«Αυτά τα λέγανε τότε...»
Η αδελφή του Αλέκου Αλαβάνου πέρασε μια ημέρα στη φυλακή για μια παρεξήγηση, ενώ η κ. Σοφία Βούλτεψη έδωσε νέα έννοια στην πολιτική συνέπεια.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η απόσταση που χωρίζει μια αξιότιμη ζωή από της φυλακής τα σίδερα είναι πολλές φορές λεπτή και εξαρτάται από τους παραλογισμούς της νομοθεσίας ή και- σπανιότερα- των περιστάσεων.
Διάβαζα την επιστολή που κοινοποίησε η αδελφή του Αλέκου Αλαβάνου αναφορικά με την περιπέτειά της στο κρατητήριο επί 28 ώρες. Είναι η διήγηση όλου αυτού του παραλογισμού που ξέρεις ότι υπάρχει αλλά που δεν σε τρελαίνει μέχρι να σου απευθυνθεί. Όλο αυτό το καφκικό σύστημα που επιβιώνει χάρη στη γραφειοκρατία και που το καλύτερο που μπορείς να κάνεις για να το αντιμετωπίσεις είναι να γελάσεις.
Η Μαριντίτα Αλαβάνου βρέθηκε στο Hondo να δοκιμάζει δείγματα make up. Ζήτησε να πάρει ένα από αυτά μαζί της και πήρε την αντίστοιχη άδεια από διερχόμενη υπάλληλο. Επιχειρώντας να βγει τη σταμάτησε η σειρήνα που χτύπησε λόγω των δειγμάτων. Ένας σεκιουριτάς την απομόνωσε και λίγη ώρα μετά έφτασαν τέσσερις άνδρες των ΔΙΑΣ που την οδήγησαν στο τμήμα της Ομόνοιας. Επί 3-4 ώρες περίμενε για να δώσει κατάθεση στον αξιωματικό υπηρεσίας και στη συνέχεια ενημερώθηκε ότι θα περάσει το βράδυ στο κρατητήριο και το πρωί θα δικαστεί επ’ αυτοφόρω. Σε εκείνο το σημείο κατάλαβε πως το όλο πράγμα δεν ήταν αστείο και κάλεσε δικηγόρο. Εν τω μεταξύ της παίρνουν δαχτυλικά αποτυπώματα, της κάνουν σωματική έρευνα, μεταγωγή συνοδεία 2 ασφαλιτών στην Καβάλας- με δεκάδες χειροδέσμιους κακοποιούς- στο εγκληματολογικό για φωτογραφίες, για να καταλήξει στις 5 το απόγευμα της επομένης στο αυτόφωρο στην Ευελπίδων.
Από την επιστολή της δεν προκύπτει θυμός, αλλά περισσότερο απορία. Μια απορία για το πώς μπορεί κανείς να βρεθεί μπερδεμένος και το πόσες δυνατότητες έχει να αντιδράσει. Εγώ το πηγαίνω λίγο παραπέρα: αν μια μορφωμένη και δυναμική γυναίκα, αδελφή ενός επιφανούς στελέχους της αριστεράς και πρώην ευρωβουλευτή έχει βρεθεί σε αυτή την κατάσταση προσπαθώντας να πείσει ότι δεν είναι ελέφαντας, τι μπορεί να περιμένει από τις διαδικασίες ένας μετανάστης ή ένας άλλος χωρίς μοίρα στον ήλιο;
Η Σοφία Βούλτεψη δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Άρτι κυβερνοποιηθείσα, την άκουσα χθες (και την ξανάκουσα σήμερα) να λέει ότι αυτά που έλεγαν «οι βουλευτές του 2011» δεν πρέπει υποχρεωτικά να εμφανίζουν συνέπεια, αφού «τότε δεν ήταν κυβέρνσηη και μπορούσαν να λένε ό,τι θέλουν». Σε διευκρινιστική ερώτηση των δημοσιογράφων που την φιλοξενούσαν στην πρωινή εκπομπή του Mega η κ. Βούλτεψη απάντησε ότι «δεν μπορεί αυτόν τον σταλινισμό που επιβάλει να μην αλλάζεις άποψη ανάλογα με τις συνθήκες».
Τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν οι δημοσιογράφοι της θύμισαν περιπτώσεις που και η ίδια δημοσιογραφώντας είχε φέρει αντιμέτωπους πολιτικούς με παλιές τους δηλώσεις. Τέλος πάντων, όταν βάζει κανείς στην κυβέρνηση ένα τέτοιο μυαλό δεν περιμένει να «παίζει» με το μυαλό, αλλά με τη λαϊκότητα της δεξιοσύνης του.
