Λάθος η επιλογή Φίλη, λάθος και η αποπομπή

Δεν ήμουν χαρούμενος με την επιλογή Φίλη για το υπουργείο Παιδείας και εξακολουθώ να πιστεύω ότι κάθε άλλο παρά ιδανική επιλογή ήταν. Οι τοποθετήσεις του πριν τον ορισμό του, μετά την επανεκλογή Τσίπρα ήταν οικτρά λαϊκίστικες, ενώ ο ίδιος δεν με είχε πείσει ότι είχε οποιοδήποτε όραμα για την παιδεία. Ήταν μια κακή επιλογή.

Όμως ο υπουργός Φίλης κινήθηκε ιδεολογικά και κομματικά. Υλοποίησε την προφανώς κεντρική πολιτική απόφαση για διαβούλευση στα περί της παιδείας και παρήγγειλε στην επιτροπή Λιάκου την γνωμοδότηση για τις αλλαγές. Όχι ότι υλοποιήθηκαν και πολλά πράγματα από τα όσα προτάθηκαν- αλίμονο!- αλλά το υπουργείο επέτρεψε να δημοσιοποιηθούν χωρίς να πάρει αποστάσεις και έτσι έδρεψε ασαφείς δάφνες «προοδευτικότητας» που μυρίζουν ευχάριστα στο εσωκομματικό και στο ευρύτερο αριστερό ακροατήριο.

Το θέμα με τα θρησκευτικά που από πίσω του έκρυβε την απαραίτητη απορθοδοξοποίηση της παιδείας και άνοιγαν τελικά τον δρόμο για την διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας, έγινε σύμβολο των αληθινών συριζαίων που είδαν ευκαιρία να χαμογελάσουν για μια «πραγματικά αριστερή πρωτοβουλία» της Κυβέρνησης που λοιδορείται ως «μνημονιακή».

Ο Πάνος ο Καμμένος όμως έδειξε στο πρωθυπουργικό περιβάλλον τον δρόμο του Θεού. Και το Μαξίμου τον ακολούθησε ασμένως, βέβαιο ότι οι νοικοκυραίοι χριστιανοί είναι περισσότεροι από τους παλαιούς συριζαίους του 2-3% και από αυτούς της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, οι οποίοι ίσως να «τσίμπαγαν» από καμιά αντιεκκλησιαστική τσαχπινιά.     

Είτε πιστωθούν σε αυτόν προσωπικά είτε όχι, οι κινήσεις Φίλη ήταν η ευκαιρία της Κυβέρνησης να απευθυνθεί μετά από καιρό σε ευρύτερο προοδευτικό κοινό- κάτι που μπορεί να κάνει με ελάχιστους πια τρόπους, μια και το δημοσιονομικό και η επιτροπεία δεν αφήνουν περιθώρια για αναδασμούς και δικαιοσύνες.

Από την άποψη αυτή η αποπομπή Φίλη αποτελεί πολιτικό γεγονός. Ο συμβολισμός της είναι σημαντικός και καθοριστικός για την περαιτέρω αποαριστεροποίηση της κυβέρνησης Σύριζα και τον ιδεολογικό αναπροσδιορισμό του.  Ο ορισμός του Ζουράρι δεν αντέχει σε ιδιαίτερη σκέψη. Είναι απλώς και μόνο προϊόν της δοκησίσοφης αισθητικής- ούτε καν πολιτικής- των ΑνΕλ