ΔΟΛιοι εργαζόμενοι

Δεν ξέρω αν τα Νέα και το Βήμα θα εμφανιστούν ξανά στα περίπτερα, με τη μορφή που τα είχαμε συνηθίσει έως τώρα. Είναι πιθανόν οι εργαζόμενοι να επιχειρήσουν μια προσπάθεια, όπως είχε συμβεί και στην αντίστοιχη περίπτωση της Ελευθεροτυπίας. Το βέβαιο είναι ότι ο βίος του συγκεκριμένου εκδοτικού συγκροτήματος, με την οικεία του μορφή, τελείωσε.      

Τα «τέλη εποχής» δίνουν την ευκαιρία να αντιληφθούμε ως μέρος της ιστορίας σύγχρονα γεγονότα. Σπάνια αυτές οι διαπιστώσεις ανήκουν στους νεώτερους. Συζητούσα με έναν νεότερο συνάδελφο σχεδόν συγκλονισμένος που τόσο ιστορικοί τίτλοι όσο το Βήμα και τα Νέα παύουν να υπάρχουν εν μία νυκτί. «Λογικό είναι», μου είπε ατάραχος· «δεν βασίζονταν σε κάποιο βιώσιμο επιχειρηματικό μοντέλο».

Η τεχνοκρατική ματιά λέει ακριβώς αυτό: Ο έντυπος τύπος πεθαίνει εδώ και αρκετά χρόνια- πολλώ μάλλον ο ελληνικός έντυπος Τύπος, ο οποίος λειτουργούσε σε ένα υπερκορεσμένο περιβάλλον και με βασικό καύσιμο την κρατική διαφήμιση και τα δάνεια από τις τράπεζες. Μα, που θα πήγαινε αυτό το πράγμα με τα δάνεια; Τα υπερκέρδη του παρελθόντος φάνηκε να έκαναν φτερά, ίσως προς το εξωτερικό- και πάντως εκτός του ομίλου. Προφανώς τα πράγματα αλλάζουν και όποιος δεν προσαρμόζεται, εξαφανίζεται. Αυτό λέει η λογική.      

Ωστόσο, δεν μπορώ να το δω έτσι, ή τουλάχιστον μόνο έτσι.

Τα Νέα ήταν μια σταθερά που είχα στο μυαλό μου όσον αφορά το δημοσιογραφικό επάγγελμα στην Ελλάδα· ήταν συνώνυμο της σταθερότητας σε έναν κλάδο που κανείς δεν ήξερε αν το μέσο στο οποίο εργαζόταν θα τον πλήρωνε στο τέλος του μήνα ή αν θα έκλεινε τον επόμενο. «Ο Λαμπράκης τους έχει άρχοντες έλεγαν οι παλαιότεροι» και κρυφοζήλευαν που ο επικεφαλής του ΔΟΛ παλαιότερα φρόντιζε στις δημοσιογραφικές αποστολές οι απεσταλμένοι των Νέων να μένουν σε καλύτερα δωμάτια από τους υπόλοιπους, καλύπτοντας ο ίδιος το ποσό.

Τώρα τα ιστορικά μέσα ολοκληρώνουν τον κύκλο τους- ίσως αυτό να είναι το πιο φυσιολογικό και οι δικές μου αναμνήσεις να αρνούνται να συμφωνήσουν. Υπάρχει όμως και το θέμα του τρόπου που έκλεισαν αυτά τα «μαγαζιά». Οι χειρισμοί της εργοδοσίας παραπέμπουν σε αλητεία, πολύ μακρινή από την επιχειρηματική παράδοση των Λαμπράκηδων.

Ενώ τους οφείλονταν τρεισημισι μήνες σε μισθούς και τους είχε δοθεί η υπόσχεση ότι θα λάμβαναν τα χρωστούμενα και το δώρο, αιφνιδίως ανακοινώνεται αποχώρηση βασικού μετόχου, ο οποίος εξαφανίζεται στο εξωτερικό και ο όμιλος μπαίνει σε εκκαθάριση. Για να μην υποχρεωθεί η εργοδοσία να πληρώσει το δώρο, εξαφανίζεται αφήνοντας όλους τους εργαζόμενους χωρίς τίποτα, την εβδομάδα των Χριστουγέννων.

Αήθεια και πραγματικός ξεπεσμός για την κεφαλή ενός πάλαι ποτέ "αρχοντικού". Σημεία των καιρών...