Έλα στις αγκάλες της δημοκρατίας
Οι δηλώσεις Παρασκευόπουλου για την Χρυσή Αυγή λογικά έβαλαν σε σκέψεις τους λάτρεις της ησυχίας στην κοινοβουλευτική μας δημοκρατία.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Οι δηλώσεις Παρασκευόπουλου για την Χρυσή Αυγή και τη σημαία ανοίγουν ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Δεν θα μείνω στα περί της σημαίας. Θεωρώ ότι η όποια νομοθεσία για την προστασία των όσων συμβολίζει σχετίζεται με την εμπρόθετη φόρτιση διαφόρων συμβόλων του κράτους για λόγους πολιτικούς. Οι συμβολισμοί σε τέτοιο επίπεδο έχουν σκοπό να χτίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στην κρατική δομή και- κατά τη γνώμη μου- ελάχιστη σχέση έχουν με τα ουσιώδη καθημερινά.
Για την Χρυσή Αυγή ο κ. Παρασκευόπουλος είπε ότι θα πρέπει να ενθαρρυνθεί, εφόσον επιθυμεί να ενταχθεί στο κοινοβουλευτικό δημοκρατικό τόξο. Μπορεί ο πρώην υπουργός να το είπε για να δικαιολογήσει την πρόσφατη συνύπαρξη χρυσαυγιτών με τον Πάνο Καμμένο και βουλευτές του Σύριζα σε διάφορες νησίδες του Αιγαίου, αλλά η συλλογιστική του είναι ενδιαφέρουσα: Τι είναι αυτό που τρομάζει και απωθεί στην Χρυσή Αυγή; Οι προθέσεις της σε σχέση με τους δημοκρατικούς θεσμούς. Άρα δεν μας ενοχλεί αν γίνει βέβαιο ότι δεν σκοπεύει να απειλήσει τα θεμέλια της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας.
Σκέφτηκα αν θα έπρεπε ως κοινωνία να είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε μια «ακίνδυνη» Χρυσή Αυγή εντάσσοντας την φιλοδοξία των ηγετόρων της στο πολιτικό σκηνικό, και τη ρητορική της στο φάσμα της δημοκρατικότητας.
Πρέπει βέβαια να σκεφτούμε και το κατά πόσον οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες θα ήθελαν να θεωρηθούν του ιδίου φυράματος με όλες τις άλλες παρατάξεις, μια που ακριβώς αυτή η «αντισυστημικότητα» είναι η βάση των ποσοστών τους. Αλλά ας το θεωρήσουμε αυτό δεδομένο.
Ας δούμε λίγο τι περιλαμβάνει αυτό δίλημμα: Αν το «ναι» έχει πίσω του την πρακτικότητα και τη σύνθεση που θα εξομάλυνε τις εντάσεις στο κοινωνικό σώμα, το «όχι» έχει πίσω του την ανηθικότητα του ξεπλύματος όσων έχει κατά καιρούς κάνει και πει η Χρυσή Αυγή. Και είναι πολύ πρόσφατο αυτό το παρελθόν για να συμψηφιστεί με την «ανάγκη του κοινοβουλευτισμού για ηρεμία».
Όχι οι πολιτικές του μίσους, χώρια από το ότι είναι ανόητες, δεν καταφέρνουν συνήθως τον σκοπό τους. Η Χρυσή Αυγή δεν θα πρέπει να δαιμονοποιείται και δεν θα πρέπει να θεωρούμε ότι όλα τα στραβά στο εκλογικό σώμα θα εξαλειφθούν όταν εξαφανιστεί η Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή είναι το σύμπτωμα και το σημαντικό είναι να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τις αιτίες. Γιατί αλλιώς τη θέση του ενός ακροδεξιού που εντάσσεται στο σύστημα και παχαίνει στις μοκέτες, θα πάρει ένας άλλος «πεινασμένος» και ασυμβίβαστος.
Θυμηθείτε απλώς ότι πριν από δέκα χρόνια τον ρόλο του βασικού ακροδεξιού στην Ελλάδα τον έπαιζε ο Καρατζαφέρης.
Για την Χρυσή Αυγή ο κ. Παρασκευόπουλος είπε ότι θα πρέπει να ενθαρρυνθεί, εφόσον επιθυμεί να ενταχθεί στο κοινοβουλευτικό δημοκρατικό τόξο. Μπορεί ο πρώην υπουργός να το είπε για να δικαιολογήσει την πρόσφατη συνύπαρξη χρυσαυγιτών με τον Πάνο Καμμένο και βουλευτές του Σύριζα σε διάφορες νησίδες του Αιγαίου, αλλά η συλλογιστική του είναι ενδιαφέρουσα: Τι είναι αυτό που τρομάζει και απωθεί στην Χρυσή Αυγή; Οι προθέσεις της σε σχέση με τους δημοκρατικούς θεσμούς. Άρα δεν μας ενοχλεί αν γίνει βέβαιο ότι δεν σκοπεύει να απειλήσει τα θεμέλια της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας.
Σκέφτηκα αν θα έπρεπε ως κοινωνία να είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε μια «ακίνδυνη» Χρυσή Αυγή εντάσσοντας την φιλοδοξία των ηγετόρων της στο πολιτικό σκηνικό, και τη ρητορική της στο φάσμα της δημοκρατικότητας.
Πρέπει βέβαια να σκεφτούμε και το κατά πόσον οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες θα ήθελαν να θεωρηθούν του ιδίου φυράματος με όλες τις άλλες παρατάξεις, μια που ακριβώς αυτή η «αντισυστημικότητα» είναι η βάση των ποσοστών τους. Αλλά ας το θεωρήσουμε αυτό δεδομένο.
Ας δούμε λίγο τι περιλαμβάνει αυτό δίλημμα: Αν το «ναι» έχει πίσω του την πρακτικότητα και τη σύνθεση που θα εξομάλυνε τις εντάσεις στο κοινωνικό σώμα, το «όχι» έχει πίσω του την ανηθικότητα του ξεπλύματος όσων έχει κατά καιρούς κάνει και πει η Χρυσή Αυγή. Και είναι πολύ πρόσφατο αυτό το παρελθόν για να συμψηφιστεί με την «ανάγκη του κοινοβουλευτισμού για ηρεμία».
Όχι οι πολιτικές του μίσους, χώρια από το ότι είναι ανόητες, δεν καταφέρνουν συνήθως τον σκοπό τους. Η Χρυσή Αυγή δεν θα πρέπει να δαιμονοποιείται και δεν θα πρέπει να θεωρούμε ότι όλα τα στραβά στο εκλογικό σώμα θα εξαλειφθούν όταν εξαφανιστεί η Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή είναι το σύμπτωμα και το σημαντικό είναι να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τις αιτίες. Γιατί αλλιώς τη θέση του ενός ακροδεξιού που εντάσσεται στο σύστημα και παχαίνει στις μοκέτες, θα πάρει ένας άλλος «πεινασμένος» και ασυμβίβαστος.
Θυμηθείτε απλώς ότι πριν από δέκα χρόνια τον ρόλο του βασικού ακροδεξιού στην Ελλάδα τον έπαιζε ο Καρατζαφέρης.
