Είναι αργά για δάκρυα Στέλλα
Ο κ. Μπούκουρας περιφέρει τους λυγμούς του στη Βουλή και μνημονεύει τον Ανδρέα Παπανδρέου που τον έκανε εθνικιστή και ο Ιοβόλος θυμάται τον Μάνο Χατζηδάκι.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
«Κοιμήθηκα φούρναρης και ξύπνησα βουλευτής», είπε ο κ. Μπούκουρας που διέκοψε την προφυλάκισή του στις φυλακές Ναυπλίου όπου βρίσκεται για συμμετοχή στην εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής.
Η ατάκα δεν είναι τυχαία και, κατά την γνώμη μου, δεν είναι καθόλου αυθόρμητη, αλλά προμελετημένη. «Δεν είμαι ένας ‘μεγάλος’ που πέφτει, αλλά ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα», είναι το νόημα των λόγων του βουλευτή της Χρυσής Αυγής που τους τελευταίους μήνες έχει αποστασιοποιηθεί.
Ο πρώην φούρναρης και νυν προφυλακισμένος έκλαψε πιο πολύ από ό,τι είχε κλάψει κανείς ενώπιον του Κοινοβουλίου. Μίλησε για τα παιδιά του που δεν του επιτρέπουν να τα δει και αναρωτήθηκε τι έχει κάνει για να έχει τέτοια αντιμετώπιση.
Ωστόσο, εγώ ‘συγγνώμη’ δεν άκουσα. Ούτε άκουσα την αποκήρυξη των πρακτικών και της νοοτροπίας της οργάνωσης. Άκουσα τον κ. Μπούκουρα σε videάκια από το ένδοξο παρελθόν του να παρατάσσει με ύφος λοχία μέλη της Χρυσής Αυγής, ενώ διάβασα ότι ήταν επικεφαλής των ταγμάτων εφόδου του κόμματος στην Κορινθία.
Η μετάνοια είναι κάτι θαυμάσιο και πρέπει να αναγνωρίζεται ως ειλικρινής ακόμη και σε αυτούς που έχουν συνήγορο τον Αλέξη Κούγια. Αλλά η μετάνοια πρώτον έχει μεγαλύτερη αξία όταν έλθει σε στιγμές δόξας και όχι δυστυχίας και δεύτερον, όπως και αν είναι, δεν μπορεί να συνίσταται σε απλά παράπονα για την σημερινή κατάσταση του μετανοούντος. Γιατί αυτό είναι κλάψα και όχι μετάνοια.
Λέω αυτά τα αυτονόητα γιατί ακούω τις τελευταίες ημέρες ουκ ολίγους που πόνεσαν το δράμα του φούρναρη Μπούκουρα.
Το πιο ενδιαφέρον που άκουσα από τα χείλη του παραπονούμενου είναι ότι προέρχεται από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Ότι δηλαδή τι; Πήγαινε πάντα στην εκκλησία και νήστευε αλλά τον ξελόγιασε ο σατανάς; Η διήγηση για τα σημαιάκια που κρεμούσε στις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν πραγματικά διασκεδαστική. Ίσως αυτή να ήταν που έκανε τους κυρίους Σκανδαλίδη, Σηφουνάκη, και απόστολο Κακλαμάνη, να καταψηφίσουν την άρση της
ασυλίας. Ίσως να τους θύμισε τη νιότη τους και τις περήφανες μέρες του κινήματος.
Το επίσης μπουκούρειο «Ο Ανδρέας Παπανδρέου με έκανε εθνικιστή» μου θύμισε τον Μάνο Χατζηδάκι και τη γεμάτη προφητική αλήθεια ρήση του για τις εποχές της παντοδυναμίας του Αυριανισμού εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Η πολιτισμική εξαχρείωση και ο λαϊκισμός θα οδηγήσουν σε φαινόμενα εκφασισμού, έλεγε ο συνθέτης. Φευ!
Μακάρι οι λυγμοί του κ. Μπούκουρα να ήταν για αυτό το κατάντημα και όχι για το τέλος των εξουσιαστικών επιθυμιών του που δεν πολυχωράνε στο κελί του.
Η ατάκα δεν είναι τυχαία και, κατά την γνώμη μου, δεν είναι καθόλου αυθόρμητη, αλλά προμελετημένη. «Δεν είμαι ένας ‘μεγάλος’ που πέφτει, αλλά ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα», είναι το νόημα των λόγων του βουλευτή της Χρυσής Αυγής που τους τελευταίους μήνες έχει αποστασιοποιηθεί.
Ο πρώην φούρναρης και νυν προφυλακισμένος έκλαψε πιο πολύ από ό,τι είχε κλάψει κανείς ενώπιον του Κοινοβουλίου. Μίλησε για τα παιδιά του που δεν του επιτρέπουν να τα δει και αναρωτήθηκε τι έχει κάνει για να έχει τέτοια αντιμετώπιση.
Ωστόσο, εγώ ‘συγγνώμη’ δεν άκουσα. Ούτε άκουσα την αποκήρυξη των πρακτικών και της νοοτροπίας της οργάνωσης. Άκουσα τον κ. Μπούκουρα σε videάκια από το ένδοξο παρελθόν του να παρατάσσει με ύφος λοχία μέλη της Χρυσής Αυγής, ενώ διάβασα ότι ήταν επικεφαλής των ταγμάτων εφόδου του κόμματος στην Κορινθία.
Η μετάνοια είναι κάτι θαυμάσιο και πρέπει να αναγνωρίζεται ως ειλικρινής ακόμη και σε αυτούς που έχουν συνήγορο τον Αλέξη Κούγια. Αλλά η μετάνοια πρώτον έχει μεγαλύτερη αξία όταν έλθει σε στιγμές δόξας και όχι δυστυχίας και δεύτερον, όπως και αν είναι, δεν μπορεί να συνίσταται σε απλά παράπονα για την σημερινή κατάσταση του μετανοούντος. Γιατί αυτό είναι κλάψα και όχι μετάνοια.
Λέω αυτά τα αυτονόητα γιατί ακούω τις τελευταίες ημέρες ουκ ολίγους που πόνεσαν το δράμα του φούρναρη Μπούκουρα.
Το πιο ενδιαφέρον που άκουσα από τα χείλη του παραπονούμενου είναι ότι προέρχεται από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Ότι δηλαδή τι; Πήγαινε πάντα στην εκκλησία και νήστευε αλλά τον ξελόγιασε ο σατανάς; Η διήγηση για τα σημαιάκια που κρεμούσε στις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν πραγματικά διασκεδαστική. Ίσως αυτή να ήταν που έκανε τους κυρίους Σκανδαλίδη, Σηφουνάκη, και απόστολο Κακλαμάνη, να καταψηφίσουν την άρση της
ασυλίας. Ίσως να τους θύμισε τη νιότη τους και τις περήφανες μέρες του κινήματος.
Το επίσης μπουκούρειο «Ο Ανδρέας Παπανδρέου με έκανε εθνικιστή» μου θύμισε τον Μάνο Χατζηδάκι και τη γεμάτη προφητική αλήθεια ρήση του για τις εποχές της παντοδυναμίας του Αυριανισμού εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Η πολιτισμική εξαχρείωση και ο λαϊκισμός θα οδηγήσουν σε φαινόμενα εκφασισμού, έλεγε ο συνθέτης. Φευ!
Μακάρι οι λυγμοί του κ. Μπούκουρα να ήταν για αυτό το κατάντημα και όχι για το τέλος των εξουσιαστικών επιθυμιών του που δεν πολυχωράνε στο κελί του.
