Πού είναι οι χάντρες μου;

Σας έλεγα, πριν από λίγες μέρες, για τα παιδιά στο in2life που τραβούν τα μαλλιά τους εν όψει των καλοκαιρινών ρεπορτάζ για οικονομικές προτάσεις διαμονής στα νησιά (ή γενικότερα εντός ελληνικών συνόρων). Δωμάτια που πέρυσι είχαν 30€ φέτος έχουν εκτιναχτεί στα 60€, και δεν είναι λίγα τα νησιά όπου δεν υπάρχει τίποτα –ούτε ένα δωμάτιο– κάτω από αυτήν την τιμή.

Παρ’ όλα αυτά, οι πληρότητες των νησιών για τον Αύγουστο χτυπάνε κόκκινα (στο 72% η Σέριφος, στο 78% η Μύκονος, στο 91% η Μήλος, σύμφωνα με στοιχεία της Booking) προφανώς λόγω του πολυμνημονευθέντος ρεκόρ αφίξεων ξένων τουριστών, που φέτος λέει φτάνουν για πρώτη φορά τα είκοσι εκατομμύρια.

Και ταυτόχρονα, σύμφωνα με άλλα στοιχεία, δυόμισι εκατομμύρια ελλήνων δεν θα κάνουν διακοπές φέτος. Προφανώς, το ελεύθερο κάμπινγκ δεν είναι για όλους, και οι τιμές των δωματίων είναι απαγορευτικές –ειδικά αν έχεις οικογένεια μαζί σου.

Σκεφτόμουν, λοιπόν, κατ’ αναλογία μία άλλη τραγική ειρωνεία που συνάντησα πρόσφατα ξεφυλλίζοντας έναν Lonely Planet: Στα φημισμένα εθνικά πάρκα της Τανζανίας, εκεί που πάνε οι «πλούσιοι δυτικοί» για να χαζέψουν ρινόκερους κι ελέφαντες και να δουν τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από τη Σαβάνα, η φτηνότερη διανυκτέρευση που μπορείς να βρεις είναι 100€ το άτομο. Την ημέρα. Με το κατά κεφαλήν εισόδημα της χώρας (αν υποθέσουμε ότι συγκαταλέγεσαι στους ευκατάστατους κατοίκους της, και όχι στο 28,2% που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας) αγοράζεις… τεσσεράμισι διανυκτερεύσεις σε ένα από αυτά. Τον χρόνο. Αν υποθέσουμε ότι τις υπόλοιπες 361 μέρες δεν αγοράζεις τίποτα άλλο. Και δεν τρως.

Προφανώς, η σύγκριση των δικών μας οικονομικών προβλημάτων με εκείνα της υποσαχάριας Αφρικής κινείται στα όρια της ιεροσυλίας. Εκείνα ακριβώς τα όρια που παραβιάζει συχνά η σάτιρα για να κάνει λίγο παραπάνω αισθητά τα μηνύματά της.

Σας αφήνω να το σκεφτείτε, εγώ πηγαίνω στο Ελ. Βενιζέλος να διεκδικήσω τις χάντρες που δικαιούμαι ως γνήσιος ιθαγενής, από τα είκοσι εκατομμύρια των νεοαφιχθέντων τουριστών.