Οι τηλεοπτικές άδειες και το μεγάλο μας τσίρκο

Έχουμε συνηθίσει τους κανόνες που ρυθμίζουν την λειτουργία των δημόσιων αγαθών να τους θέτουν ανεξάρτητες αρχές ή εν πάση περιπτώσει πολιτικές οντότητες λίγο έως πολύ ανεξάρτητες από τη λειτουργία της Κυβέρνησης. Έτσι και για τις τηλεοπτικές άδειες, για τις οποίες υπεύθυνο ήταν το ΕΣΡ. Η απόφαση της κυβέρνησης να θέσει η ίδια το πλαίσιο των κανόνων για τη λειτουργίατης ιδιωτικής τηλεόρασης πρέπει να θεωρείται αμφισβητούμενη. Αν όχι από νομικής πλευράς- πράγμα για το οποίο θα αποφανθεί το Συμβούλιο της Επικρατείας- τουλάχιστον από ηθικής.

Και εξηγούμαι: τα δημόσια αγαθά (ακίνητα του δημοσίου, ακτές, συχνότητες κλπ) έχουν μόνιμη αξία για τους πολίτες και ό,τι τα αφορά πρέπει να ρυθμίζεται από όργανα, των οποίων η διάρκεια δεν είναι παροδική, όπως είναι αυτή των εκάστοτε κυβερνήσεων και η σύνθεσή τους δεν είναι κομματική.     

Όμως το θέμα είναι σύνθετο, αφού τα κόμματα της μείζονος αντιπολίτευσης στρεψοδικούσαν αναφορικά με τη σύνθεση του ΕΣΡ ώστε να καθυστερήσουν ή να ματαιώσουν την όποια αλλαγή σκηνικού στο τηλεοπτικό σκηνικό. Άρα από αυτή την άποψη, η απόφαση της Κυβέρνησης να ορίσει μόνη της το πώς θα δοθούν οι άδειες «αποφασίζοντας και διατάσσοντας» είναι ταυτόχρονα και μονόδρομος και ηθικά μεμπτή.

Βέβαια το θέμα των τηλεοπτικών αδειών είχε και μια ακόμη παθογένεια που το εμπόδιζε να ρυθμιστεί με τις διαδικασίες ρύθμισης του υπέρτερου εθνικού συμφέροντος. Οι κυβερνήσεις παγίως χρησιμοποιούσαν την «απειλή» της ρύθμισης του τηλεοπτικού τοπίου για να έχουν λίγο πολύ υπό έλεγχο τα κανάλια που ήξεραν ότι κάποτε θα πρέπει να καταβάλουν ένα αντίτιμο για ό,τι νέμονταν τσάμπα. Φυσικά αν το θέμα ρυθμιζόταν η απειλή θα εξέλιπε και αυτό δεν συνέφερε καμία Κυβέρνηση. Εκτός αν εμφανιζόταν μία κυβέρνηση, η οποία δεν θα είχε πάρε- δώσε με τα υφιστάμενα κανάλια και η οποία ούτως ή άλλως δεν θα απολάμβανε καμίας φιλικής μεταχείρισης από αυτά. Τότε η πίτα θα ξαναμοιραζόταν…

Όπερ και θεωρώ ότι εγένετο.

Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο οι τηλεοπτικές άδειες θα χρεωθούν στα θετικά της Κυβέρνησης, ακόμη και από ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας. Τέτοια θέλει να βλέπει ο πολίτης. Να βάζουν οι έχοντες το χέρι στην τσέπη και να μπαίνουν κανόνες. «Τέρμα η ασυδοσία» και τα τοιαύτα. Σε ένα μήνα κανείς δεν θα θυμάται τις αιτιάσεις περί της διαδικασίας.

Αυτή βέβαια είναι η εικόνα τώρα. Θεωρώ σφόδρα πιθανό η όλη υπόθεση να καταλήξει σε ένα άλλου τύπου διαφορετικό αλισβερίσι καναλιών-κυβέρνησης, αφού τα πρώτα ξέρουν ότι από εδώ και πέρα θεσμικά το καρπούζι και το μαχαίρι στο τηλεοπτικό πεδίο θα το έχει ο εκάστοτε Πρωθυπουργός.

Πόσο παρεμβατική θέλουμε την Κυβέρνηση (και τελικά το κράτος) στην λειτουργία της χώρας; Αυτό είναι το ερώτημα που καθορίζει αν η κυβέρνηση έκανε καλά ή κακά με τις άδειες. Ο προσανατολισμός της οικονομικής μας πολιτικής είναι θεωρητικά ξεκάθαρα προς τις ελεύθερες αγορές και άρα προς την ελάχιστη ανάμιξη. Νομίζω όμως πως η κοινή γνώμη θα χειροκροτήσει την κίνηση, ακόμη και αν αυτή θυμίζει άλλη, παλαιότερη αντίληψη για τα κοινά.

Ε, ας έχουν και αυτοί οι πολίτες κάτι για να χαίρονται. Μειώσεις μισθών και συντάξεων έρχονται…