Αλέξης εντός και εκτός συνόρων
Ο Τσίπρας πήγε στο ντημπέιτ και έδειξε ότι μπορεί να σταθεί. Όπως δείχνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, εντός συνόρων, ότι μια χαρά το παίζει το παιχνίδι του δικομματισμού.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Να που ο Τσίπρας έκλεισε τα στόματα όσων πίστευαν ότι κώλωσε να πάει στο προηγούμενο ντημπέϊτ λόγω αγγλικών. Δηλαδή δε ντα έκλεισε και τελείως, αφού πιθανότατα ήταν το κράξιμο που έφαγε που τον έκανε να πάει αυτή τη φορά. Γιατί μπορείς να συγχωρήσεις έναν αρχηγό που δεν ξέρει καλά αγγλικά, αλλά όχι έναν αρχηγό που ντρέπεται για αυτό και κρύβεται.
Όχι μόνο πήγε λοιπόν, αλλά τα κατάφερε και μια χαρά. Ήταν όσο αιχμηρός χρειαζόταν χωρίς αντιγερμανικές υπερβολές εσωτερικής κατανάλωσης και χωρίς να τρομάξει τους «νοικοκυραίους».
Αυτά εκτός, γιατί εντός παρακολουθώ τον ΣΥΡΙΖΑ να παίζει το προεκλογικό παιχνίδι ακριβώς με τους ίδιους όρους που το έπαιζαν και ΝΔ- ΠΑΣΟΚ όλα αυτά τα χρόνια: Πολιτικές αιχμές που ενίοτε γίνονται και «ξεκατινέ», δεν αφήνουμε κουβέντα να πέσει κάτω ασχέτως αν αφορά την ουσία ή όχι, πιανόμαστε από το παραμικρό για να ψέξουμε τον αντίπαλο στη λογική «θα το πω στη δασκάλα», δεν παραδεχόμαστε κανένα λάθος, φερόμαστε στο κοινό λες και δεν καταλαβαίνει και αποτελείται μόνο από τηλεθεατές και γενικώς κάνουμε όλα αυτά τα απεχθή που χαρακτηρίζουν ένα κόμμα εξουσίας και την (αφ΄υψηλού) σχέση του με τον κόσμο.
Σταδιακά, ότι η Κουμουνδούρου «βυθίζεται στο βίο που λέει πως θέλει» και παίρνει αποστάσεις από όποιον δεν καταλαβαίνει τη σκοπιμότητα του να έρθει στην εξουσία.
Τέλος πάντων, ας μην πικραίνω τους φίλους Συριζαίους παραμονές της αναμέτρησης.
Στην ενδιαφέρουσα δημοσκόπηση που κάνει το In2life και στην οποία ερωτάται τι έχοντας στο μυαλό τους οι ψηφοφόροι θα οδηγηθούν στις κάλπες, με χαρά βλέπω ότι δεύτερη σε δημοφιλία είναι η απάντηση «να πάω για ούζα- σιγά μην ψηφίσω».
Αν και είμαι σταθερά κατά τη συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία, ομολογώ ότι η παρόρμησή μου αυτή ασθενεί όταν πρόκειται για περιφερειακές και κυρίως δημοτικές εκλογές. Πρόκειται για εκλογές που τα πρόσωπα έχουν αυξημένη σημασία και που για το λόγο των προσωπικών σχέσεων ή του ανώδυνου μηνύματος τα αποτελέσματα μπορούν συχνά να έχουν πλάκα, όπως όταν έγινε Δήμαρχος Στυλίδας ο Απόστολος Γκλέτσος, που μαθαίνω ότι ξαναείναι υποψήφιος.
