Οι ανασχηματισμοί ωφελούν μόνο τους image makers

Το να έχει κάποιος πολιτικές προσδοκίες από τους ανασχηματισμούς είναι κάτι που αντιμετωπίζω με τρυφερότητα και κατανόηση. Σαν να μιλάω με ένα παιδάκι που μου λέει ότι σε λίγες ημέρες ο Άγιος Βασίλης θα του φέρει το δώρο του. Πώς να του το χαλάσεις;

Στην πραγματικότητα οι ανασχηματισμοί μπορούν να κάνουν τρία πράγματα: Πρώτον να κρατούν στην τσίλια του Βουλευτές για λογαριασμό του Πρωθυπουργού: Αυτοί που είναι εκτός Κυβέρνησης πρέπει να είναι «καλά παιδιά» για να μπουν και αυτοί που είναι εντός καλά παιδιά για να εξακολουθήσουν. Δεύτερον, να εκπέμψουν το επικοινωνιακό και κενό περιεχομένου μήνυμα «όλα αλλάζουν» και τρίτον να καταστήσουν λαοπρόβλητα διάφορα στελέχη τους ώστε να προσελκύσουν ψηφοφόρους στις επόμενες εκλογές.

Επί παραδείγματι, στη Νέα δημοκρατία είδαν ότι στην Αττική έχουν εκλογικό πρόβλημα. Έβαλαν σε υπουργικές θέσεις ανθρώπους που εκλέγονται στην Α’ και την Β΄ Αθήνας ώστε στις βουλευτικές εκλογές ο ψηφοφόρος να μπορεί να ψηφίσει «τον κ. Υπουργό» που τον ξέρει και τον βλέπει και στην τηλεόραση.

Στην περίπτωση του πρόσφατου ανασχηματισμού, επειδή μέχρι τώρα δεν υπήρχαν πολλοί γκρινιάρηδες, οι στόχοι είναι μόνο επικοινωνιακοί, κάτι που επιβεβαιώνεται και από το ότι όσοι εκλέγονται στην Αττική υπερεκπροσωπούνται, ενώ δεν υπάρχει ούτε μία παρουσία από μεγάλες περιοχές, όπως η Θεσσαλία.

Έτσι εξηγείται πολιτικά και η συμμετοχή στην Κυβέρνηση του κ. Αργύρη Ντινόπουλου, της κ. Σοφίας Βούλτεψη και του πρώην μπασκετμπολίστα κ. Βασίλη Κικίλια.

Ωστόσο, ένα πράγμα είναι βέβαιο: Αν επρόκειτο κάποιος υπουργός να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που θέλει ο εκάστοτε Πρωθυπουργός, δεν θα έπαιρνε τη θέση. Άρα;

Όσοι υπουργοί βρίσκονται στις θέσεις τους, βρίσκονται γιατί πειθαρχούν σε όσα συμφώνησαν Σαμαράς και Βενιζέλος. Για να το κάνω πιο απλό, αν ο Σαμαράς αποφάσισε να αλλάξει πολιτική και έλεγε ας πούμε στον Γεωργιάδη «πεντάμορφε Άδωνη θέλω να τους παίξεις λίγο καλύτερα τους φαρμακοποιούς», ο Γεωργιάδης θα έφερνε αντίρρηση; Προφανώς και όχι, πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι ανασχηματισμοί γίνονται για τα μάτια του κόσμου.

Συνολικότερα όμως για την ουσία της πολιτικής και του κυβερνητικού έργου, δεν μπορώ να αντιληφθώ τι προσφέρουν οι ανασχηματισμοί.

Ας υποθέσουμε ότι πράγματι οι υπουργοί βγάζουν δουλειά και το πράγμα δεν λειτουργεί όπως περιγραφόταν στην πανέξυπνη σειρά του BBC «Yes, Minister». Συνήθως το υπουργείο είναι ένας δαιδαλώδης οργανισμός ή μια τεράστια εταιρία αν προτιμάτε, με άπειρες αρμοδιότητες, άπειρη γραφειοκρατία και αναρίθμητες ιδιαιτερότητες. Δύσκολα υπουργός θα καθίσει στη θέση του πάνω από 1-2 χρόνια, είτε λόγω νέου ανασχηματισμού, είτε λόγω εκλογών. Μόλις δηλαδή καταλάβει πως ακριβώς παίζεται το έργο, φεύγει. Και ξανά από την αρχή.

Έτσι και τώρα, οι νέοι υπουργοί θα πάρουν ένα δίμηνο «για να ενημερωθούν», μετά θα ακούμε τα «περιμένετε να ολοκληρωθεί η μεταρρύθμιση που προωθεί το υπουργείο» και μετά θα ανασχηματιστούν. Και η ζωή περνάει με κόκα κολα, που λέει και ένας γνωστός μου.