Ποιος είσαι εσύ για να στεναχωριέσαι για τον Τραμπ;

Με αφορμή το όλο τζέρτζελο από την εκλογή Τραμπ ομολογώ πως εκείνο που με σόκαρε περισσότερο το ότι έχουν περάσει 8 χρόνια από τότε που ο κόσμος πανηγύριζε για την εκλογή Ομπάμα!

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά έρχεται πρώτα στους καλόπιστους και τους αφελείς- ένα ηθικό δίδαγμα που κατά τη γνώμη μου βρίσκει εφαρμογή στην εκλογή των δύο τελευταίων αμερικανών προέδρων.

Λέγαμε τότε ότι η αισιοδοξία είναι αδικαιολόγητη για έναν και μόνο λόγο: Έχουν πολλά οικοδομηθεί πάνω στο πως λειτουργεί το σύστημα εξουσίας στις ΗΠΑ για να εξαρτάται από έναν άνθρωπο ή μια ομάδα η τυχόν αποδόμησή τους.

Όπως ο Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν ήταν το 2008 Μεσσίας, έτσι δεν είναι τώρα και διάολος. Σιγά μην αφηνόταν η τύχη όλων αυτών των επενδύσεων στο τι θα ψηφίσει ο κάθε αμερικανόβλαχος ή ο κάθε επαναστατημένος φοιτητής.

Όσο στερεότερα εδραιωμένη είναι η εξουσία τόσο πιο καναλιζαρισμένη είναι. Οι πρόεδροι των ΗΠΑ λίγα πράγματα κάνουν και συνήθως πίσω από αυτά βρίσκεται μια κίνηση κεφαλαίων που αντιστοιχεί σε συγκεκριμένα συμφέροντα. Ναι, θα έλεγα κάποιος, αλλά η «κίνηση κεφαλαίων» που αποφάσισε ο Μπους jr ήταν πόλεμοι στην Μέση Ανατολή και η «κίνηση κεφαλαίων» που αποφάσισε ο Ομπάμα ήταν το Obama care, ένα μίνιμουμ κοινωνικής ασφάλισης για όλους.

Προφανώς και υπάρχει διαφορά. Δεν νομίζω όμως ότι η διαφορά αυτή έχει να κάνει τόσο με τα πρόσωπα όσο με τις συγκυρίες. Πιθανότατα οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την ανάληψη στρατιωτικών επιχειρήσεων και άρα για την ανάθεση συμβολαίων πολεμικού υλικού, ενώ έδωσαν λαβή στις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες της δύσης να διασφαλίσουν τις επιθυμητές τιμές αγοράς μαύρου χρυσού. Παρομοίως ίσως το σύστημα με τις χρηματοοικονομικές- ασφαλιστικές εταιρίες να ήθελε μια ανακούφιση στον απόηχο της κρίσης της Lehman Brothers, και έτσι αυτό το πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων για το αμερικανικό ΕΣΥ να έδωσε ανάσα εκεί όπου χρειάζονταν.

Τέλος πάντων, οι εικασίες μπορεί να μην τελειώνουν ποτέ και η αλήθεια είναι ότι δεν γράφεται με αυτές η ιστορία.

Ούτε όμως και με την παντοδυναμία του ενός ή του άλλου προσώπου. Σε επίπεδο εξουσίας- ειδικά πλανητικής- υπάρχουν δομές που επηρεάζουν την πορεία των πραγμάτων, χωρίς ούτε αυτές να μπορούν να την προκαθορίσουν.

Τα πανηγύρια για τους Ομπάμα και οι οιμωγές για τους Τραμπ ικανοποιούν την ψευδαίσθησή μας ότι αλληλεπιδρούμε με τα όσα συμβαίνουν. Η χαρά της συμμετοχής- έστω και οιονεί- δεν είναι μικρό πράγμα…