Οι άχρηστες Πανελλήνιες και το στραβό σύστημα
Οι πανελλήνιες είναι σε εξέλιξη και ο Ιοβόλος αναρωτιέται αν θα βρεθεί μια από τις συχνές «μεταρρυθμίσεις» θα καταργήσει επιτέλους αυτό το ανόητο σύστημα.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το σύστημα των Πανελληνίων εξετάσεων δεν είναι καν σύστημα. Είναι μια αναγκαστική επιλογή του υπουργείου που δεν έχει τρόπο να εξετάσει ταυτόχρονα και ισότιμα τόσο πολλούς υποψήφιους. Έτσι, αντί να μπει στη διαδικασία της ad hoc αξιολόγησης, τους τσουβαλιάζει σε μεγάλες κατηγορίες. Όσο μεγαλύτερες οι κατηγορίες υποψηφίων τόσο ευκολότερο είναι για το σύστημα να διεξαγάγει τις εξετάσεις .
Το να εξεταστεί στα ίδια περίπου μαθηματικά ένας που θέλει να σπουδάσει οικονομικά με έναν που θέλει να σπουδάσει ναυπηγός είναι μπούρδα. Μπορεί να γίνει, αν δεχθούμε ότι η ύλη της εξέτασης θα έχει βρεθεί στη λογική του «ελάχιστου κοινού πολλαπλάσιου» και όχι με βάση την αρχή της καταλληλότητας.
Το βασικότερο όμως και πιο δομικό ελάττωμα των πανελληνίων κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται στο ότι ζητάει από 18χρονους να αποφασίσουν σε 1-2 μήνες με τι θα ασχοληθούν στην επαγγελματική τους ζωή που θα κρατήσει καμιά 45αριά (και βλέπουμε) χρόνια.
Όλοι σχεδόν ανεξαιρέτως οι υπουργοί Παιδείας εξαγγέλλουν σε κάποια φάση της θητείας τους μια «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» που θα προκύψει βέβαια «μετά από σοβαρό διάλογο με όλους τους αρμόδιους φορείς και τους ενδιαφερόμενους», η οποία τελικά καταλήγει να αλλάζει λίγο τις πανελλήνιες, χωρίς να θίγει τον αντιεκπαιδευτικό τους χαρακτήρα και το ακατάλληλο της λογικής τους.
Όλοι οι υποψήφιοι φοιτητές θα έπρεπε να εξετάζονται για να εισαχθούν σε ένα κοινό προπαρασκευαστικό ας το πούμε έτος τριβής με την πανεπιστημιακή ή πολυτεχνική που θα λειτουργούσε, όπως λειτουργεί το «αστάρι» πριν το βάψιμο. Σε αυτό το έτος δε θα μάθαιναν καμία παραπάνω πληροφορία από εκείνες που φορτώνονται στην πορεία προς τις εξετάσεις. Θα μάθαιναν όμως πώς να μαθαίνουν. Τις βασικές αρχές της έρευνας και του πειραματισμού της απόδειξης και της επιστημονικής αμφιβολίας. Ακόμη, το έτος αυτό θα ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για σοβαρό επαγγελματικό προσανατολισμό. Για να μάθουν δηλαδή οι υποψήφιοι φοιτητές το τι πραγματικά σημαίνει να είσαι αρχιτέκτονας ή φιλόλογος, ή προγραμματιστής στην σημερινή αγορά εργασίας.
Μετά το τέλος του έτους αυτού, ο κάθε ενδιαφερόμενος θα μπορούσε να δώσει εξετάσεις απευθείας στην σχολή που τον ενδιαφέρει. Την ύλη των μαθημάτων εκείνων, όπως και τον τρόπο εξέτασης και την αξιολόγηση θα τα καθόριζε το εκπαιδευτικό προσωπικό του τμήματος που ενδιαφέρει τον υποψήφιο.
Η ιστορία της ανώτατης εκπαίδευσης πρέπει κάποτε να ξεφύγει από την προκάτ λύση των πανελληνίων που αντιστοιχούν σε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας για την «προσπάθεια», αλλά δεν είναι ωφέλιμο για όσους ψάχνουν το τι και πώς θα γίνουν.
Το να εξεταστεί στα ίδια περίπου μαθηματικά ένας που θέλει να σπουδάσει οικονομικά με έναν που θέλει να σπουδάσει ναυπηγός είναι μπούρδα. Μπορεί να γίνει, αν δεχθούμε ότι η ύλη της εξέτασης θα έχει βρεθεί στη λογική του «ελάχιστου κοινού πολλαπλάσιου» και όχι με βάση την αρχή της καταλληλότητας.
Το βασικότερο όμως και πιο δομικό ελάττωμα των πανελληνίων κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται στο ότι ζητάει από 18χρονους να αποφασίσουν σε 1-2 μήνες με τι θα ασχοληθούν στην επαγγελματική τους ζωή που θα κρατήσει καμιά 45αριά (και βλέπουμε) χρόνια.
Όλοι σχεδόν ανεξαιρέτως οι υπουργοί Παιδείας εξαγγέλλουν σε κάποια φάση της θητείας τους μια «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» που θα προκύψει βέβαια «μετά από σοβαρό διάλογο με όλους τους αρμόδιους φορείς και τους ενδιαφερόμενους», η οποία τελικά καταλήγει να αλλάζει λίγο τις πανελλήνιες, χωρίς να θίγει τον αντιεκπαιδευτικό τους χαρακτήρα και το ακατάλληλο της λογικής τους.
Όλοι οι υποψήφιοι φοιτητές θα έπρεπε να εξετάζονται για να εισαχθούν σε ένα κοινό προπαρασκευαστικό ας το πούμε έτος τριβής με την πανεπιστημιακή ή πολυτεχνική που θα λειτουργούσε, όπως λειτουργεί το «αστάρι» πριν το βάψιμο. Σε αυτό το έτος δε θα μάθαιναν καμία παραπάνω πληροφορία από εκείνες που φορτώνονται στην πορεία προς τις εξετάσεις. Θα μάθαιναν όμως πώς να μαθαίνουν. Τις βασικές αρχές της έρευνας και του πειραματισμού της απόδειξης και της επιστημονικής αμφιβολίας. Ακόμη, το έτος αυτό θα ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για σοβαρό επαγγελματικό προσανατολισμό. Για να μάθουν δηλαδή οι υποψήφιοι φοιτητές το τι πραγματικά σημαίνει να είσαι αρχιτέκτονας ή φιλόλογος, ή προγραμματιστής στην σημερινή αγορά εργασίας.
Μετά το τέλος του έτους αυτού, ο κάθε ενδιαφερόμενος θα μπορούσε να δώσει εξετάσεις απευθείας στην σχολή που τον ενδιαφέρει. Την ύλη των μαθημάτων εκείνων, όπως και τον τρόπο εξέτασης και την αξιολόγηση θα τα καθόριζε το εκπαιδευτικό προσωπικό του τμήματος που ενδιαφέρει τον υποψήφιο.
Η ιστορία της ανώτατης εκπαίδευσης πρέπει κάποτε να ξεφύγει από την προκάτ λύση των πανελληνίων που αντιστοιχούν σε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας για την «προσπάθεια», αλλά δεν είναι ωφέλιμο για όσους ψάχνουν το τι και πώς θα γίνουν.
