Ο Πάγκαλος και το δίκιο του
Ο Πάγκαλος γκρίνιαξε για τη μείωση της σύνταξής του έως τα 1800 ευρώ και ο Ιοβόλος αναγνωρίζει το δράμα του (αλήθεια!).
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος γκρίνιαξε για τη σύνταξή του. Παίρνει βέβαια 1800 ευρώ, αλλά αυτό είναι άλλου θέμα, αφού ο ελληνικός λαός το εξέλεγε σε διακεκριμένη θέση για καμιά 25αριά χρόνια, επόμενο ήταν η σύνταξή του είναι πλούσια (τ’ ακούς , ελληνικέ λαέ;).
«Είχα υπολογίσει κάτι παραπάνω», είπε στο ραδιόφωνο και αναφέρθηκε έτσι σε ένα από τα μεγαλύτερα λάθη των μνημονιακών κυβερνήσεων. Λίγο μετά το Καστελλόριζο του ΓΑΠ μια φίλη που μόλις είχε βγει στη σύνταξη μετά από πολύ και ώριμη σκέψη ανησυχούσε για την πιθανότητα να περικοπούν οι συντάξεις. Είπα ότι κάτι τέτοιο μου φαινόταν σχεδόν απίθανο, και βέβαια βγήκα εντελώς λάθος. Ο λόγος που δεν πίστευα ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε είναι το ανήθικο του πράγματος που περιλαμβάνει αυτή η συλλογιστική.
Οι περισσότεροι τουλάχιστον συνταξιούχοι είναι άνθρωποι που τα έβαλαν κάτω, υπολόγισαν με χαρτί και μολύβι πόσα θα παίρνουν και αποφάσισαν να βγουν στη σύνταξη, ξέροντας ότι δεν υπάρχει γυρισμός.
Όταν κόβεις τη σύνταξη θα πει ότι επιδεινώνεις συνειδητά την ποιότητα ζωής ενός ανθρώπου χωρίς αυτός να μπορεί να κάνει τίποτα για να το αλλάξει. Το κόψιμο των μισθών είναι εξίσου επώδυνο αλλά στην περίπτωση εκείνη αυτός που υποφέρει έχει και μια δυνατότητα (λέμε τώρα…) για να κάνει κάτι συμπληρωματικό ώστε να αυξήσει τα έσοδά του. Αυτός που είναι 65 και 70 χρονών τι να κάνει; Να δουλέψει; Ποιος θα τον πάρει.
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος έχει ένα μικρό δίκιο να γκρινιάζει λοιπόν, αφού εισέπραξε και αυτός την ανηθικότητα των κυβερνώντων και πρώην φίλων του. Άλλο βέβαια αν το δίκαιό του χάνεται σε γραφικότητες του τύπου «νούμερο ο Γλέζος» ή «βρωμόφατσα η Δούρου» και λοιπά που καταθέτει προκειμένου να μένει σε κάποιου είδος επικαιρότητα- έστω και με τον λάθος τρόπο.
Τα μουντιάλ που παίζει και η εθνική ομάδα είναι αλλιώς. Έχουν ένα παραπάνω στοιχείο διασκέδασης: τη γκρίνια για την ομάδα και τις επιδόσεις της. Και όμως μέσα από αυτή την πλάκα της γκρίνιας φαίνεται ξεκάθαρα το πόσο απεγνωσμένη από τη ζωή της είναι μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που πραγματικά στενοχωριέται για το ότι δεν είμαστε φοβεροί μπαλαδόροι ή για το ότι δεν νικάμε τους αντιπάλους με κάποιον τρόπο. Είναι άνθρωποι που μου φαίνονται δυστυχισμένοι και που θα ήταν ακόμη πιο δυστυχισμένοι αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο.
«Είχα υπολογίσει κάτι παραπάνω», είπε στο ραδιόφωνο και αναφέρθηκε έτσι σε ένα από τα μεγαλύτερα λάθη των μνημονιακών κυβερνήσεων. Λίγο μετά το Καστελλόριζο του ΓΑΠ μια φίλη που μόλις είχε βγει στη σύνταξη μετά από πολύ και ώριμη σκέψη ανησυχούσε για την πιθανότητα να περικοπούν οι συντάξεις. Είπα ότι κάτι τέτοιο μου φαινόταν σχεδόν απίθανο, και βέβαια βγήκα εντελώς λάθος. Ο λόγος που δεν πίστευα ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε είναι το ανήθικο του πράγματος που περιλαμβάνει αυτή η συλλογιστική.
Οι περισσότεροι τουλάχιστον συνταξιούχοι είναι άνθρωποι που τα έβαλαν κάτω, υπολόγισαν με χαρτί και μολύβι πόσα θα παίρνουν και αποφάσισαν να βγουν στη σύνταξη, ξέροντας ότι δεν υπάρχει γυρισμός.
Όταν κόβεις τη σύνταξη θα πει ότι επιδεινώνεις συνειδητά την ποιότητα ζωής ενός ανθρώπου χωρίς αυτός να μπορεί να κάνει τίποτα για να το αλλάξει. Το κόψιμο των μισθών είναι εξίσου επώδυνο αλλά στην περίπτωση εκείνη αυτός που υποφέρει έχει και μια δυνατότητα (λέμε τώρα…) για να κάνει κάτι συμπληρωματικό ώστε να αυξήσει τα έσοδά του. Αυτός που είναι 65 και 70 χρονών τι να κάνει; Να δουλέψει; Ποιος θα τον πάρει.
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος έχει ένα μικρό δίκιο να γκρινιάζει λοιπόν, αφού εισέπραξε και αυτός την ανηθικότητα των κυβερνώντων και πρώην φίλων του. Άλλο βέβαια αν το δίκαιό του χάνεται σε γραφικότητες του τύπου «νούμερο ο Γλέζος» ή «βρωμόφατσα η Δούρου» και λοιπά που καταθέτει προκειμένου να μένει σε κάποιου είδος επικαιρότητα- έστω και με τον λάθος τρόπο.
Τα μουντιάλ που παίζει και η εθνική ομάδα είναι αλλιώς. Έχουν ένα παραπάνω στοιχείο διασκέδασης: τη γκρίνια για την ομάδα και τις επιδόσεις της. Και όμως μέσα από αυτή την πλάκα της γκρίνιας φαίνεται ξεκάθαρα το πόσο απεγνωσμένη από τη ζωή της είναι μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που πραγματικά στενοχωριέται για το ότι δεν είμαστε φοβεροί μπαλαδόροι ή για το ότι δεν νικάμε τους αντιπάλους με κάποιον τρόπο. Είναι άνθρωποι που μου φαίνονται δυστυχισμένοι και που θα ήταν ακόμη πιο δυστυχισμένοι αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο.
