Η γελοία αξία του ανδρισμού
Με αφορμή την επικαιρότητα ο Ιοβόλος εξετάζει το κυνήγι του ανδρισμού που οδηγεί τους ακαλλιέργητους σε βλακείες και διαιωνίζει την ανισότητα των φύλων (πσσσς!).
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
«Δεν είσαι άντρας ρε;», γαύγισε ο μαινόμενος φορτηγατζής στον οδηγό της μηχανής που αποφάσισε να φύγει μετά την παρ’ ολίγον σύγκρουσή τους έχοντας ρίξει και ένα φάσκελο στον άλλο οδηγό. Η μομφή του μειωμένου ανδρισμού- αξία προσφιλής στα λαϊκότερα στρώματα της κοινωνίας, αν και όχι αποκλειστικά στα φτωχότερα- είναι βαθιά ταυτισμένη με την ανεπάρκεια και την αδυναμία.
Η γελοία αξία του «ανδρισμού» είναι προφανώς επινοημένη από κάποιον σαδιστή, μια που ευθύνεται για την καταπίεση πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων, χωρίς αντίθετα να τους έχει προσφέρει τίποτα.
Από όταν ήμουν πιτσιρικάς άκουγα την επιταγή ότι «τώρα είμαι ολόκληρος άντρας» και «κλαίνε οι άντρες;». Στα χρόνια του σχολείου αναπαράγοντας τα σπιτικά διδάγματα δίναμε τον «λόγο της αντρικής μας τιμής», ενώ μετά έμαθα ότι όποιος φοβάται είναι «γυναικούλα» και ότι πρέπει να κρατάω τον λόγο μου «αν θέλω να φοράω παντελόνια».
Προς τι όλα αυτά, αδέλφια; Τι συναποτελεί τον ανδρισμό; Η ντομπροσύνη, η φερεγγυότητα, το φιλότιμο, η αξιοπιστία και η εντιμότητα. Μπορεί κανείς να μου πει γιατί αυτά δεν είναι χαρίσματα που πρέπει να έχουν όλοι οι άνθρωποι αλλά για κάποιον ηλίθιο λόγο τα αρσενικά «οφείλουν» να τα διαθέτουν ενώ τα θηλυκά όχι;
Κατά τη γνώμη μου όσοι αναπαράγουν αυτά τα πρότυπα βασικά διαιωνίζουν την άποψη που θέλει τον άνδρα να έχει μεγαλύτερη σχέση με την αλήθεια (αφού δεν είναι αδύναμος γιατί να πει ψέματα;) και τη γυναίκα να δικαιούται να «κλέψει» λίγο στην ειλικρίνεια των προθέσεων και των πεπραγμένων (έχει η κάθε μία τον τρόπο της). Ουσιαστικά συντηρούν ένα πράγμα: Την ανισότητα των δύο φύλων.
Ο βαθύτερος λόγος που θεωρώ ότι οι άντρες ανέχονται αυτόν τον εις βάρος τους διαχωρισμό είναι γιατί ο ανδρισμός- σε αντίθεση με τη θηλυκότητα- δεν είναι κάτι δεδομένο αλλά ζητούμενο. Το προς κατάκτηση αγαθό δε σχετίζεται κυρίως με τη σεξουαλική ικανότητα που για τους άνδρες περνά από την ικανότητα στύσης και από το μέγεθος του μορίου τους. Έτσι, όσοι διεκδικούν αυτό τον τίτλο κυνηγούν και την παραμικρή ευκαιρία για να μαζέψουν… πιστοποιήσεις και προθυμοποιούνται να εντάξουν στην προσπάθεια και την όλη συμπεριφορά τους: Αποφεύγουν να κλαίνε, νιώθουν καθήκον τους να μην συγκινούνται και να είναι «σκληροί», ενώ αποφεύγουν να αγγίζουν ανθρώπους του ίδιου φύλου.
