Οι αθώοι της Marfin και η ευθύνη της πολιτείας
Οι δύο κατηγορούμενοι για τους εμπρησμούς που οδήγησαν στον θάνατο τριών ανθρώπων, αθωώθηκαν πανηγυρικά. Άραγε ξεμπέρδεψαν;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ο τρόπος που απονέμεται δικαιοσύνη σε κάθε δικαιική τάξη δίνει (και σωστά) αφορμές για συζητήσεις γύρω από την ποιότητα της δημοκρατίας και της ισονομίας στην τάξη αυτή.
Έβλεπα την είδηση για την αθώωση των δύο κατηγορούμενων για τον εμπρησμό στο βιβλιοπωλείο Ιανός και στη Marfin τον Μάιο του 2010, ο οποίος κατέληξε στον θάνατο τριών ατόμων, εκ των οποίων η μία έγκυος. Ακόμη και ο Εισαγγελέας εισηγήθηκε την αθώωσή τους, καθώς δεν προέκυψαν επιβαρυντικά στοιχεία. Ο ένας από τους δύο κατηγορούμενους μάλιστα- αυτός που κατηγορούνταν για τον Ιανό-, δεν ήταν καν στην πορεία εκείνη την ημέρα, αλλά δούλευε στη Βόρεια Αττική!
Προφανώς οι νομικές διαδικασίες υπάρχουν για να διασφαλίζεται η έννομη τάξη. Η πολιτεία έχει καθήκον να διώξει όποιον θεωρεί ότι, βάσει σημαντικών ενδείξεων, είναι πιθανόν να εμπλέκεται στην υπόθεση. Αναρωτιέμαι αν έπρεπε να οδηγηθεί ενώπιον ακροαματικής διαδικασίας μια υπόθεση στην οποία ο ένα από τους δύο κατηγορούμενους δεν ήταν καν στο κέντρο της Αθήνας. Πόσο δύσκολο ήταν να διαπιστωθεί αυτό;
Η υπεράσπιση φώναζε μάλιστα ότι η παραπομπή των δύο 34χρονων έγινε με βάση μια ανώνυμη επιστολή που έφτασε στις αρχές και τους ενοχοποιούσε. Δεν γνωρίζω αν από τη διαδικασία που μόλις τελείωσε επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη και η σπουδαιολόγηση ενός τέτοιου στοιχείου ή όχι- ελπίζω πως όχι.
Με αφορμή αυτές τις σκέψεις αναρωτιέμαι για τον τρόπο και τα κίνητρα με τα οποία ενδεχομένως αποφασίζεται η λήξη της αστυνομικής έρευνας και η παραπομπή μιας υπόθεσης ενώπιον των δικαστηρίων.
Δεν θέτω το θέμα για να καταλήξω σε κάποια συνομωσιολογική διαπίστωση που σκοπό έχει να δείξει την σκληρότητα των διωκτικών αρχών. Με άλλα λόγια δεν έχω καταλήξει σε ένα σενάριο όπως αυτό που άκουσα στο ραδιόφωνο, σύμφωνα με το οποίο οι αρχές έστησαν τους εμπρησμούς για να τρομάξει ο κόσμος και να σταματήσει η συμμετοχή στα συλλαλητήρια που εκείνη την εποχή ήταν στην ημερησία διάταξη λόγω των πρώτων μνημονιακών πρωτοβουλιών.
Είναι ίσως χρήσιμο να έχουμε και τέτοιες υποψίες στο μυαλό μας όταν προσεγγίζουμε την επικαιρότητα, αλλά θεωρώ ότι είναι επικίνδυνο για την ευθυκρισία μας να αφοσιωθούμε εξ ολοκλήρου σε αυτές, στηριζόμενοι αποκλειστικά σε «λογικές εικασίες».