Κάτι μου λέει ότι θα περάσουμε καλά με την κ. Βούλτεψη.
Διάβαζα την επιστολή που κοινοποίησε η αδελφή του Αλέκου Αλαβάνου αναφορικά με την περιπέτειά της στο κρατητήριο επί 28 ώρες. Είναι η διήγηση όλου αυτού του παραλογισμού που ξέρεις ότι υπάρχει αλλά που δεν σε τρελαίνει μέχρι να σου απευθυνθεί. Όλο αυτό το καφκικό σύστημα που επιβιώνει χάρη στη γραφειοκρατία και που το καλύτερο που μπορείς να κάνεις για να το αντιμετωπίσεις είναι να γελάσεις.
Η Μαριντίτα Αλαβάνου βρέθηκε στο Hondo να δοκιμάζει δείγματα make up. Ζήτησε να πάρει ένα από αυτά μαζί της και πήρε την αντίστοιχη άδεια από διερχόμενη υπάλληλο. Επιχειρώντας να βγει τη σταμάτησε η σειρήνα που χτύπησε λόγω των δειγμάτων. Ένας σεκιουριτάς την απομόνωσε και λίγη ώρα μετά έφτασαν τέσσερις άνδρες των ΔΙΑΣ που την οδήγησαν στο τμήμα της Ομόνοιας. Επί 3-4 ώρες περίμενε για να δώσει κατάθεση στον αξιωματικό υπηρεσίας και στη συνέχεια ενημερώθηκε ότι θα περάσει το βράδυ στο κρατητήριο και το πρωί θα δικαστεί επ’ αυτοφόρω. Σε εκείνο το σημείο κατάλαβε πως το όλο πράγμα δεν ήταν αστείο και κάλεσε δικηγόρο. Εν τω μεταξύ της παίρνουν δαχτυλικά αποτυπώματα, της κάνουν σωματική έρευνα, μεταγωγή συνοδεία 2 ασφαλιτών στην Καβάλας- με δεκάδες χειροδέσμιους κακοποιούς- στο εγκληματολογικό για φωτογραφίες, για να καταλήξει στις 5 το απόγευμα της επομένης στο αυτόφωρο στην Ευελπίδων.
Από την επιστολή της δεν προκύπτει θυμός, αλλά περισσότερο απορία. Μια απορία για το πώς μπορεί κανείς να βρεθεί μπερδεμένος και το πόσες δυνατότητες έχει να αντιδράσει. Εγώ το πηγαίνω λίγο παραπέρα: αν μια μορφωμένη και δυναμική γυναίκα, αδελφή ενός επιφανούς στελέχους της αριστεράς και πρώην ευρωβουλευτή έχει βρεθεί σε αυτή την κατάσταση προσπαθώντας να πείσει ότι δεν είναι ελέφαντας, τι μπορεί να περιμένει από τις διαδικασίες ένας μετανάστης ή ένας άλλος χωρίς μοίρα στον ήλιο;
Η Σοφία Βούλτεψη δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Άρτι κυβερνοποιηθείσα, την άκουσα χθες (και την ξανάκουσα σήμερα) να λέει ότι αυτά που έλεγαν «οι βουλευτές του 2011» δεν πρέπει υποχρεωτικά να εμφανίζουν συνέπεια, αφού «τότε δεν ήταν κυβέρνσηη και μπορούσαν να λένε ό,τι θέλουν». Σε διευκρινιστική ερώτηση των δημοσιογράφων που την φιλοξενούσαν στην πρωινή εκπομπή του Mega η κ. Βούλτεψη απάντησε ότι «δεν μπορεί αυτόν τον σταλινισμό που επιβάλει να μην αλλάζεις άποψη ανάλογα με τις συνθήκες».
Τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν οι δημοσιογράφοι της θύμισαν περιπτώσεις που και η ίδια δημοσιογραφώντας είχε φέρει αντιμέτωπους πολιτικούς με παλιές τους δηλώσεις. Τέλος πάντων, όταν βάζει κανείς στην κυβέρνηση ένα τέτοιο μυαλό δεν περιμένει να «παίζει» με το μυαλό, αλλά με τη λαϊκότητα της δεξιοσύνης του.
Κάτι μου λέει ότι θα περάσουμε καλά με την κ. Βούλτεψη.
