Τα Ωραιόκαστρα δεν θέλουν φωνές
Πριν λυσάξουμε για τους γονείς που αρνούνται να πάνε προσφυγόπουλα στα δημοτικά σχολεια των παιδιών τους ίσως μας είναι πιο χρήσιμο να καταλάβουμε πως σκέπτονται.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Αρνούνται, διαβάζω, οι γονείς σε κάποια δημοτικά σχολεία στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης να δεχθούν (sic) προσφυγόπουλα που έχουν ξεμείνει στην Ελλάδα εντός της σχολικής τάξης. Το ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και κηδεμόνων απειλεί μάλιστα με κατάληψη σε περίπτωση που το θέμα προχωρήσει.
Είναι σχετικά εύκολο «να μας σηκωθεί η τρίχα» με την έλλειψη αλληλεγγύης που δείχνουν οι γονείς των συγκεκριμένων δημοτικών σχολείων. Ωστόσο, θα έλεγα ότι πριν δαιμονοποιήσουμε τις όποιες συμπεριφορές είναι χρήσιμο να προσπαθήσουμε να τις κατανοήσουμε.
Κατ΄ αρχάς στη Βόρεια Ελλάδα το πρόβλημα με την συγκέντρωση προσφύγων ήταν πολύ σοβαρότερο από ό,τι σε άλλες περιοχές. Κατά δεύτερον, πρόκειται για περιοχές που δεν έχουν μητροπολιτική κουλτούρα. Έπειτα στα λόγια τα πράγματα είναι πιο απλά. Δεν είναι εύκολο να είναι το δικό σου παιδί σε μια τάξη με 50% προσφυγόπουλα. Δεν είναι εύκολο να βλέπεις ότι οι ρυθμοί των διδασκόντων είναι αναγκαστικά πιο χαλαροί γιατί δεν έχουν όλα τα παιδιά τις ίδιες γλωσσικές δυνατότητες. Εδώ ακροαριστερούς φίλους έχω που προσπαθούν να μην είναι το παιδί τους σε τάξη με πολλά προσφυγόπουλα…
Διάβαζα μια ανακοίνωση της κίνησης Απελάστε τον Ρατσισμό, σύμφωνα με την οποία οι ανακοινώσεις των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του 2ου και 5ου Δημοτικού Ωραιοκάστρου «κινούνται σε επικίνδυνη ρατσιστική κατεύθυνση», ενώ «οι ίδιοι άνθρωποι της περιοχής του Ωραιοκάστρου, οι οποίοι στην πλειονότητά τους είναι παιδιά και εγγόνια προσφύγων, δεν πρέπει να επιτρέψουν να εμφανιστούν επιτροπές που θα οδηγήσουν «σε νέους Άγιους Παντελεήμονες και νέους αδικοχαμένους Παύλους Φύσσες».
Οι οργανώσεις που υπηρετούν ένα υψηλό ιδανικό- στη συγκεκριμένη περίπτωση τον αντιρατσισμό- έχουν εντός της κοινωνίας δύο λειτουργίες. Η μία είναι να ακούγεται δυνατή η φωνή της υπεράσπισης αυτού του ιδανικού, ελπίζοντας ότι έτσι θα δημιουργηθεί μια κοινή βούληση υπέρ της προώθησής του και άρα αυτό το ιδανικό θα είναι πιο δύσκολο να θιγεί. Η δεύτερη όμως, και νομίζω σημαντικότερη, είναι να προάγουν πραγματικά εντός της κοινωνίας το ιδανικό αυτό. Και αυτό δεν συμβαίνει με τέτοιου τύπου ανακοινώσεις.
Οι δηλώσεις αυτές, είτε προέρχονται από φορείς, είτε από οργανώσεις, είτε από άτομα λειτουργούν καλά στο να διατυμπανίσουν τι είναι αυτός που τις κάνει, αλλά ποτέ δεν αλλάζουν την γνώμη εκείνου κατά του οποίου απευθύνονται. Αντίθετα, τον δένουν περισσότερο με την άλλη πλευρά μια που θεωρεί ότι οι «αντιρατσιστές» αδυνατούν να τον καταλάβουν. Το σημαντικό όμως δεν είναι να «μετράμε» πόσους ομοϊδεάτες έχουμε τριγύρω μας, ούτε να τους δίνουμε την ευκαιρία να μας μετρούν αυτοί. Για αυτό και δεν χρειάζονται φωνές και αφορισμοί, αλλά κατανόηση της θέσης του άλλου. Έστω και αν είμαστε σίγουροι ότι εμείς στη θέση του θα λειτουργούσαμε διαφορετικά.