Ωστόσο, στην όλη υπόθεση της δίκης των δύο ατόμων που αθωώθηκαν υπάρχει μια ενοχή της πολιτείας και αυτή έχει να κάνει με την ευκολία που παραπέμπονται σε δίκη άνθρωποι για υποθέσεις- «καυτή πατάτα». Για το πόσο ίσως αβασάνιστα εμπλέκονται σε περιπέτειες από τις οποίες ίσως να μην βγουν ποτέ εντελώς.
Έβλεπα την είδηση για την αθώωση των δύο κατηγορούμενων για τον εμπρησμό στο βιβλιοπωλείο Ιανός και στη Marfin τον Μάιο του 2010, ο οποίος κατέληξε στον θάνατο τριών ατόμων, εκ των οποίων η μία έγκυος. Ακόμη και ο Εισαγγελέας εισηγήθηκε την αθώωσή τους, καθώς δεν προέκυψαν επιβαρυντικά στοιχεία. Ο ένας από τους δύο κατηγορούμενους μάλιστα- αυτός που κατηγορούνταν για τον Ιανό-, δεν ήταν καν στην πορεία εκείνη την ημέρα, αλλά δούλευε στη Βόρεια Αττική!
Προφανώς οι νομικές διαδικασίες υπάρχουν για να διασφαλίζεται η έννομη τάξη. Η πολιτεία έχει καθήκον να διώξει όποιον θεωρεί ότι, βάσει σημαντικών ενδείξεων, είναι πιθανόν να εμπλέκεται στην υπόθεση. Αναρωτιέμαι αν έπρεπε να οδηγηθεί ενώπιον ακροαματικής διαδικασίας μια υπόθεση στην οποία ο ένα από τους δύο κατηγορούμενους δεν ήταν καν στο κέντρο της Αθήνας. Πόσο δύσκολο ήταν να διαπιστωθεί αυτό;
Η υπεράσπιση φώναζε μάλιστα ότι η παραπομπή των δύο 34χρονων έγινε με βάση μια ανώνυμη επιστολή που έφτασε στις αρχές και τους ενοχοποιούσε. Δεν γνωρίζω αν από τη διαδικασία που μόλις τελείωσε επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη και η σπουδαιολόγηση ενός τέτοιου στοιχείου ή όχι- ελπίζω πως όχι.
Με αφορμή αυτές τις σκέψεις αναρωτιέμαι για τον τρόπο και τα κίνητρα με τα οποία ενδεχομένως αποφασίζεται η λήξη της αστυνομικής έρευνας και η παραπομπή μιας υπόθεσης ενώπιον των δικαστηρίων.
Δεν θέτω το θέμα για να καταλήξω σε κάποια συνομωσιολογική διαπίστωση που σκοπό έχει να δείξει την σκληρότητα των διωκτικών αρχών. Με άλλα λόγια δεν έχω καταλήξει σε ένα σενάριο όπως αυτό που άκουσα στο ραδιόφωνο, σύμφωνα με το οποίο οι αρχές έστησαν τους εμπρησμούς για να τρομάξει ο κόσμος και να σταματήσει η συμμετοχή στα συλλαλητήρια που εκείνη την εποχή ήταν στην ημερησία διάταξη λόγω των πρώτων μνημονιακών πρωτοβουλιών.
Είναι ίσως χρήσιμο να έχουμε και τέτοιες υποψίες στο μυαλό μας όταν προσεγγίζουμε την επικαιρότητα, αλλά θεωρώ ότι είναι επικίνδυνο για την ευθυκρισία μας να αφοσιωθούμε εξ ολοκλήρου σε αυτές, στηριζόμενοι αποκλειστικά σε «λογικές εικασίες».
Ωστόσο, στην όλη υπόθεση της δίκης των δύο ατόμων που αθωώθηκαν υπάρχει μια ενοχή της πολιτείας και αυτή έχει να κάνει με την ευκολία που παραπέμπονται σε δίκη άνθρωποι για υποθέσεις- «καυτή πατάτα». Για το πόσο ίσως αβασάνιστα εμπλέκονται σε περιπέτειες από τις οποίες ίσως να μην βγουν ποτέ εντελώς.