Ορισμένοι, όταν έχουν και την ανάλογη καθοδήγηση από το σπίτι, κινούνται πιο επιθετικά: Καμαρώνουν για την επιλογή τους στις ειδικές δυνάμεις του στρατού, κάνουν πολεμικές τέχνες και εντάσσονται σε οπαδικούς στρατούς που αντιμετωπίζουν κατασκευασμένους εχθρούς. Το θέμα είναι να έχεις κώδικα αξιών που να ταιριάζει σε αυτούς που δεν είναι «κοτούλες». Το αν θα το καταφέρεις είναι αυτό που ξεχωρίζει τις αδελφές από τα παλικάρια, σωστά;
Η γελοία αξία του «ανδρισμού» είναι προφανώς επινοημένη από κάποιον σαδιστή, μια που ευθύνεται για την καταπίεση πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων, χωρίς αντίθετα να τους έχει προσφέρει τίποτα.
Από όταν ήμουν πιτσιρικάς άκουγα την επιταγή ότι «τώρα είμαι ολόκληρος άντρας» και «κλαίνε οι άντρες;». Στα χρόνια του σχολείου αναπαράγοντας τα σπιτικά διδάγματα δίναμε τον «λόγο της αντρικής μας τιμής», ενώ μετά έμαθα ότι όποιος φοβάται είναι «γυναικούλα» και ότι πρέπει να κρατάω τον λόγο μου «αν θέλω να φοράω παντελόνια».
Προς τι όλα αυτά, αδέλφια; Τι συναποτελεί τον ανδρισμό; Η ντομπροσύνη, η φερεγγυότητα, το φιλότιμο, η αξιοπιστία και η εντιμότητα. Μπορεί κανείς να μου πει γιατί αυτά δεν είναι χαρίσματα που πρέπει να έχουν όλοι οι άνθρωποι αλλά για κάποιον ηλίθιο λόγο τα αρσενικά «οφείλουν» να τα διαθέτουν ενώ τα θηλυκά όχι;
Κατά τη γνώμη μου όσοι αναπαράγουν αυτά τα πρότυπα βασικά διαιωνίζουν την άποψη που θέλει τον άνδρα να έχει μεγαλύτερη σχέση με την αλήθεια (αφού δεν είναι αδύναμος γιατί να πει ψέματα;) και τη γυναίκα να δικαιούται να «κλέψει» λίγο στην ειλικρίνεια των προθέσεων και των πεπραγμένων (έχει η κάθε μία τον τρόπο της). Ουσιαστικά συντηρούν ένα πράγμα: Την ανισότητα των δύο φύλων.
Ο βαθύτερος λόγος που θεωρώ ότι οι άντρες ανέχονται αυτόν τον εις βάρος τους διαχωρισμό είναι γιατί ο ανδρισμός- σε αντίθεση με τη θηλυκότητα- δεν είναι κάτι δεδομένο αλλά ζητούμενο. Το προς κατάκτηση αγαθό δε σχετίζεται κυρίως με τη σεξουαλική ικανότητα που για τους άνδρες περνά από την ικανότητα στύσης και από το μέγεθος του μορίου τους. Έτσι, όσοι διεκδικούν αυτό τον τίτλο κυνηγούν και την παραμικρή ευκαιρία για να μαζέψουν… πιστοποιήσεις και προθυμοποιούνται να εντάξουν στην προσπάθεια και την όλη συμπεριφορά τους: Αποφεύγουν να κλαίνε, νιώθουν καθήκον τους να μην συγκινούνται και να είναι «σκληροί», ενώ αποφεύγουν να αγγίζουν ανθρώπους του ίδιου φύλου.
Ορισμένοι, όταν έχουν και την ανάλογη καθοδήγηση από το σπίτι, κινούνται πιο επιθετικά: Καμαρώνουν για την επιλογή τους στις ειδικές δυνάμεις του στρατού, κάνουν πολεμικές τέχνες και εντάσσονται σε οπαδικούς στρατούς που αντιμετωπίζουν κατασκευασμένους εχθρούς. Το θέμα είναι να έχεις κώδικα αξιών που να ταιριάζει σε αυτούς που δεν είναι «κοτούλες». Το αν θα το καταφέρεις είναι αυτό που ξεχωρίζει τις αδελφές από τα παλικάρια, σωστά;
