Τιμωρίες αντί για εφαρμογή των νόμων

Πόσο κουλ μπορεί να είναι κάποιος που δέχεται ρατσιστική επίθεση; Πολύ, αποδεικνύει η αντίδραση του ποδοσφαιριστή της Μπαρτσελόνα, Ντάνι Άλβες που όταν του πέταξαν μπανάνες την ώρα του αγώνα, υπονοώντας ότι, ως αφρικανός, είναι μαϊμού, αυτός σήκωσε μια από αυτές, την καθάρισε και την έφαγε.



Μακάρι να φτάναμε στο πνευματικό επίπεδο ώστε μια τέτοια συμπεριφορά να αποτελεί «χαστούκι» στην αμυαλιά διαφόρων. Δυστυχώς, η αντίδραση του ποδοσφαιριστή
της Μπαρτσελόνα παραμένει ειρωνική κριτική αφ΄ υψηλού που λίγοι θα ευχαριστηθούν.

Η είδηση του θανάσιμου τραυματισμού του 13άχρονου στο Λούνα Παρκ στο Ελληνικό έπεσε σαν βόμβα στο προεκλογικό σκηνικό των δημοτικών εκλογών, όπου οι υπεύθυνοι αναζητούνται εν ριπή οφθαλμού και οι δικαιολογίες εκτοξεύονται πιο γρήγορα και από τις σφαίρες του Λούκυ Λουκ. Δεν είναι μόνο οι διάφοροι χώροι παιδικού παιχνιδιού, εποχικοί ή μόνιμοι, που δεν πληρούν τους κανόνες λειτουργίας και χωροθεσίας. Είναι ό,τι περνά από το χέρι των αρμοδίων χωρίς να έχουν ιδέα μέχρι να γίνει γκέλα. Είναι η καντίνα με τα λουκάνικα που καίει μέσα στα πεύκα της Πάρνηθας, τα τραπεζοκαθίσματα στα μπαζωμένα ρέματα και οι οικοδομικές άδειες που δίνονται βάσει φωτογραφιών του χώρου.

Παλαιότερα ήταν οι οδικές συνθήκες στον Μαλλιακό Κόλπο, το όριο των επιβατών στα πλοία της γραμμής και πάει (κ)λέγοντας. Είμαστε μια χώρα που αποφασίζει να εφαρμόσει τους υπάρχοντες νόμους όταν συμβεί κάτι τόσο δυσάρεστο ώστε να απασχολήσει τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Πριν το συμβάν κανείς δεν ασχολείται με τις διατάξεις ασφαλείας- λες και τέθηκαν από καπρίτσιο ενός γεροπαράξενου υπευθύνου.

Άκουγα χθες ότι οι απόφοιτοι νομικών σπουδών ακόμη και από κολλέγιο που συνεργάζεται με πανεπιστήμιο του εξωτερικού θα γίνονται πλέον δεκτοί στην ελληνική αγορά εργασίας χωρίς τη μεσολάβηση του (πρώην) ΔΗΚΑΤΣΑ. Όπερ μεθερμηνευόμενον, με μια φοίτηση κάπου στην Πλατεία Κάνιγγος, σε «συνεργαζόμενο με το Imperial University of Southampton», κλπ ο έχω τους παράδες θα μπορεί να παίρνει ίδιο δίπλωμα με αυτούς που πέρασαν από τις πανελλαδικές εξετάσεις και χρέωσαν τους γονείς τους με ένα σκασμό έξοδα.

Κάπως έτσι, χωρίς να ανοίξει ούτε μύτη, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια μπήκαν στη ζωή του Έλληνα με μια είδηση που πέρασε στα ψιλά. Τώρα βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, η ιδιωτικοποίηση είχε αρχίσει εδώ και χρόνια, μέσω των μεταπτυχιακών. Έπαιρναν τα καλά μαθήματα από τα προπτυχιακά και τα έβαζαν στα (επί) πληρωμή μεταπτυχιακά. Έτσι, ήσουν ελεύθερος να πάς το πτυχία στη μανούλα σου να το κορνιζάρει, αλλά αν ήθελες να βρεις δουλειά έπρεπε να τα ακουμπήσεις για να κάνεις το κατάλληλο μεταπτυχιακό.