Τα πίττουρα και ο Σακελλαρίδης
Η υπόθεση Σακελλαρίδη είναι χαρακτηριστική του ήθους όχι των δημοσιογράφων και των μέσων που την τροφοδοτούν, αλλά του τι ενδαιφέρει τον κόσμο- και αυτό είναι χειρότερο.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το θέμα με τον Σακελλαρίδη ανέκυψε λίγο πριν τις εκλογές από ό,τι μαθαίνω. Κάτι πιτσιρικάδες υποτίθεται ότι είδαν παρακολούθησαν ένα chat στο οποίο ο πρώην υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων κάνει άσεμνες πράξεις. Το τι πράξεις είναι αυτές κινείται στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας και κυμαίνεται από σαδομαζιχιστικά κόλπα μέχρι χρήση ναρκωτικών- έχω ακούσει πολλά και διάφορα. Το zougla.gr καυχιέται ότι έχει στην κατοχή του το συγκεκριμένο οπτικό υλικό και ότι θα το δώσει στη δικαιοσύνη.
Προφανώς και θα αποφύγω την αναζήτηση της αλήθειας για το εάν υπάρχει video ή όχι, αφού κατά τη γνώμη μου τα σημαντικά δεν είναι εκεί.
Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν πίτουρα. Κάποιες φορές τα πίτουρα φτάνουν σε ανθρώπους που δεν τους ταιριάζουν και έτσι τα μαθαίνει και κόσμος που δεν έχει καθημερινή τριβή μαζί τους, αλλά υπάρχουν πάντα. Έτσι είναι η ελληνική δημοσιογραφική πιάτσα. Γεμάτη πίτουρα. Και τα πίτουρα δεν είναι το ίδιο υποτιθέμενο βίντεο με τον Σακελλαρίδη αλλά το ότι δημιουργείται θέμα για το τι δείχνει και για το εάν έχει και κάποια… πολιτική βαρύτητα.
Σε μια κοινωνία τηλεθεατών που είναι εκπαιδευμένη να συναρπάζεται με το ξεκατίνιασμα, η πιθανότητα να φαίνεται κάποιος αναγνωρίσιμος να κάνει δημόσια κάτι ιδιωτικό είναι βούτυρο στο ψωμί της. Ο ένοχος δεν είναι η Ζούγκλα ή ο Μάκης ή ο οποιοσδήποτε αρχισυντάκτης που προσπαθεί να αυξήσει το γκελ του μέσου του. Αυτοί μπορεί να είναι αντιπαθείς, αλλά δεν είναι υπαίτιοι.
Υπαίτια είναι η υποκουλτούρα που φτιάχνει και συντηρεί κατά κύριο λόγο η τηλεόραση, αλλά όχι μόνο αυτή και κυρίως η πραγματικότητα: Κυρίες και κύριοι… αυτοί είμαστε! Αυτός είναι ο μέσος όρος μας και αυτό πουλάει. Ποιος μπορεί να αγνοήσει ό,τι πουλάει; Ποια καθημερινή αξία μας προτρέπει ή έστω μας επιτρέπει να γυρνάμε την πλάτη «στις ανάγκες της αγοράς»;
Ποιοι δικαιούνται να διαμαρτύρονται για τέτοιου είδους συμπεριφορές, όπως αυτή που απευθύνεται στον Σακελλαρίδη; Όσοι δεν ποντάρουν σε τέτοιου είδους αισθητική για να φτάσουν το δικό τους μήνυμα μακρύτερα. Νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε αυτή την κατηγορία και άρα φωνάζει δικαίως. Περιέργως, ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα παντού, αν και είναι από τα πράγματα που όσο πλησιάζεται η εξουσία το βλέπω να γίνεται πιο σχετικό.
Όσοι δεν καταδικάζουν ως απλά και ξεκάθαρα ανήθικα όλα αυτά τα τερτίπια με την υποτιθέμενη «ανάγκη του κοινού να ενημερωθεί» είναι άξιοι της καθημερινής και κοινής μας μοίρας. Οι υπόλοιποι μπορούν να απολαμβάνουν μια καλύτερη γνώμη για τον εαυτό τους. Και μέχρι εκεί.
Προφανώς και θα αποφύγω την αναζήτηση της αλήθειας για το εάν υπάρχει video ή όχι, αφού κατά τη γνώμη μου τα σημαντικά δεν είναι εκεί.
Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν πίτουρα. Κάποιες φορές τα πίτουρα φτάνουν σε ανθρώπους που δεν τους ταιριάζουν και έτσι τα μαθαίνει και κόσμος που δεν έχει καθημερινή τριβή μαζί τους, αλλά υπάρχουν πάντα. Έτσι είναι η ελληνική δημοσιογραφική πιάτσα. Γεμάτη πίτουρα. Και τα πίτουρα δεν είναι το ίδιο υποτιθέμενο βίντεο με τον Σακελλαρίδη αλλά το ότι δημιουργείται θέμα για το τι δείχνει και για το εάν έχει και κάποια… πολιτική βαρύτητα.
Σε μια κοινωνία τηλεθεατών που είναι εκπαιδευμένη να συναρπάζεται με το ξεκατίνιασμα, η πιθανότητα να φαίνεται κάποιος αναγνωρίσιμος να κάνει δημόσια κάτι ιδιωτικό είναι βούτυρο στο ψωμί της. Ο ένοχος δεν είναι η Ζούγκλα ή ο Μάκης ή ο οποιοσδήποτε αρχισυντάκτης που προσπαθεί να αυξήσει το γκελ του μέσου του. Αυτοί μπορεί να είναι αντιπαθείς, αλλά δεν είναι υπαίτιοι.
Υπαίτια είναι η υποκουλτούρα που φτιάχνει και συντηρεί κατά κύριο λόγο η τηλεόραση, αλλά όχι μόνο αυτή και κυρίως η πραγματικότητα: Κυρίες και κύριοι… αυτοί είμαστε! Αυτός είναι ο μέσος όρος μας και αυτό πουλάει. Ποιος μπορεί να αγνοήσει ό,τι πουλάει; Ποια καθημερινή αξία μας προτρέπει ή έστω μας επιτρέπει να γυρνάμε την πλάτη «στις ανάγκες της αγοράς»;
Ποιοι δικαιούνται να διαμαρτύρονται για τέτοιου είδους συμπεριφορές, όπως αυτή που απευθύνεται στον Σακελλαρίδη; Όσοι δεν ποντάρουν σε τέτοιου είδους αισθητική για να φτάσουν το δικό τους μήνυμα μακρύτερα. Νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε αυτή την κατηγορία και άρα φωνάζει δικαίως. Περιέργως, ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα παντού, αν και είναι από τα πράγματα που όσο πλησιάζεται η εξουσία το βλέπω να γίνεται πιο σχετικό.
Όσοι δεν καταδικάζουν ως απλά και ξεκάθαρα ανήθικα όλα αυτά τα τερτίπια με την υποτιθέμενη «ανάγκη του κοινού να ενημερωθεί» είναι άξιοι της καθημερινής και κοινής μας μοίρας. Οι υπόλοιποι μπορούν να απολαμβάνουν μια καλύτερη γνώμη για τον εαυτό τους. Και μέχρι εκεί.
