Ο θάνατός σου, η ζωή σου

"Καλό ψόφο να' χουμε" εύχεται συχνά πυκνά ο Αργύρης Μπακιρτζής στις συναυλίες του. Παρά το μακάβριό της, είναι μια σοφή ευχή.   

Ο θάνατος δεν είναι ευχάριστο θέμα και σπανίως ο κόσμος αρέσκεται να μιλάει για αυτόν. Το σημείο που αξίζει όμως να γίνεται εκτενής κουβέντα περί θανάτου είναι εκεί όπου το θέμα του θανάτου δίνει πληροφορίες για τον βαθμό προοδευτικότητας μιας κοινωνίας.

Η αυτοκτονία, υποβοηθούμενη ή όχι, είναι μια από τις εναλλακτικές που μια κοινωνία οφείλει να δώσει στα μέλη της, καθώς μέσω αυτής της επιλογής τους παρέχει το δικαίωμα να κρίνουν μόνοι τους ποιος είναι αξιοπρεπής τρόπος να τελειώσουν τη ζωή τους και ποιος όχι. Η επιλογή του τρόπου θανάτου θα πρέπει κανονικά να καλύπτεται από το Σύνταγμα, μια που προφανώς «ο θάνατος είναι μέρος της ζωής». Όπως ο καθένας έχει την ελευθερία  εκ του Συντάγματος να επιλέξει τον τρόπο ζωής του, έτσι θα πρέπει να μπορεί να επιλέγει και τον τρόπο θανάτου του.

Αν και η απόφαση για αυτοκτονία μπορεί να φαίνεται λογική, δεν είναι εύκολη υπόθεση να αυτοκτονήσει κανείς- τουλάχιστον για κάποιον που εξακολουθεί να διατηρεί την ψυχική του υγεία, αλλά και γενικώς. Το δημόσιο σύστημα υγείας θα μπορούσε να προβλέπει σχετική διαδικασία ανακουφίζοντας τους ανθρώπους που θεωρούν πάσχουν από ανίατες βλάβες και θεωρούν βαρύτερη τη συνέχιση της ζωής τους από τον τερματισμό του.  

Προφανώς ο νομοθέτης είναι διστακτικός στην διευκόλυνση της αυτοκτονίας ώστε να αποτρέπονται καλυμμένες ανθρωποκτονίες. Ωστόσο υπάρχει τρόπος να διασφαλιστεί μια διαδικασία έναντι αυτού του ενδεχομένου. Θα μπορούσε να ερωτάται επί παραδείγματι ο ενδιαφερόμενος σε τακτά χρονικά διαστήματα ώστε να επιβεβαιώνεται η πρόθεσή του σε κάποιο βάθος χρόνου.  

Ωστόσο δεν μιλάω μόνο για την παροχή βοήθειας σε αυτοκτονία, αλλά και για την καύση νεκρών, που ό,τι και αν ακούγεται δεν έχει προχωρήσει ουσιαστικά και μολονότι το νομικό πλαίσιο υπάρχει ήδη, διάφορες δυσκολίες την καθιστούν σπάνια επιλογή.    

Αν στα περί καύσης νεκρών τις καθυστερήσει προκαλούσε ανέκαθεν η φροντίδα των ιθυνόντων για καλές διπλωματικές σχέσεις με την ορθόδοξη εκκλησία, στο θέμα της αυτοκτονίας αδυνατώ να βρω ένα ηθικό έρεισμα, βάσει του οποίου η πολιτεία απουσιάζει, πέραν του γραφειοκρατικού.

Είναι στα πράγματα που περιμένω να φροντίσει μια αριστερή κυβέρνηση. Όπως βέβαια είναι και η κατάργηση της πρωινής προσευχής στα σχολεία…