Είναι σχετικά εύκολο «να μας σηκωθεί η τρίχα» με την έλλειψη αλληλεγγύης που δείχνουν οι γονείς των συγκεκριμένων δημοτικών σχολείων. Ωστόσο, θα έλεγα ότι πριν δαιμονοποιήσουμε τις όποιες συμπεριφορές είναι χρήσιμο να προσπαθήσουμε να τις κατανοήσουμε.
Κατ΄ αρχάς στη Βόρεια Ελλάδα το πρόβλημα με την συγκέντρωση προσφύγων ήταν πολύ σοβαρότερο από ό,τι σε άλλες περιοχές. Κατά δεύτερον, πρόκειται για περιοχές που δεν έχουν μητροπολιτική κουλτούρα. Έπειτα στα λόγια τα πράγματα είναι πιο απλά. Δεν είναι εύκολο να είναι το δικό σου παιδί σε μια τάξη με 50% προσφυγόπουλα. Δεν είναι εύκολο να βλέπεις ότι οι ρυθμοί των διδασκόντων είναι αναγκαστικά πιο χαλαροί γιατί δεν έχουν όλα τα παιδιά τις ίδιες γλωσσικές δυνατότητες. Εδώ ακροαριστερούς φίλους έχω που προσπαθούν να μην είναι το παιδί τους σε τάξη με πολλά προσφυγόπουλα…
Διάβαζα μια ανακοίνωση της κίνησης Απελάστε τον Ρατσισμό, σύμφωνα με την οποία οι ανακοινώσεις των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του 2ου και 5ου Δημοτικού Ωραιοκάστρου «κινούνται σε επικίνδυνη ρατσιστική κατεύθυνση», ενώ «οι ίδιοι άνθρωποι της περιοχής του Ωραιοκάστρου, οι οποίοι στην πλειονότητά τους είναι παιδιά και εγγόνια προσφύγων, δεν πρέπει να επιτρέψουν να εμφανιστούν επιτροπές που θα οδηγήσουν «σε νέους Άγιους Παντελεήμονες και νέους αδικοχαμένους Παύλους Φύσσες».
Οι οργανώσεις που υπηρετούν ένα υψηλό ιδανικό- στη συγκεκριμένη περίπτωση τον αντιρατσισμό- έχουν εντός της κοινωνίας δύο λειτουργίες. Η μία είναι να ακούγεται δυνατή η φωνή της υπεράσπισης αυτού του ιδανικού, ελπίζοντας ότι έτσι θα δημιουργηθεί μια κοινή βούληση υπέρ της προώθησής του και άρα αυτό το ιδανικό θα είναι πιο δύσκολο να θιγεί. Η δεύτερη όμως, και νομίζω σημαντικότερη, είναι να προάγουν πραγματικά εντός της κοινωνίας το ιδανικό αυτό. Και αυτό δεν συμβαίνει με τέτοιου τύπου ανακοινώσεις.
Οι δηλώσεις αυτές, είτε προέρχονται από φορείς, είτε από οργανώσεις, είτε από άτομα λειτουργούν καλά στο να διατυμπανίσουν τι είναι αυτός που τις κάνει, αλλά ποτέ δεν αλλάζουν την γνώμη εκείνου κατά του οποίου απευθύνονται. Αντίθετα, τον δένουν περισσότερο με την άλλη πλευρά μια που θεωρεί ότι οι «αντιρατσιστές» αδυνατούν να τον καταλάβουν. Το σημαντικό όμως δεν είναι να «μετράμε» πόσους ομοϊδεάτες έχουμε τριγύρω μας, ούτε να τους δίνουμε την ευκαιρία να μας μετρούν αυτοί. Για αυτό και δεν χρειάζονται φωνές και αφορισμοί, αλλά κατανόηση της θέσης του άλλου. Έστω και αν είμαστε σίγουροι ότι εμείς στη θέση του θα λειτουργούσαμε διαφορετικά.