Δαγκωτό είχα ψηφίσει Πάγκαλο όταν είχε για αντίπαλο τον Δ. Αβραμόπουλο, προσδοκώντας ότι αμετροεπής και ακριτόμυθος όπως είναι θα τα κάνει όλα μπάχαλο αν βρεθεί σε θέση ευθύνης. Ευτυχώς, αυτό που μου στέρησε η δημοφιλία Αβραμόπουλου τότε μου το παρέχει αφειδώς τώρα η σχόλη του κ. Πάγκαλου που κάθε φορά που λέω «χόρτασα», επανακάμπτει με ένα ακόμη μεγαλύτερο πολιτικό φάουλ.
Όχι μόνο πήγε λοιπόν, αλλά τα κατάφερε και μια χαρά. Ήταν όσο αιχμηρός χρειαζόταν χωρίς αντιγερμανικές υπερβολές εσωτερικής κατανάλωσης και χωρίς να τρομάξει τους «νοικοκυραίους».
Αυτά εκτός, γιατί εντός παρακολουθώ τον ΣΥΡΙΖΑ να παίζει το προεκλογικό παιχνίδι ακριβώς με τους ίδιους όρους που το έπαιζαν και ΝΔ- ΠΑΣΟΚ όλα αυτά τα χρόνια: Πολιτικές αιχμές που ενίοτε γίνονται και «ξεκατινέ», δεν αφήνουμε κουβέντα να πέσει κάτω ασχέτως αν αφορά την ουσία ή όχι, πιανόμαστε από το παραμικρό για να ψέξουμε τον αντίπαλο στη λογική «θα το πω στη δασκάλα», δεν παραδεχόμαστε κανένα λάθος, φερόμαστε στο κοινό λες και δεν καταλαβαίνει και αποτελείται μόνο από τηλεθεατές και γενικώς κάνουμε όλα αυτά τα απεχθή που χαρακτηρίζουν ένα κόμμα εξουσίας και την (αφ΄υψηλού) σχέση του με τον κόσμο.
Σταδιακά, ότι η Κουμουνδούρου «βυθίζεται στο βίο που λέει πως θέλει» και παίρνει αποστάσεις από όποιον δεν καταλαβαίνει τη σκοπιμότητα του να έρθει στην εξουσία.
Τέλος πάντων, ας μην πικραίνω τους φίλους Συριζαίους παραμονές της αναμέτρησης.
Στην ενδιαφέρουσα δημοσκόπηση που κάνει το In2life και στην οποία ερωτάται τι έχοντας στο μυαλό τους οι ψηφοφόροι θα οδηγηθούν στις κάλπες, με χαρά βλέπω ότι δεύτερη σε δημοφιλία είναι η απάντηση «να πάω για ούζα- σιγά μην ψηφίσω».
Αν και είμαι σταθερά κατά τη συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία, ομολογώ ότι η παρόρμησή μου αυτή ασθενεί όταν πρόκειται για περιφερειακές και κυρίως δημοτικές εκλογές. Πρόκειται για εκλογές που τα πρόσωπα έχουν αυξημένη σημασία και που για το λόγο των προσωπικών σχέσεων ή του ανώδυνου μηνύματος τα αποτελέσματα μπορούν συχνά να έχουν πλάκα, όπως όταν έγινε Δήμαρχος Στυλίδας ο Απόστολος Γκλέτσος, που μαθαίνω ότι ξαναείναι υποψήφιος.
Δαγκωτό είχα ψηφίσει Πάγκαλο όταν είχε για αντίπαλο τον Δ. Αβραμόπουλο, προσδοκώντας ότι αμετροεπής και ακριτόμυθος όπως είναι θα τα κάνει όλα μπάχαλο αν βρεθεί σε θέση ευθύνης. Ευτυχώς, αυτό που μου στέρησε η δημοφιλία Αβραμόπουλου τότε μου το παρέχει αφειδώς τώρα η σχόλη του κ. Πάγκαλου που κάθε φορά που λέω «χόρτασα», επανακάμπτει με ένα ακόμη μεγαλύτερο πολιτικό φάουλ.
