλογική «πελατεία»; Για ένα –είναι δεν είναι- 4% που πάλαι ποτέ ήταν οι πραγματικοί Συριζαίοι; Και ποιος ξέρει αν αυτοί δεν έχουν ήδη λακίσει προς πιο αριστερές προτάσεις ή- το πλέον πιθανό- δεν έχουν πιστέψει στις χάρες της εξουσίας και τους ιδεολογικούς συμβιβασμούς που καλείσαι να κάνεις για αυτήν;
Η κατηγορία της «ηθικής αυτουργίας» αυτοκαταρρίπτεται αν μιλήσουμε για τρομοκρατία. Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι αυτοί οι αποφασισμένοι να σκοτώσουν κόσμο τύποι ξεπετιούνται όταν κάποια στελέχη μιας παράταξης του κοινοβουλίου πουν σε άσχετη στιγμή ότι «είναι ιδεολόγοι», και εξαφανίζονται αν όλοι πουν «αυτά είναι απαράδεκτο να γίνονται». Όποιος το λέει αυτό δεν θα πρέπει να αποκαλεί «τρομοκράτες» τους ενόχους, αλλά «μαραμένες τουλίπες».
Αυτά τα ξεχειλώματα συμβαίνουν σχεδόν πάντα σε πολιτικές αντιπαραθέσεις. Όταν όμως οι οικονομικές και δημοσιονομικές πολιτικές είναι προκαθορισμένες, όπως στην περίπτωσή μας, ο διπολισμός αναζητά άλλα πεδία διαφοροποίησης. Αν και το αριστερά- δεξιά στην σύγχρονη πολιτική είναι λίγο σχηματικό (ποια αριστερά;), στην Ελλάδα εξακολουθεί ακόμη και λειτουργεί πολωτικά. Αποτέλεσμα είναι να χρησιμοποιούνται ένθεν και ένθεν επικίνδυνες και αντιαισθητικές οξύτητες. Ακόμη και σε πεδία που η ομοφωνία είναι αυτονόητη, όπως ο τραυματισμός των εργατών και η επίθεση κατά Παπαδήμου.
