Εδώ ο ανασχηματισμός, εκεί ο ανασχηματισμός

Κατά κοινή ομολογία, εκείνος που εργαλειοποίησε τις κυβερνητικές αλλαγές ήταν ο Ανδρέας. Ο Ανδρέας χρησιμοποιούσε τη δυνατότητά του να διώχνει και να ορίζει υπουργούς και για επικοινωνιακούς λόγους. Ένιωθε ίσως άνετα να το κάνει, μια που τα στελέχη του δεν είχαν «βαρύ» όνομα και οι περισσότεροι χρωστούσαν την αναγνωρισιμότητά τους στον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Χωρίς βαρύ όνομα δεν είχαν ερείσματα στους ψηφοφόρους και, φυσικά, δεν θα τολμούσαν να «κουνηθούν» αρχηγού παρόντος.

Τόσο είχε ο μακαρίτης εξελίξει την πολιτική χρήση των ενδοκυβερνητικών αλλαγών, που εύρισκε και πιασιάρικες ονομασίες για να κάνουν γκελ στον κόσμο, επιχειρώντας να κρύψει ότι συνήθως είχαν από πίσω τους δυσλειτουργίες ή «αποκεφαλισμούς» ολιγορούντων ή διαφωνούντων.

Έτσι χρησιμοποιήθηκε ευρέως η λέξη «ανασχηματισμός», αλλά και η πιο ΠΑΣΟΚ-διανοουμενίστικη «αναδόμηση».        

Από τη δεκαετία του ’80 λοιπόν που οι ανασχηματισμοί έγιναν πολιτική μόδα και εργαλείο για ενδοκομματική πειθαρχία και επικοινωνιακή διαχείριση της κοινής γνώμης, φτιάχτηκε γύρω από αυτούς μια σειρά από κλισέ. Τα πιο συνηθισμένα αφορούν τον χειρισμό τους από την Κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. Έτσι, κάθε φορά που ετοιμάζεται κυβερνητικός ανασχηματισμός η αντιπολίτευση θα διαβεβαιώσει πως «το πρόβλημα δεν είναι στα πρόσωπα, αλλά στις πολιτικές που εφαρμόζει η Κυβέρνηση» και τα κυβερνητικά στελέχη θα μιλούν για «νέο ξεκίνημα» επισημαίνοντας ότι «έχουν και τα πρόσωπα τη σημασία τους».

Οι παρόντες θεσμοί δεν ξέφυγαν από την πεπατημένη, δίνοντας μία ακόμη απόδειξη ότι μπορεί να άλλαξαν οι παίκτες, αλλά το πολιτικό παιχνίδι παίζεται με τον ίδιο τρόπο. Αυτά για όσους είδαν στην έλευση Σύριζα την «πραγματική μεταπολίτευση» και το τέλος της πολιτικής σκηνής όπως την μάθαμε από το ’74 και δώθε.

Στις δηλώσεις Ιερώνυμου κατά τη συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά φάνηκε η… διαπλοκή συριζο-κράτους και εκκλησίας. Η διαπραγμάτευση είναι προφανής. Φαντάζομαι ότι ο διάλογος θα είχε κάπως έτσι:
-Ιερώνυμος: Λοιπόν, πρώτα πηγαίνεις εσύ στους δικούς σου στο συνέδριο και καμαρώνεις για το πόσο δεν καταλαβαίνεις τίποτα από εκκλησίες κλπ κλπ και μετά εγώ θα βγω και θα σου κάνω μια προσωπική επίθεση. Και οι δύο θα είμαστε μάγκες και άντε μετά να σε κουνήσει ο μικρός.  
-Φίλης: Ναι, αλλά τι θα πεις στην προσωπική επίθεση; Μην πεις ότι είμαι χοντρός, όπως λέγανε κάτι μπούφοι της Νέας Δημοκρατίας. Θα μας καταλάβουν ότι είναι στημένο…
-Ιερώνυμος: Όχι παιδί μου τι χοντρός; Αυτά είναι κατινιές. Θα πω κάτι πιο ψαγμένο. Ξέρω εγώ, μην ανησυχείς. Το «προβληματικός» πώς σου φαίνεται;
- …
- Δεν απαντάς;
- Δεν το πιστεύεις στα αλήθεια, έτσι;